COLUMN: Ik ben (g)een mietje

Ik voel me nog ongemakkelijk als ik er aan denk: mijn eerste ‘echte’ verkering. Ik was 17, zat op een opleiding die ik stom vond, wilde graag op kamers, vond het in de kerk niet meer leuk, wist niet wat ik wilde met mijn leven en dan had ik óók nog eens verkering. Vet ingewikkeld allemaal. Ik was niet echt verliefd op hem, maar op het het idee van verkering hebben. Toch durfde ik die verkering niet meteen uit te maken. Ik zou hem teleurstellen en daar zag ik nogal tegenop.

Ik wist dat de kogel een keer door de kerk moest. Ik stelde dat uit tot het allerlaatste moment. Ik zat in de trein naar Utrecht Centraal. Vanaf daar zouden we samen verder reizen naar zijn ouders, die ik voor het eerst zou ontmoeten. Maar ik wilde hém eigenlijk al niet, laat staan dat ik zijn ouders wilde leren kennen. Met klotsende oksels zat ik anderhalf uur in de trein naar Utrecht, om het daar vervolgens in een bushokje uit te maken en opgelucht weer anderhalf uur terug te treinen. Dit had ik weken eerder moeten doen.

Of dat moment dat ik letterlijk in het diepe zou springen: we zwommen in een schitterend Zweeds meertje en er was een rots waar je vanaf kon springen. Het enige spannende: die rots was 30 meter hoog. Oké, 5. Maar het voelde als 30! Ik heb zeker een kwartier huilend en bevend bovenop de rots gestaan.

Waarom ik uiteindelijk toch gesprongen ben? Omdat de rest het ook deed en ze het onwijs mega gaaf kicken te gek vonden. Dat wilde ik ook. Ik heb alleen veel te lang lopen panieken voordat ik ging. Had ik veel efficiënter kunnen doen, dan had ik er meteen van genoten. Want uiteindelijk bleek ik het, net als de rest, onwijs mega gaaf kicken te gek te vinden en ben ik nog zeker tien keer gegaan.

Ook zo’n drempel: ik liep hopeloos achter met mijn studie, maar riep altijd dat ik alles wel onder controle had. Het zou slechts ‘een kwestie van twee weken’ zijn voordat ik alles weer had bijgewerkt. Maar stiekem had ik geen idee. Ik durfde er niet naar te kijken. ’s Nachts droomde ik ervan, maar overdag was ik koningin in studie-ontwijkend gedrag vertonen. Ik durfde mijn achterstand niet onder ogen te komen, want natuurlijk wist ik diep van binnen dat het veel meer was dan ‘twee weekjes bijwerken’.

Toen ik er uiteindelijk écht niet meer omheen kon, ging ik mijn nachtmerries te lijf. Ik bleek voor zeker een half jaar werk te hebben liggen en dat was even heel pijnlijk en confronterend. Maar toen ik het eenmaal helder had, kon ik met een enorme opluchting écht aan m’n inhaalslag beginnen. Met goed resultaat.

Dit soort momenten wil ik niet meer. Ik heb me voorgenomen om dit jaar gewoon te gáán in plaats van een mietje te zijn, eindeloos te dralen, ergens tegenaan te hikken en afleiding te zoeken. Misschien moet ik soms even slikken voordat ik een sprong waag, maar als de knoop snel gehakt is, kan ik verder. Vaak met een opgelucht en blij gevoel. Ik durf het bijna niet te vragen, maar doe je mee?