COLUMN: De roze onweerswolk
“Zo, daar is ze! De kersverse bruid! Jij zweeft zeker nog steeds op een roze wolk?” Ik stond op een verjaardag, een paar maanden na de Grote Dag. Nou, nee. Daar zijn we keihard af gelazerd.
Oké, de eerste paar weken waren heerlijk: geld tellen, trouwfoto’s kijken, op huwelijksreis … Maar daarna, daarna begint het gewone leven weer. Leuk hoor, eindelijk samenwonen, maar we zien elkaar nóg minder dan voordat we waren getrouwd: een te druk sociaal leven, in combinatie met onregelmatige werktijden en verkeerde prioriteiten. Als we elkaar dan eens zien, maken we vooral ruzie; over het feit dat we elkaar zo weinig zien, om maar iets te noemen.
Hoogstwaarschijnlijk koos ik iets minder sterke bewoordingen, maar mijn boodschap was duidelijk: getrouwd zijn is niet alleen maar leuk. Zeker niet als je tegelijkertijd moet wennen aan een nieuwe baan, tussendoor aan het afstuderen bent en ook nog rijles volgt. Onze roze wolk veranderde zomaar in dreigende onweersbui.
De wenkbrauwen van mijn gespreksgenoot schoten de lucht in en ze verslikte zich in haar bitterbal. Alsof ik keihard vloekte in de kerk. Want als het over trouwen gaat, dan praten we vooral over het aanzoek, de jurk, de ceremoniemeesters, de versieringen, op welk liedje je het gemeentehuis binnenkomt, de bloemen, je haar, de ringen, de gastenlijst, de locatie, de themakleur, de trouwtekst … En over hoe heerlijk het is dat je dan straks geen afscheid meer hoeft te nemen van elkaar. Trouwen, dat is het einde.
Geloof me, die ene dag waarop je elkaar trouw belooft, is ook heel erg leuk, maar soms vergeet je bijna waar het bij trouwen om gaat: over de duizenden dagen daarna, waarop je elke dag weer moet kiezen om trouw te zijn. En over hoe moeilijk dat kan zijn. Tijdens alle huwelijksvoorbereidingen waren de eerlijke gesprekken met de dominee, vrienden die al waren getrouwd, en de pre marriage course die we volgden, dan ook een verademing: een beetje realiteit tussen al dat tule en bellenblaas, een realiteit die niet alleen maar over rozenblaadjes gaat.
Daarom besloot ik, en besluit ik elke keer, om eerlijk te zijn wanneer de ‘roze wolk’-vraag voor de zoveelste keer op me wordt afgevuurd. Tegen singles, tegen verloofde stelletjes, tegen opa’s en oma’s. Immers, als wij – getrouwde stellen – niet het eerlijke verhaal vertellen, wie dan wel?! Mijn gesprekspartner, die ondertussen het stukje bitterbal uit haar luchtpijp had weten te hoesten, wierp een blik op haar eigen trouwring en knipperde met haar ogen: “Nu je het zegt, ons eerste jaar was ook heel hard werken.”
Charlotte maakte hier voor 3LAB de documentaire God, Seks en Trouwringen over. Heb jij hem al gezien?
