COLUMN: Ik ben dankbaar voor mijn telefoon
Veel jongeren zullen het al meer dan eens gehoord hebben: telefoons zijn een verschrikkelijke uitvinding en maken mensen ontzettend asociaal. Vroeger was men tenminste nog sociaal en had men nog écht contact met elkaar. Maar is dat wel zo? Zijn telefoons niet juist iets waar we extra sociaal van worden en dankbaar voor mogen zijn?
Vanuit de verte zie ik ze al staan. Vier vrouwen, studentes waarschijnlijk. Ze wachten op de tram, luisteren naar muziek via hun oortjes en zijn druk aan het typen op hun telefoon. Nu is dit absoluut geen bijzondere situatie. Wat me opvalt, is dat ze zoveel op elkaar lijken. En dat ze ook op mij lijken.
Ik loop langs. Geen van de vrouwen kijkt op en ziet me. Logisch, ik kijk ook niet op als ik op de tram sta te wachten. Normaal gesproken zou ik naast ze gaan staan en exact dezelfde houding aannemen, maar ik besluit voor een keertje niet gelijk mijn telefoon erbij te pakken. Ik kijk om me heen. Mensen observeren vind ik geweldig, ik kan er gerust een hele treinreis mee bezig zijn. Ik vraag me af waar de studentes mee bezig zijn op hun telefoon. Appen ze hun vriendinnen, hun moeder, hun baas? Een van de vrouwen glimlacht naar haar telefoon. Ik glimlach mee.
Allergisch
Nu zou dit een makkelijke intro zijn voor een betoog waarom telefoons de mensheid verpesten en hoe asociaal men zich tegenwoordig gedraagt. Iets te makkelijk. Persoonlijk heb ik zo’n betoog al erg vaak gehoord en ben ik er een beetje allergisch voor. Want ik ben juist ontzettend blij met de uitvinding van de mobiele telefoon. Ik word er blij van als ik zie dat iemand naar haar telefoon lacht, zoals de studente bij de tramhalte. Ik word er blij van als iemand helemaal op lijkt te gaan in zijn muziek, dat is toch geweldig?
Zonder mobiele telefoon zou ik een stuk eenzamer zijn. Ik geniet enorm van mijn stage bij BEAM (<3), maar het zorgt wel voor volle dagen waarbij ik ’s avonds niet altijd de energie heb om met vrienden af te spreken. Daarbij komt ook nog dat ik weinig contact heb met mijn huisgenoten, zodat ik vaak ’s avonds alleen op mijn kamer zit.
Zonder telefoon zou ik eenzaam zijn
Met mijn verhuizing naar Amsterdam heb ik veel nieuwe vrienden gemaakt, maar ook veel vrienden achtergelaten in mijn oude woonplaats. Lieve vrienden die ik graag vaker zou willen zien dan ik nu doe, maar waarbij dat praktisch onmogelijk is. Ik kan niet dagelijks naar elke plek in Nederland reizen. Wat ik wél kan doen, op elk moment van de dag, is mijn vrienden appen. Mijn vriendinnen bellen. Kijken naar de leuke foto’s van vrienden. Zien wat mensen bezighoudt. Elk liedje luisteren waar ik ook maar zin in heb.
En natuurlijk prefereer ik real life contact nog steeds boven contact via mijn telefoon. Het is alleen niet altijd mogelijk om in real life te spreken met iedereen die je liefhebt. Helaas niet, wat zou dat mooi zijn. Maar gelukkig is er mobiele communicatie. Niet ter vervanging van real life contact, maar wel ter vervanging van mijn eenzaamheid.
Geschreven door
Inge
