“Brood is zo iets vanzelfsprekends”

Annemieke, lukt het een beetje?

“Ja! De eerste twee weken waren het lastigst. Ik heb inmiddels wel een goede vervanger voor brood gevonden: ’s ochtends eet ik fruit met granen en ’s middags iets van yoghurt. Het moeilijkste vind ik als ik langs de bakker loop of mensen in een restaurant zie gaan, van dat soort simpele dingen.”  Heb je per ongeluk nog brood gegeten?
“Ik heb één keer, toen ik uit was om te lunchen, een broodje gehad. Ik had toen zo’n trek in een broodje! Later voelde ik me wel schuldig dat ik er toch weer aan toe had gegeven. Op zondagochtend heb ik de afspraak met mezelf dat ik een broodje mag en daar geniet ik dan dubbel van. ” Waarom brood?
“Brood is zo iets vanzelfsprekends. We eten het vaak, iedereen heeft het wel in huis en we gooien het soms weg. Maar, er zijn heel veel mensen die geen brood op de plank hebben. Voor ons is dat heel normaal en deze veertig dagen zonder brood is voor mij een reminder hoe bijzonder dat is.”  “Het staat natuurlijk ook in het Onze Vader: ‘Geef ons heden ons dagelijks brood.’ In deze tijd probeer ik bewuster bezig te zijn met bidden. Bidden schiet er vaak bij in of ik ga over op de standaard-gebeden. Ik bid nu echt bewuster. En niet zozeer voor mezelf, maar juist voor anderen, zoals de vluchtelingen. Op die manier brengt het me dichter bij God.”  Doe je het alleen of heb je ook nog support?
“Ik zit ook in een whatsapp-groep met mijn jeugdkring. Iedereen doet mee en bid en vast. Allemaal met andere dingen. Sommigen vasten bijvoorbeeld van hun telefoon, dat is moeilijk! Een keer in de week komen we ook bij elkaar en bespreken hoe het gaat. En als er iemand is die het lastig heeft, dan praten en appen we er over. Ik hoop het bidden na deze veertig dagen door te zetten.”   Tekst: Janita Kers