COLUMN: Ik ben een egoïstische, verloren zoon
Mijn juf in groep 3 had krullen, stickers en stempels. Je kreeg een krul als iets voldoende was, een sticker als het goed was en de stempel was de gouden medaille van de drie. Daar kon je mee thuiskomen. ‘Mam, ik heb een stempel in mijn rekenschrift gekregen van de juf’, schreeuwde ik bijna elke week weer over het schoolplein. Alle ouders op het plein moesten het horen. Mijn eigen ego strelend, liet ik het haar vol trots zien. Ik kreeg een kus en we gingen naar huis.
Mijn zus was niet zo goed in rekenen. Die kreeg vaak krullen of zelfs strepen in haar schrift. Tot ze op een dag thuiskwam met een stralende lach en een sticker in haar rekenschrift. Niet alleen kreeg ze van mijn moeder een kus, maar mocht ze ook nog eens kiezen wat we die avond zouden eten. Opeens vond ik de pannenkoeken die ze had uitgekozen helemaal niet meer lekker en zat ik met mijn armen over elkaar aan de keukentafel, jaloers als ik was. “Ik krijg elke week een stempel van de juf en daarvoor komen nooit pannenkoeken op tafel”, dacht ik bij mezelf…
Jaloers en verloren
Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke. Ik moest denken aan het verhaal van de verloren zoon. Waarschijnlijk is de verloren zoon die ik in mijn hoofd heb anders dan die van jou. De jongste zoon die zijn geld verspilt aan een luxeleventje wordt meestal bestempeld als ‘verloren’. Maar is het niet juist de egoïstische oudere broer die uiteindelijk echt verloren is? Blind door jaloezie heeft hij waarschijnlijk, net als ik, met zijn armen over elkaar aan de feestelijke tafel gezeten. “Dag in dag uit heb ik hard gewerkt voor mijn vader”, zal hij tegen degene naast hem gezegd hebben. “Ik verdien dit duizendmaal meer dan mijn broertje.”
Voor God hoef je niet thuis te komen met stempels, maar krijg je al een feestmaal als je bij hem aanklopt
Overuren en goede cijfers
Vanuit onze prestatiemaatschappij zouden we de oudere broer groot gelijk geven. Hij bleef al die tijd bij zijn vader om het bedrijf te onderhouden. Hard werken wordt toch beloond? Dat principe schemert in ieder geval door in onze hele samenleving. Haal voldoendes, want zonder diploma kun je niks. Draai overuren, want dan krijg je die promotie. Werk hard, want dan organiseert je vader een groot feest voor je. Zo hoort het toch?
God geeft geen voldoende
Gelukkig werkt God niet met krullen, stickers en stempels. Ik denk dat er vandaag de dag heel wat verloren zonen en dochters rondlopen op deze wereld. Mensen die hun identiteit laten afhangen van hun prestaties en beloningen. Voor God hoef je niet thuis te komen met stempels, maar krijg je al een feestmaal als je bij hem aanklopt. Een zendeling die een kerk opzet in Mongolië is niet beter dan een christen die bidden moeilijk vindt en de Bijbel soms vergeet open te slaan. Ze zijn allebei kinderen van God en verdienen allebei pannenkoeken als avondeten.
Janine (23) zocht uit waarom ook christelijke jongeren zoveel druk ervaren om goed te presteren. Janine: “De invloeden van de maatschappij zullen blijven bestaan. Maar als je weet dat Jezus jouw basis is en je daarop bouwt, dan zul je sterk blijven staan.” Lees hier hoe ze bij die conclusie kwam.
Geschreven door
Daniëlle
