COLUMN: De hele wereld heeft een hekel aan mij
Vroeger dat ik altijd dat leraren er puur waren om je te pesten (“Vandaag krijgen jullie een onverwacht so”). Dat mijn ouders mij altijd tegenwerkten (“Nee, je moet eerder thuis zijn”). Dat mensen je alleen maar gebruiken om hun eigen shizzle kwijt te kunnen (“Is je vader overleden? Oh, mijn cavia pas ook!”).
Op de basisschool en de middelbare leerde ik mezelf aan dat ik niemand kon vertrouwen. Mensen die de ene dag mijn vrienden waren, zagen mij de andere dag niet meer staan. Nam ik de ene dag iemand in vertrouwen, had de volgende dag de hele school het over mijn geheim. Fietste ik de ene dag met mensen naar huis, hadden ze de volgende dag stiekem afgesproken om halverwege een andere route te nemen …
Als ik terugkijk, ben ik sindsdien vaker voor mezelf gaan kiezen dan voor anderen. Ik dacht dat ik er alleen voor stond. Dat ik het leven alleen moest doen. En op niemand kon vertrouwen. Ik ontwikkelde een constant wantrouwen tegen de wereld. Tegen vrienden, relaties, collega’s. Ik hield ze op afstand. Bang om opnieuw gekwetst te worden.
Zwarte bril
Ik bekeek de wereld door een zwarte bril en werd daar constant in bevestigd. Maar wat blijkt? Met een zwarte bril zie je vanzelf alles donkerder. Is iedereen schuldig tot het tegendeel bewezen is. Staan er dubbel zoveel verdachte mensen op het station. Heeft een vriend die een afspraak is vergeten meteen een hekel aan mij. Is iemand die tegen mij aanbotst direct de grootste klojo van de aardbol.
Lang vulde ik mijn leven met dat zwarte wereldbeeld in. Zo ben ik een paar keer van vriendengroep gewisseld en heb ik vijf verschillende relaties achter de rug. Natuurlijk zit er meer achter, maar de basis was steeds onzeker wantrouwen. Ik ben bang om alleen achter gelaten te worden en stop daarom maar de vriendschap of relatie, voordat de ander het zou kunnen doen. Tot ik vorig jaar supereenzaam werd – met niemand meer een connectie voelde - en in die eenzaamheid besefte dat ik deze houding van constante bindingsangst niet mijn hele leven vol kon houden.
Nu leer ik – geïnspireerd door hoe Jezus de wereld ziet – langzaam meer te vertrouwen. Mijn donkere kijk op de mensheid los te laten. In een poging met een roze bril naar leraren, ouders en andere mensen te kijken. Door ‘Ik kan niet afspreken’ niet als afwijzing te zien. Feedback niet als afbrandend, maar als opbouwend te ervaren. Door te vertrouwen dat de ander het beste met mij voor heeft. Liefde tot het tegendeel bewezen is.
Is jouw basisbril haat en wantrouwen of liefde en vertrouwen?
Deze column komt uit het nieuwste BEAM Magazine over De Liefde! Vraag hier een gratis proefnummer aan of word lid van BEAM en ontvang hem thuis op je mat :)
Geschreven door
Bas
