Anna (20): "Van Oman naar Nederland is een wereld van verschil"

Waarom het Midden-Oosten?

“Mijn ouders deden zendingswerk in Oman. Ik heb nog steeds moeite met het woord ‘zendeling’, want toen we daar woonden, hebben we dit nooit uitgesproken. Het is daar voor buitenlanders geen probleem om christen te zijn, maar als je het christendom actief gaat verspreiden, kan je problemen krijgen. Mijn ouders kozen er dan ook voor om ‘lange termijn evangelisatie’ te doen. Niet op elke straathoek Jezus verkondigen want we wilden niet opgepakt en het land uitgezet worden, maar relaties opbouwen met mensen en Jezus laten zien door onze levensstijl. In het dagelijks leven wordt er in het Midden-Oosten veel meer over religie gepraat dan in Nederland. Mensen kijken naar je en dan heb je dus al snel een gesprek over de islam of in ons geval, over het christendom.”

Voelde je je veilig?
“Ik heb me daar altijd best veilig gevoeld. Eerlijk gezegd vond ik het enger om naar Nederland te komen. In de Arabische cultuur is veel schaamte en eer: Negatieve en pijnlijke dingen worden niet vaak besproken. In Nederland wordt álles besproken, juist ook negatieve dingen, daarom dacht ik lange tijd dat Nederland gevaarlijker was dan Oman. Toen ik daar woonde, vond ik het heel normaal dat ik niet alleen over straat ging, werd gebracht en gehaald van en naar school en dat meisjes en jongens vanaf hun 9^e gescheiden onderwijs kregen. Wel heb ik me altijd anders gevoeld, ik was bijvoorbeeld het enige blonde meisje op school. Toen ik jong was, wilde ik mijn haar zwart verven, zodat ik niet zo zou opvallen.

Ik wilde mijn haar zwart verven, dan viel ik minder op

Hoe was het om naar Nederland te komen?

“Het was heel erg wennen. Ik ging naar Nederland om een goede hbo-studie te kunnen doen. Gelukkig gingen mijn ouders wel mee, ik zou het echt lastig hebben gevonden om hier alleen te zijn. We streken neer in Amersfoort. Dichtbij ons huis was een klein winkelcentrum en ik herinner me dat ik het doodeng vond om voor het eerst alleen naar de supermarkt te gaan, ook al was het gewoon overdag. Er waren veel meer van dit soort kleine dingen. Ik checkte per ongeluk in bij de trein terwijl ik met de bus wilde, waardoor ik de bus miste. Ik dacht gefrustreerd: ‘Met het vliegtuig is nog makkelijker dan met de bus.’ Ook gaan jongens en meisjes hier heel vrij met elkaar om. Tijdens het introductieweekend van mijn studie zat een meisje opeens bij een jongen op schoot. Ik vond dat echt heel vreemd. Ook was er op verjaardagen van vrienden opeens alcohol aanwezig. Daar moest ik echt aan wennen. Ik heb totdat ik 19 was nooit alcohol gedronken.” Mis je Oman?
“Ik mis het heerlijke eten en ik vond het wel lekker dat ik daar wat minder stipt op tijd hoefde te zijn, maar vooral mis ik de mensen die ik daar heb leren kennen. Het is lastig om met iedereen contact te blijven houden. Een verschil met Nederland is dat als je in het Midden-Oosten een christen bent, je hier ook echt serieus mee bezig bent, anders begin je er niet aan. Ik ben echt dankbaar voor mijn tijd in Oman en de mensen die ik heb leren kennen. Ik was een heel ander mens geweest als ik daar niet het grootste gedeelte van mijn leven had gewoond.

Wel is het zo dat ik me nooit ergens echt thuis voel. Deze rubriek heet ‘niemandsland’ en dat gevoel snap ik heel goed. Mijn ouders wonen nu in Amersfoort. Mijn thuisgevoel is sowieso niet afhankelijk meer van de locatie, maar meer van de mensen. Amersfoort is nu dus wel het meest mijn thuis. Teruggaan naar Oman? Nee, dat heeft ook geen zin, want alle mensen die ik ken, zijn daar al niet meer.”

Toekomstplannen?
“Ik zit nu in het derde jaar van de studie ergotherapie in Amsterdam. Na mijn studie hoef ik niet koste wat het kost naar het buitenland, maar ik zou het ook niet erg vinden. Ik kijk wel waar God me wil hebben. Christen zijn kan gelukkig overal.”

In verband met de veiligheid van het gezin van Anna is haar naam gefingeerd. Ook is Anna niet het meisje op de foto.

In de rubriek Niemandsland vertellen kinderen van zendelingen hun verhaal. Ben jij ook een 'zendingskind' en lijkt het je leuk om je verhaal te delen? Stuur dan een mailtje naar beamredactie@eo.nl!