COLUMN: Ik heb het mooiste litteken ter wereld
Ken je dat? Je hebt een litteken maar weet niet meer scherp hoe je het hebt opgelopen? Misschien denk je nu terug aan een avond waar je met vrienden op stap ging of aan de 4-jarige jij die onhandig van de fiets af viel. Zolang ik mij kan herinneren, heb ik altijd al een groot litteken op mijn linkerschouderblad gehad. Als ik de verhalen van mijn moeder moet geloven heb ik mezelf vroeger tot bloedens toe opengekrabd, omdat de huidirritaties van eczeem mij te veel werden.
Als klein meisje van twee jaar wist ik toen nog niet wat ik hier fysiek aan ging overhouden. Toen ik ouder werd, keek ik altijd naar het duidelijke onuitwisbare teken op mijn schouder waar ik nooit om heb gevraagd. Het was altijd maar iets dat in de weg zat, en ik begreep nooit waarom het zo prominent in beeld moest zijn. Door mijn tienerjaren heen zag ik het daarom ook als iets wat ik ten alle tijden moest verbergen.
Een dichte wond
"Wonden zijn niet mooi, maar een herinnering aan iets pijnlijks", zei ik altijd. "Een litteken; wie vindt dat nou mooi?" Ondanks dat ik mij nooit helder kon herinneren hoe het was om als kind eczeem te hebben en mezelf open te krabben, zijn de gevolgen ervan tot op de dag van vandaag te zien in de vorm van mijn fysieke litteken. Ik heb er gelukkig geen trauma aan overgehouden, maar ik ben me wel altijd bewust van het grote bruine litteken op mijn schouder.
Een kunstwerk
Twee jaar geleden is mijn kijk op dit litteken veranderd. Tot mijn verbazing begon ik er namelijk complimenten over te ontvangen. ’Is het een tatoeage?’, 'Het lijkt alsof je een zelfgemaakt, marmeren kunstwerk op je lichaam hebt', ‘Ik heb nog nooit zo’n mooi litteken gezien', werd er dan gezegd. "Zou een litteken ook iets moois kunnen zijn", begon ik mezelf af te vragen.
Mijn litteken als communicatiemiddel
Waar ik mijn litteken altijd zag als een nutteloos en onuitwisbaar teken, wat ik ten alle tijde wilde verbergen, is het nu een belangrijke tool geworden voor anderen om zich open te stellen over hun eigen zichtbare én onzichtbare littekens. En hoe ik nu naar mijn litteken kijk? Ik denk dat ik toch wel echt het mooiste litteken ter wereld heb.
Waarom kan een litteken je zo onzeker maken?
Klinisch psycholoog Karina Hilarides-Streunding vertelt er meer over:
"Een litteken is iets dat opvalt en afwijkt, het is anders dan normaal. Hierdoor trekt het dus de aandacht van mensen. In de psychologie is een litteken in mijn beleving een overblijfsel van een open wond. Ondanks dat hij niet meer open is, blijft het wel zichtbaar dat daar ooit iets heeft gezeten. Een mentale wond is een kwetsbare plek door een nare gebeurtenis. Toch kunnen twee mensen hetzelfde hebben meegemaakt, maar hoeft dat niet te betekenen dat beiden het als een litteken bestempelen en hetzelfde ernaar kijken."
BEELD: Tom van Hummel
Geschreven door
Merveille
