Chris kwam vorig jaar uit de kast: ‘’Ik leerde langzaam mijn echte ik te ontwikkelen’’

Waar het begon

‘’Ik denk dat ik ongeveer 15 of 16 was toen ik merkte dat ik anders naar jongens keek. Uit angst voor wat er kon gebeuren als ik meer over die gevoelens na ging denken, flirtte ik veel met meisjes en ging ik met ze op dates. Ik wist dat het niet goed zat, dat ik er niks bij voelde. Toch bleef ik mijn gedachtes onderdrukken, ik liep rond met wat voelde als een leugen.

Ik heb tien jaar lang rondgelopen met rug- en schouderklachten. Niemand kon achterhalen wat er mis met me was, achteraf weet ik wel beter. Ik droeg zo’n groot geheim met me mee dat het zelfs fysiek pijn begon te doen. De fysieke pijn is nu weg maar een grotere, mentale pijn is daarvoor in de plaats gekomen.’’

Uit de kast

"De eerste personen die ik in vertrouwen nam waren mijn ouders. Ik was 24 en doodsbang, maar ik kon het niet langer voor me houden. Ze reageerden heel positief en liefdevol, een klein deel van mij vond rust. Toch zat het nog niet helemaal lekker, ik wist niet hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Ik ging in therapie.

Vorig jaar, anderhalf jaar nadat ik bij mijn ouders uit de kast kwam, was ik er na veel therapie klaar voor; ik vertelde mijn vrienden aan de hand van een brief dat ik op jongens val. Ik kreeg dezelfde liefdevolle reacties als van mijn ouders, de last viel letterlijk van mijn schouders. Al snel belandde ik in mijn eerste relatie met een jongen. Ik was mijn hele leven de hetero Chris, een groot deel van mijn persoonlijkheid kon ik niet laten zien. Ik leerde langzaam mijn echte ik te ontwikkelen.’’

Mijn relatie met God zou centraal moeten staan

Bergafwaarts

‘’Dit is iets waar ik niet te veel over wil praten, omdat ik ondanks alles hoop dat het nog goedkomt. Na mijn coming out ging het een tijdje goed en vervolgens ging alles bergafwaarts. Het begon met een relatiebreuk en het eindigde met onzekerheid over mijn baan door een burn-out waar ik nu nog steeds inzit. Tussendoor werd ik niet volledig geaccepteerd door een aantal mensen in de kerk en mocht ik niet meer in de band spelen.

Zoals ik al zei wil ik geen kwaadspreken over mensen. Toch is en blijft het moeilijk om te weten dat mensen mij in een negatiever licht zijn gaan zien, ondanks dat ze mij al jaren kennen. Ik ben nog steeds Chris, maar dan wel de juiste versie van Chris. Niet de versie die zich voordoet als iemand anders. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat anderen voor mij kunnen beslissen wat goed voor mij is of niet, hoe ik moet zijn en hoe niet. Ik geloof in een God die van iedereen houdt, ook van mij.

Ik geloof niet alleen in een God van liefde voor jou en mij, maar ook in de liefde voor elkaar. Het voelt zo wrang dat ik daar zelf zo sterk in geloof en er tegelijkertijd zo naar verlang en het meer zou willen ontvangen. Ik was bij een jongerendienst waar de Nashville-verklaring werd aangekaart: ‘’Wij kiezen voor de hogere weg, voor jouw relatie met God. Als dat goed zit maakt het helemaal niks uit wat je seksualiteit is, je bent hier hoe dan ook welkom.’’ Hier ben ik het zo mee eens. Mijn relatie met God zou centraal moeten staan in plaats van alles wat ik volgens sommige mensen beter zou kunnen doen in mijn leven. Zo kan ik op mijn beurt ook naar de ander wijzen, dat is heel gemakkelijk maar ik doe het niet.’’

Hoop

‘’De volgende quote is iets wat mij heel erg heeft geholpen en ik hoop dat het ook een steun kan zijn voor anderen: 'Als vooruitkijken je bang maakt en achteromkijken je pijn doet, kijk dan omhoog, God zal je helpen.' Ik hoop oprecht dat iedereen die dit leest rust zal vinden in zijn of haar seksualiteit, ook binnen de kerk.’’

Heb jij vragen over seksualiteit en wil je daar met iemand over praten? Bezoek dan de site van Stichting Chris (de naam is puur toeval).

Foto door: Jesse Palsgraaf