Anousha: “Na het auto-ongeluk kreeg ik een profetie van God”

“Geloof was vroeger voor mij heel normaal. Zo normaal dat het eigenlijk geen betekenis voor me had. Ik ging naar een christelijke basisschool, had christelijke vrienden en familie, en ging netjes mee naar de kerk. Maar een relatie met God? Die had ik niet. Toen ik op een mistige dag in februari geschept werd door een auto, veranderde dit volledig.”

Knock-out

“Ik was onderweg van huis naar de stad. Hoe die fietstocht er precies heeft uitgezien, weet ik niet meer. Want van het ene moment op het andere, werd ik wakker op straat. Door het mistige en regenachtige weer, had een automobilist mij niet gezien. Ik hem trouwens ook niet. Hij heeft me aangereden, waarna ik knock-out ben geraakt. Het eerste wat ik zag toen ik bijkwam, was de bestuurder van de auto. Hij hing over me heen. Ik vroeg hem: ‘Ben ik aan het dromen? Of is dit echt?’”

Kapot

“In het ziekenhuis bleek dat mijn kaak op drie punten gescheurd was. Daarnaast had ik een fikse hersenschudding opgelopen. Toch viel deze uitslag me mee: ik had veel ergere gevolgen verwacht. Er volgde een pittige periode. Ik moest veel rust houden en was ontzettend moe. Die vermoeidheid bleef aanwezig, ook toen de dokter na een paar weken zei dat mijn kaak weer genezen was en mijn hersenschudding zo goed als voorbij. Het was alsof hij zei: ‘Nou, alles is dus weer goed!’ Maar zo voelde het niet. Ik ging van de ene dokter naar de andere, maar niemand wist waar mijn uitgeputte gevoel vandaan kwamen. Totdat ik bij een kinderarts terechtkwam; hij ontdekte dat ik het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) had.”

Laat God me in de steek?

“In die tijd voelde ik me enorm alleen. En soms ook wel bang. Ik was constant moe, zonder goede reden. Hierdoor moest ik veel leuke dingen missen. Door de vermoeidheid kon ik mijn vrienden niet zien, waardoor er ook niemand was om me op te fleuren. Ik werd er down van. Ook God voelde afwezig. Waarom deed Hij me dit aan? Waar had ik dit aan verdiend? Ook al was ik niet echt met geloof bezig; het voelde toch alsof Hij me in de steek had gelaten. Vond Hij me dan niet belangrijk?”

Profetie

“Na een paar maanden werd ik meegevraagd naar een ladies night van de kerk. Ik voelde me goed genoeg om te gaan en had toch niets beter te doen, dus besloot er naartoe te gaan. Vooral uit nieuwsgierigheid eigenlijk, en voor de gezelligheid. Ik had niemand verteld in wat voor moeilijke periode ik zat. Toen stapte er een vrouw naar voren, een Amerikaanse. Ze had de woorden ’14 februari’ en ‘auto-ongeluk’ op haar hart gekregen. Ik barstte direct in huilen uit: 14 februari was de datum waarop ik geschept werd door de auto! De Amerikaanse vrouw kwam naar me toe om voor me te bidden. Ook begon ze over me te profeteren. Zo vet! ‘Volgens mij speel je de laatste tijd veel gitaar en piano,’ zei ze. Dat klopte! Ze bemoedigde me dat God daar een plan mee heeft: ze zag hoe ik mijn eigen muziekschool zou runnen. Het was een van de mooiste momenten van mijn leven!”

Hij is dichtbij

“De dagen na deze profetie, was ik helemaal in shock. Ik wist gewoon niet wat me overkomen was. Maar toen het eenmaal tot me begon door te dringen dat God speciaal tot mij had gesproken, vond ik dat zo gaaf! Sindsdien beluister ik de opname van deze profetie elke week wel een keer, ik word er enorm blij van. Mijn beeld van God is enorm veranderd: Hij voelt dichterbij. Ik weet dat ik niet meer bang hoef te zijn, want Hij is bij me. En als ik het moeilijk heb, kijkt Hij niet van een afstandje toe, maar is Hij betrokken. Ik kan alles met Hem delen en een relatie opbouwen.”

Gods plan

“Binnenkort ga ik auditie doen voor het conservatorium. Ik wil namelijk graag Schoolmuziek studeren, zodat ik les kan geven. Natuurlijk schiet de profetie over de muziekschool ook vaak door mijn hoofd, maar ik doe daar nu niet actief iets mee. Ik zie het niet als een opdracht van God, maar als een plan. Ik ben nog best jong, dus het hoeft niet nu. Als God die muziekschool voor mij in gedachten heeft, dan zal Hij me er ook naartoe leiden. En ik? Ik volg Hem gewoon!”