COLUMN: Ik ben bang voor kinderschoenen
Dit is een glorieuze dag. Vandaag is het ongeveer eenentwintig jaar geleden dat mijn vader te weten kwam dat hij vader zou worden. Mijn moeder had hem een klein doosje gegeven. In dat doosje zaten twee heel erg kleine kinderschoentjes. En mijn vader, net vierentwintig, sprak aldus. “Oh God.” Begrijpelijke reactie.
Ik ben nu twintig. De kinderschoentjes pas ik al een tijdje niet meer. Maar mijn toekomstige vaderschap is waarschijnlijk dichterbij dan dat die kinderschoentjes zijn. Alleen al de gedachte dat ik voor een kind zou moeten zorgen maakt dat het angstzweet me uitbreekt. Een poosje geleden kreeg ik een pasgeboren baby in mijn handen gedrukt. Doodeng. Met grote regelmaat laat ik al wel eens servies vallen, ik wil niet denken over wat ik kan aanrichten met een baby in mijn armen.
Het lijkt me al helemaal eng wanneer je kind een driftbui krijgt in de supermarkt. Zo'n woedeaanval waarbij alles uit de kast wordt gehaald: de trappelende benen, het rood aangelopen gezicht en boven dat alles het eeuwigdurende gekrijs. Nu overvalt er vanuit mijn ouderlijk instinct dan toch de neiging om het kind zorgvuldig op te pakken. En dan hetzelfde te doen als met mijn vaatwerk. Ik vermoed dat ik nog niet helemaal klaar ben voor het vaderschap.
En eigenlijk is dat geen heel verbijsterende conclusie voor een vrijgezel van 20. Bezorgd zijn over de dag van morgen is iets ontzettend banaals.
Thom Hofstede (20) is student journalistiek. Vroeger wilde hij ridder worden. Nu nog steeds. Hij tovert met plezier een lach op je gezicht, maar zet je ook graag aan het denken. Iedere twee weken schrijft hij een column voor BEAM.
