Arachne: “Ik vloog naar Argentinië voor de liefde en kwam bedrogen uit”

“Het leek te mooi om waar te zijn, deze jongen met een surflichaam waar je u tegen zegt. Hij was adembenemend knap, slim én grappig. Bokste op hoog niveau in Argentinië. Ik vloog hem achterna, maar kwam bedrogen uit.  Voor mijn masteronderzoek zat ik een aantal maanden in Quito, Ecuador. Na tientallen interviews, tolde mijn hoofd en bedacht ik dat ik wel een surfsessie kon gebruiken. Het werd een lang weekend in het strandplaatsje Montañita. Daar liep ik hem de eerste avond letterlijk tegen het lijf. Op het moment dat ik met mijn surfplank de hoek omliep, botste ik tegen hem aan. Ogen als bergen, een lach als de oceaan. Ik smolt. Het excuuswoordje werd een praatje, het praatje een gesprek. We verplaatsten ons naar het strand, waar we de zon zagen opkomen. En een voorbij zwemmende walvis aan de horizon.  Drie dagen later moest hij terug naar Buenos Aires, en ik naar Quito. Hij wilde me perse op de goede bus zetten, want deze nachtelijke busritten waren gevaarlijk. Op het moment dat hij me uitzwaaide, brak mijn hart.
Nog geen dag later voegde hij me toe op Skype – iedere avond belden we. Wat wilden we elkaar graag weer zien! Na twee maanden skypen – heel pijnlijk, je kunt elkaar wel zien maar niet aanraken - , dacht ik: het is nu of nooit. Vliegen naar Argentinië vanuit Ecuador is een stuk korter en goedkoper dan vanuit Nederland. Hij zei dat hij blij was dat ik kwam… tot ik mijn voeten op de Argentijnse bodem zette. Een week lang was ik bij hem thuis. Zijn moeder was super lief en leerde me iedere avond een nieuw Argentijns gerecht. Uren stonden we samen in de keuken. De 83-jarige oudoom die bij hen inwoonde (en ‘s nachts heel hard snurkte) was blij dat hij eindelijk overdag aanspraak had. We discussieerden eindeloos over de Argentijnse politiek. Vrienden uit de straat belden aan of ik mee ging longboarden, alleen … Luciano zelf was in geen velden of wegen te bekennen. Iedere dag werkte hij tot ’s avonds heel laat. Ja, het was gezellig met zijn familie, maar ik kwam toch voor hem! Op het moment dat we in het weekend naar een familiefeest gingen, hadden de alarmbellen moeten rinkelen. Latino ‘s kunnen dansen totdat ze erbij neervallen, maar Luciano wilde niet. Zijn familie lachte hem uit. “Hoe kun je het aanbod van zo’n mooi meisje afslaan?” Zijn vrienden, veelal vriendinnen zeiden: “Arachne, voel je vereerd. Ondanks dat hij nu geen tijd voor je heeft, heeft hij nog nooit een meisje mee naar huis of ons meegenomen.” Wat had ik daar nou aan? “Is het je nou nog niet duidelijk, hij valt simpelweg niet op vrouwen,” zei een andere vriendin ontnuchterend. Au. “In al die jaren dat we hem kennen, hebben we hem echt nog nooit met een meisje gezien.” Na een week stapte ik op het vliegtuig terug, een ervaring rijker. “Heb je spijt dat je bent gegaan?”, vroegen mijn Nederlandse vrienden achteraf. Nee, dat niet. Liefde is een beetje risico nemen, emotioneel een gokje wagen. Soms pakt dat goed uit, soms verkeerd. Het is een setje golven dat komt binnenrollen. Je pakt met de surfplank een golf. Soms rijd je die golf tot aan de kust – soms word je er halverwege keihard af geknikkerd. Dat doet pijn, maar je overleeft het wel.  Zolang je hart maar niet verdrinkt.