COLUMN: Ik ben een luie en asociale hardloper
Als ik ren, ren ik. Wil ik niemand tegenkomen. Doe ik dat wel, dan wil hem of haar het liefst heel hard voorbij rennen. Een kleine groet komt er nog net uit. “Boervrouw boeeervrouw,” riep mijn voormalig Turkse onderbuurman van de week vanaf de overkant van de straat. “Kom hier! Waar ben jij al die tijd?” Dit keer kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om door te rennen, de zestigjarige daar verloren te laten staan. Ik ren naar de overkant van de straat en druk mijn app uit. “Ik ben verhuisd, dat weet je toch?” “Ik misse jou in de straat. Wanneer kom je wat drinken?”
Dit voorval is meer uitzondering dan regel. De dag daarvoor kwam ik aan de singel een vaste klant tegen en riep ik nog net “Hoi Bert”, rende daarna snel door. Als ik ren, wil ik me niet laten afleiden, ben ik gefocust op het einddoel.
Tegelijkertijd ben ik een beetje lui. Ik ren mijn rondjes en dat is het. De ambitie om sneller te worden heb ik niet. As long as I run I am happy.
Lang wilde ik niet aan de iPhone geloven. Die liet ik thuis, was ik tenminste even verlost van het altijd bereikbaar te moeten zijn. Maar met een halve marathon voor de deur - aanstaande zondag, heb ik vier weken geleden mijn eigen stoute schoenen aangetrokken. Nike is mijn coach. Trainen aan de hand van een schema is toch net een beetje anders. “Gefeliciteerd, u heeft vandaag uw langste afstand tot nu toe gerend” of “dit was uw snelste gemiddelde snelheid” van een sexy mannenstem, is leuk om te horen als ik bezweet thuis kom.
En wat betreft een luie en asociale christen? Ik zou best een Jezus-app willen hebben, die precies vertelt wat ik moet doen iedere dag om de finish te halen. “Vandaag heeft u een rustdag”: een zondag waarbij ik eens lekker mag niksen en lui doen. Moeilijk! Of “Vandaag is het tijd voor een crosstraining”: ik moet een van mijn ongelovige vrienden, ver buiten mijn comfortzone, over Jezus’ liefde vertellen. Of “Gefeliciteerd Arachne, ben jij even assertief geweest om vandaag hardop te bidden.”
Er is een lied dat me aanspreekt: “Ik loop de wedloop die voor mij ligt”, naar 1 Korintiers 4. Paulus zegt hier: ren als de atleet die wint. Ren niet als iemand die geen doel heeft. De finish bij een halve marathon vind ik gemakkelijker in het zicht te houden dan de wedloop waar Paulus het over heeft. Ik weet precies waar ik aan toe ben en wanneer de finish komt. De bordjes aan de zijkant van de weg zijn Nog 10 kilometer te gaan, nog 5, nog 500 meter en dan ja, ja daar is die: FINISH.
Maar ik hoef het niet zelf te doen, de eindstreep halen. Ja ik moet zelf rennen, stappen zetten, lange passen maken, gericht zijn op de eindstreep. Maar dan, onverwachts, staat er iemand aan de kant van de weg die me een flesje koud water toewerpt. Een fles gevuld met “hoop, kracht en zekerheid”. Ik zet het aan mijn mond en ik kan weer verder. Het is Jezus.
Arachne Molema is senior crossmediaal redacteur bij BEAM en houdt erg van hardlopen, maar ook van een volle tafel met mensen en lekker eten.
