COLUMN: Met Jezus op de dansvloer

Ik erger me aan Julia, maar laat het gaan. Mijn vrienden ook. We hebben geen zin om haar terecht te wijzen of ervan weg te lopen. Laat staan om haar te bekeren. We halen onze schouders op en gaan juist nog fanatieker rondom haar mobieltje bewegen. ‘Dansen als Jezus’ zien we – ondanks de spottende ondertoon – liever als een compliment dan als belediging. Maar Julia ziet onze open armen als vrijbrief om de hele avond het geloof en de christelijke community in Ede af te kraken. We voelen ons wat ongemakkelijk, maar geven haar een hartelijke knuffel bij het afscheid.

Uitnodiging

Vandaag zijn we precies vier jaar verder. In plaats van dat we Julia nooit meer in Ede zagen, is ze er nu bijna iedere dag. Ze zit op de Christelijke Hogeschool Ede, kan het supergoed vinden met mijn christelijke vrienden, is geïnteresseerd in het geloof en wil zelfs een keer mee naar de kerk. Toen ik haar vroeg waar die plotseling ommezwaai vandaan komt, antwoordde ze: “Hoe jullie met mij omgingen die dansavond inspireerde mij. Ondanks mijn – achteraf – kinderachtige gedrag was ik nog steeds welkom. Jullie verlaagden je niet, maar bleven superchill met mij omgaan.”

Toen begreep ik plots wat geloven eigenlijk inhoudt: Jezus vraagt je niet gedwongen ten dans, maar danst altijd om je heen. Tot je de uitnodiging aanneemt en mee gaat dansen.

Deze column verscheen eerst in het magazine Shift van Interserve.