COLUMN: Een pessimist, realist en optimist lopen een ijssalon in...
Een pessimist, een realist en een optimist lopen een ijssalon in. ‘’We staan minstens een uur in de rij,’’ zucht de pessimist. ‘’Ben je gek. Een kwartier. Geen twijfel mogelijk,’’ antwoordt de realist. ‘’Zeven minuten, maximaal,’’ beslist de optimist.
Ontmoet mij en mijn vrienden. Een pessimist, een realist en een optimist op een rijtje. Alle drie zin in een brainfreeze met vanillesmaak, maar daar houden de overeenkomsten op. De pessimist is het eerste aan de beurt. Dus zij heeft een meevallertje, zoals dat vaker gaat bij pessimisten. Dan ben ik aan de beurt, de eeuwige optimist. Het duurde langer dan zeven minuten, maar dat praat ik (heel optimistisch) goed. ‘’Zolang je met vrienden bent, is wachten niet erg!’’ De teller staat inmiddels op veertien minuten. ‘’Ik wacht nog even,’’ zegt de realist. Binnen exact een kwartier heeft hij een bolletje ijs in elke wang. De realist kreeg gelijk. Is realisme dan de beste optie? Ik weet het niet. Het is ook de gevaarlijkste. Veel mensen stoppen erdoor met streven naar het hoogst haalbare, naar wat ze stiekem het liefste zouden willen. Anders zou de wereld nu vol zijn met ballerina’s, voetballers en vervulde kinderdromen. En dat niet alleen: misschien zouden we daadwerkelijk geloven dat Jezus het meende, toen Hij zei dat wij grotere dingen dan Hij zouden doen. Maar laten we realistisch zijn. Dat is niet haalbaar. Logisch, verklaarbaar en doodzonde. Dat iets realistisch gezien niet haalbaar is, betekent dat niet dat het onmogelijk is. Ik geloof in een God van wonderen, met wie niets onmogelijk is. Een rug recht laten groeien in Jezus naam? Ik heb het voor mijn eigen ogen zien gebeuren. Tienduizend euro sponsorgeld ophalen met het rennen van een halve marathon? Een vriendin van me deed het. In je eentje naar Thailand verhuizen? Mijn huisgenoot doet het. Een hele taart in je eentje opeten? Geen commentaar. (Mogelijk, mocht je het willen weten.) Don’t stop striving for greatness. Toch is het misschien maar goed dat mijn vrienden en ik verschillen. Het viel alles mee voor de pessimist. De realist is blij dat hij gelijk heeft gekregen, zelfs als dat betekende dat hij lang moest wachten. En de optimist vindt altijd wel een manier om een teleurstelling positief in te zien. We helpen elkaar om anders naar de wereld te kijken. En uiteindelijk maakt het niet uit. Het ijsje is bij alle drie even snel op. Lola Brouwer (18) is redactiestagiair bij BEAM, ziet alles positief in en houdt donders veel van zelfgebakken taart.
