Bernice: "Door mijn ouders had ik een verknipt beeld van God"

“Ik groeide op in een gesloten gemeenschap waar de nadruk lag op gehoorzaamheid, nederigheid, heiligheid en sober leven. Ik droeg rokken tot mijn enkels, mocht niet spelen met vriendinnetjes na schooltijd – die zouden een slechte invloed kunnen hebben. Boven alles moest ik gehoorzaam, nederig en zelfopofferend zijn. Als kind was ik bijna helemaal van de buitenwereld afgesloten, mijn ouders wilden me beschermen tegen verkeerde invloeden. Ik was een buitenbeentje en op school werd ik gepest. Mijn beeld van God klopte niet, ik was bang voor Hem. Ik dacht dat als ik te laat om vergeving zou vragen bij hele onschuldige dingen, ik in de hel zou belanden. In mijn gezin werd alles vergeestelijkt: achter alles wat ik deed zou een beloning of een straf van God zitten, dit werkte erg benauwend. ” Het valt op dat Bernice ondanks haar heftige opvoeding op een respectvolle manier over haar ouders praat. Ze focust bewust niet constant op haar ouders en op wat ze heeft doorgemaakt, toch beseft ze dat de situatie thuis niet houdbaar was. “Nu ik terugkijk besef ik dat het absoluut een slechte situatie was en dat mijn ouders me geen compleet beeld van God hebben gegeven. Hier kwam ik achter toen we als gezin verhuisden en ons buiten de gemeenschap begaven. We kwamen in contact met een andere kerk. Deze mensen spraken over een liefdevolle God die me accepteert en van me houdt zoals ik ben. Terwijl wij als kinderen steeds meer wenden aan dit nieuwe godsbeeld, bleven mijn ouders bij de overtuigingen waarmee ze opgegroeid waren. Dit zorgde voor steeds meer botsingen. Ik was intussen een meisje van 15 jaar en wilde thuis mezelf kunnen zijn, dit kon niet.” 

Ik wilde Bernice zijn, maar dat kon thuis niet

“Op mijn zestiende maakte ik als bijbaantje schoon bij een gezin. Zij zagen dat het niet goed met me ging. Na lang vragen heb ik uiteindelijk wat dingen over mijn thuissituatie met ze gedeeld. Ze boden me aan om bij hen te wonen. Uiteraard gaat zoiets niet zo simpel als het klinkt, met de hulp van Jeugdzorg is het uiteindelijk gelukt. Ik wilde graag bij hen wonen, maar mijn ouders wilden niet dat ik wegging. Toch heb ik ervoor gekozen om te gaan, het ging thuis niet langer.”

Overweldigd met nieuwe indrukken
Bernice wisselde als 16-jarige plotseling van een gezin waar ze zichzelf niet kon zijn naar een nieuw, onbekend gezin waar ze geaccepteerd werd en opeens veel meer vrijheid had. Hoe was dat? “Ja, vrij bizar”, lacht Bernice terwijl ze haar dagboek erbij pakt. “Dit heb ik in 2012 geschreven toen ik net bij mijn nieuwe pleeggezin woonde: ‘Ik kwam vandaag thuis uit school en plofte voor de zoveelste keer met een knal neer op de bank. Arjan (haar pleegvader) was daar niet blij mee en werd boos op me. Ik zit nu boven en moet ontzettend huilen. Ik hoop niet dat ik het verpest heb. Het is de eerste keer dat ik hier straf krijg en ik weet niet wanneer hij niet meer boos is.’ Op dat moment beleefde ik het zo, maar wat Arjan daadwerkelijk had gezegd was: “Als je niet normaal op de bank kan zitten, kan je beter op de stoel zitten.” Hij had me geen straf gegeven en kwam 10 minuten later naar mijn kamer om gezellig met me kletsen. Ik snapte er niets van, ik dacht dat hij boos was. Deze grote veranderingen kon ik niet in één keer begrijpen. Het voelde soms als een stage waar uitgelegd moest worden hoe alles in dit gezin werkte. Ik vond het best ingewikkeld opeens bij een draaiend gezin aan te sluiten en mee te doen. Het was overweldigend, maar boven alles was ik ontzettend dankbaar voor mijn lieve pleeggezin.”

Mijn pleeggezin voelde als een stage waar ik alles nog moest leren

“In mijn pleeggezin ging ik voor het eerst naar de kapper, liet ik gaatjes prikken en kocht ik normale kleren. Er ging een wereld voor me open, al was ik nog steeds erg bang om fouten te maken. Ik wilde niet zielig zijn en dacht vaak dat ik in de weg stond. Ook had ik het gevoel dat mensen het idee hadden dat ik uit ondankbaarheid richting mijn ouders weg was gegaan. Uiteindelijk zijn meerdere broers en zussen naar pleeggezinnen gegaan, toch voelde het als falen dat ik ons gezin niet bij elkaar had kunnen houden. Los komen van een strenge gemeenschap betekende niet dat ik van God af wilde. God liet mijn geloof juist groeien.” Bernice pakt haar dagboek er weer bij. In de tijd dat ze bij haar pleeggezin woonde heeft ze elke dag een brief aan God geschreven. “Dit schreef ik in 2012: ‘Vandaag wil ik weer voor U kiezen God, niet omdat het moet, maar omdat ik dit wil. Ik voldoe dan misschien niet aan de voorwaarden van thuis, ik voldoe wel aan Uw voorwaarden. Ik ben geliefd zoals ik ben.’”

Geen enkel kind wil later pleegkind worden
“Na een jaartje bij mijn pleeggezin, heb ik begeleid gewoond in Zwolle tot ik 18 jaar was. Uiteraard is het, wanneer je uit huis gaat, niet opeens allemaal goed. Als je een kind vraagt wat hij of zij wil worden, zal geen enkel kind ‘pleegkind’ antwoorden. Ik studeer nu sociaal pedagogische hulpverlening (SPH) en kom mezelf daar vaak tegen door alles wat ik heb meegemaakt.” “Ik heb een goede band met mijn broers en zussen, maar de band met mijn ouders is niet zo hecht als ik zou willen. Dit maakt me verdrietig. Soms lijkt het me bijna makkelijker om ouders te hebben die iets heel anders geloven, dan ouders die in dezelfde God geloven, terwijl hun waarheid vaak averechts staat op hoe ik mijn geloof in God ervaar. Toch ben ik er van overtuigd dat mijn ouders oprechte intenties hebben en meegesleept zijn door de ideeën in die gesloten gemeenschap. Ze willen ons beschermen, maar doen dit op een verstikkende manier die niet goed is. Toch heb ik geen wraakgevoel naar mijn ouders toe, dat komt echt door God.” Zou je door willen praten of wil je hier iets over kwijt? Dat kan! Mail (beamredactie @eo.nl) of App (0683673700) ons.