Batya (18) werd zwanger op haar zestiende: ‘Ze noemden mij hypocriet omdat ik ook in God geloof’
Batya is zestien als ze ontdekt dat ze zwanger is. Haar leven verandert in een achtbaan die alle kanten op gaat. Niet alleen haar omgeving reageert fel, ook lichamelijk gaat het mis. “Ik was zo bang en had paniekaanvallen. Soms dacht ik dat ik doodging.”
“Ik was zestien toen ik erachter kwam dat ik drie maanden zwanger was. Ik was natuurlijk al een tijdje niet ongesteld geweest en had soms een steek in mijn buik, maar ik had er niks achter gezocht. Sinds de eerste keer dat ik ongesteld werd, wat al gebeurde toen ik nog maar acht was, is mijn cyclus altijd onregelmatig gebleven. Daarbij kreeg ik toen te horen van de huisarts dat ik later maar drie procent kans had om zwanger te worden en tegen de tijd dat ik dertig zou zijn, was een kindje krijgen onmogelijk. Toch las ik twee streepjes op de test toen ik van de wc af kwam; ‘Mam, ik ben zwanger!’”
Hypocriet
“Mijn vriend en ik kregen best wat negatieve reacties uit onze omgeving, maar we zagen dit kind wel echt als een geschenk van God. Het voelde alsof wij extra veroordeeld werden, omdat we christelijk zijn, maar wel seks hebben gehad voor het huwelijk. Ook via TikTok kwamen de negatieve reacties binnen. Mijn account was de afgelopen maanden flink gegroeid, maar mensen noemden me nu hypocriet omdat ik over God vertelde én zwanger was.”
De arts zei dat we moesten nadenken over abortus
Ziekenhuis
“Gelukkig waren mijn vriend en ik wel blij met de zwangerschap, net als mijn familie. Toen we er bij de gender reveal achter kwamen dat we een meisje zouden krijgen, waar we voor hadden gebeden, was het feest al helemaal compleet. Die blijdschap duurde maar kort, want bij de twintig weken echo kregen we te horen dat het niet goed ging met onze dochter. Vanaf dat moment ging ik drie keer in de week naar het ziekenhuis voor echo’s en onderzoeken. De arts gaf ons de tip om na te gaan denken over abortus, omdat het kindje misschien downsyndroom zou hebben, maar we wilden het absoluut niet weg laten halen. Dat wisten we zeker!
Wonder
“Vanaf dat moment leek het alsof er elke week meer slecht nieuws kwam. De arts vertelde me dat mijn vruchtwater steeds minder leek te worden. Hij wilde de bevalling kunstmatig op gang brengen, zodat het kindje een grotere overlevingskans had. Ze was toen nog maar 26 weken en dus wilde ik de bevalling uitstellen, ondanks het tekort aan vruchtwater. Ik was heel angstig en moest de hele tijd huilen, maar ik vertrouwde op God. Tijdens een spoedecho heeft God toen een wonder verricht: het vruchtwater was helemaal aangevuld, dus de baby kon nog even in mijn buik blijven zitten.”
Bevalling
“De bevalling gebeurde na de babyshower van mijn nicht. Ik voelde me de hele dag al niet lekker en die avond braken mijn vliezen. Twaalf uur later was Ayira geboren. Toen ik haar in mijn armen kreeg, begon ik te huilen van blijdschap, omdat ze gewoon gezond bleek te zijn. Weer was dit een heel kort geluksmoment, want die periode na haar geboorte was de ergste van allemaal. Ayira wilde niet drinken en had extra zuurstof nodig. Ik kreeg een baarmoederontsteking en postnatale depressie. Ik was zo bang en had paniekaanvallen. Soms dacht ik dat ik doodging. Het was het begin van een donkere periode.”
Ga leven
“Ik werd door alle omstandigheden gedwongen om terug naar God te gaan. Ik kon dit niet alleen dragen. Tijdens het bidden voelde ik dat God tegen mij zei dat ik weer mocht gaan leven en kreeg ik Jesaja 26:3 in mijn hart: ‘De standvastige is veilig bij u, vrede is er voor wie op u vertrouwt’. Ik ervaarde opeens zoveel vrede. Ik begon weer naar buiten te gaan, tijd met Ayira door te brengen en dingen te ondernemen. Ik weet nu dat God groter is dan de stormen in mijn leven. Er is nog steeds strijd, maar het ergste is voorbij. Volgend jaar ga ik trouwen met mijn vriend en volgende week wordt Ayira alweer één. Ik heb weer het gevoel dat ik leef.”
Geschreven door
Daniëlle
