COLUMN: Ben ik een onspirituele ADHD-er?

Ander voorbeeld: Tijdens de Sing-in (een openluchtdienst op zondagmiddag) zijn er nooit mensen die ‘in de geest vallen’. Dan komen de eerder genoemde EHBO’ers kijken of je een zonnesteek hebt, en dat is maar onpraktisch. Bij de powerpraise daarentegen, vallen de mensen als dominostenen in de geest. Ik vind de powerpraise altijd een beetje eng. Mensen stappen de tent binnen, en beginnen met een stukje aanbidding. Mijn wereldlijke brein kan dat nog net aan.
Daarna is het lachen, gieren, brullen. Letterlijk. Mensen verliezen de controle. Ik stond, volkomen verbijsterd, toe te kijken hoe mensen – zogenoemd in de geest – spontaan om vielen, of maniakaal begonnen te lachen, krijsen of huilen.
Naast mij viel iemand plat op zijn gezicht, om vervolgens op te staan, en weer om te sodemieteren.
Ik persoonlijk voelde de neiging om te rennen, al was daar was niets geestelijks aan. Ik ben de tent zowat uit gesprint. Dit nooit meer. Niet veel later klom er iemand het podium van de jongerentent op. Hij had een getuigenis. “Ik ben vandaag drie keer achter elkaar in de geest gevallen,” verkondigde hij vol trots.
“Daarna ben ik bij de Heer op schoot gaan zitten, en hij overlaadde me helemaal met zijn liefde.”
Ik trok een gezicht; niet alleen omdat ik wat vieze gedachten kreeg bij die laatste zin, maar ook omdat ik hem intens meelijwekkend vond.
Ik had hem eerder gezien, net als de capriolen die hij uit probeerde te halen om het gevoel ‘god’ te creëren. Ik kan met alle goede wil van de wereld niet geloven dat er iets goeds uit voortkomt. Ik heb heel lang gedacht dat ik geen spiritueel persoon was. Ik val zelf namelijk nooit om. Barst nooit in tongen, liederen of huilen uit. Op mijn hoofd zou nooit een razend vuur rusten.
En toch ben ik geestelijk. Ik merk dat mijn adhd-brein, wanneer ik ga bidden, tot rust komt. Of dat ik diepe vreugde ervaar wanneer ik muziek, columns of video’s maak.
En dat ik het eigenlijk toch best wel fijn vind om een christen te zijn.

Ik denk dat God aardser is dan dat we allemaal denken. Dat we soms op de verkeerde plekken naar hem zoeken. Al die tijd tevergeefs speurend door de gebedsgenezingstent, terwijl hij misschien eerder te vinden is in de EHBO-tent, in de handen van een meisje dat brandwonden verzorgt.
En dat de God van de hoogste hemelen niet sliep in een hemelbed, maar in een kribbe. _{Thom Hofstede (20) is student journalistiek. Hij wil je graag aan het lachen maken en stiekem ook iets leren. Iedere twee weken schrijft hij een column voor BEAM.}