Anna (17) is incontinent: “Mijn blaas heeft een eigen wil”

“Als de ene blaasontsteking amper was afgelopen, begon de volgende alweer. Al sinds ik klein was, had ik dit blaasprobleem. Ik had zo vaak pijn, dat er niets anders op zat dan er gewoon aan wennen. Toen we toch besloten een keer naar het ziekenhuis te gaan, ontdekten de artsen een grote blaassteen. Die hebben ze er direct uit gehaald. Helaas waren de problemen daar niet mee verholpen. Sindsdien heeft mijn blaas een eigen wil.”

Altijd inlegkruisjes

“Mijn lichaam laat urine los wanneer het zelf wil. Zoiets voel ik niet aankomen. Het is supervervelend! Ik moet altijd inlegkruisjes dragen, om de schade een beetje te beperken. Want behalve dat mijn onderbroek nat wordt, kan het ook gaan ruiken. Als zoiets gebeurt, zit ik daar enorm mee. Het gebeurt wanneer ik loop, ren, lach, nies…  ‘Oh nee, daar hebben we het weer…,’ schiet dan door mijn hoofd. Ik ben er als kind ook erg mee gepest. Dat heeft me onzeker gemaakt, ik durf minder.”

Te volle blaas

“Een ander gevolg is dat mijn blaas kan blokkeren. Als ik mijn plas bijvoorbeeld te lang ophoud, dan sluit de boel zich af en lukt het plassen juist niet meer. Zo zat ik eens in een bus die vaststond in het verkeer. Er was geen wc aanwezig. Ik vroeg aan de buschauffeur of ik eruit mocht vanwege mijn blaasprobleem, maar dat kon niet. ‘Daar kunnen wij ook problemen mee krijgen,’ was zijn reactie. De rest van de tijd heb ik met een volle blaas gezeten. Eenmaal thuis lukte het plassen niet en had ik superveel pijn. Dat zijn echt rottige situaties!”

Oplossingen

“Gelukkig wees de fysiotherapeut mij op de onderbroeken van het merk Swaens. De onderkant is wat dikker: er zit eigenlijk een soort maandverbandje in verwerkt. Ik voel me er veel vrijer door, net als de vrouwen in die Always-reclames! In de kleedkamer vraagt iemand wel eens waar ik zo’n onderbroek gekocht heb. ‘Ja, je moest eens weten!’ denk ik dan."

Misschien heb ik een katheter nodig...

"Maar een definitieve oplossing voor mijn blaasprobleem lijkt er niet te zijn. We hebben alles geprobeerd: de bekkenbodemspecialist, trainingen… Het helpt allemaal niet. Nu moet ik om de twee jaar naar de uroloog om te controleren en testen hoe het gaat. De artsen zeggen dat ik op den duur misschien een katheter nodig heb via een slangetje in mijn buik, maar dat wil ik liever niet. Het gaat met ups en downs. Als m’n blaas soms luistert, dan is dat zo mooi! En zolang het ook nog goed blijft gaan…”

Acceptatie

 “Ik vind het moeilijk om dit aan mensen te vertellen die ik nog niet goed ken. Dan schaam ik me ervoor. Eerder had ik dat vooral wanneer ik me moest omkleden voor het sporten: dat wilde ik het liefst in de wc doen. Ik was bang dat ze het inlegkruisje in mijn onderbroek zouden zien. Bang dat ze dan zouden denken dat ik supervaak ongesteld was. Gelukkig weten veel mensen in mijn omgeving – die ik vertrouw - wel van mijn plasproblemen. Die mensen weten: als ze moet, dan moet ze. Zij accepteren me gewoon zoals ik ben. Op hen wil ik me focussen, niet op degenen die me raar vinden!”