COLUMN: Ik ben jaloers op de fouten van mijn neefje
Mijn neefje wordt bijna twee. In zijn relatief korte – maar onmisbare – bestaan, heb ik hem enorm mogen zien ontwikkelen. In de eerste maanden smolt ik als trotste tante weg bij het ongecontroleerde gespartel van zijn ledemaatjes. Er volgde een iets gecontroleerder lachje en je kon mij (en mama en oma) opvegen.
De eerste stapjes werden onder luid applaus gezet. De valpartijen daarna bezegeld met een kus. Vierkante blokjes werden geconcentreerd voor ronde gaatjes gehouden. Drie potloodstrepen op papier vormden een kunstwerk. Plas belandde in het potje of toch ernaast. Een schaap was een koe en andersom. En ja, af en toe werd er flink gehuild.
Consequenties
Was ik boos, teleurgesteld of chagrijnig als mijn neefje het soms op een brullen zette? Alleen maar sliep? Op zijn bips viel? Niet naar me lachte? Zijn eten vooral naast z’n mond liet belanden? Alle puzzelstukjes op hun kop neerlegde? Mij steevast KiekKiek noemde in plaats van Marlieke? Een blokkentoren van ‘maar’ tweehoog bouwde? Nee, natuurlijk niet! Het was een feestje waard om te zien dat hij zich ontwikkelde. Van zijn fouten leerde. En het gewoon opnieuw probeerde.
Mijn neefje is veel slimmer dan ik.
Want ik? Ik schijt zeven kleuren als ik een auditie met mijn viool heb of een nieuw soort taart probeer te bakken. Zelfs al het schrijven van deze column: doodeng. Wat als ik geen baanbrekende conclusie heb? Faalangst is mijn buurman, faalhaas mijn huisdier. Ik doe iets liever niet dan dat ik het probeer en de mist in ga.
#fail
Tijd om een voorbeeld te nemen aan mijn grootste kleine vriend. Laten we vaker applaudisseren: voor de ander én onszelf. Precies zoals mijn neefje doet als hij z’n bakje yoghurt eindelijk op heeft. Laten we meer knuffels uitdelen als iets mislukt. Geloof uitspreken dat het de volgende keer beter gaat. En zelfs als dat niet zo is? Dat je dan nog even schattig bent als daarvoor. Want we zijn en blijven kinderen. Ik faal pas echt als ik denk het leven te kunnen op 24-jarige leeftijd.
Omslagfoto: Daniëlle Blokland
Geschreven door
Marlieke