Amira hoort elk uur bommen vallen: 'God helpt mij om niet bang te zijn'

28 november 2024 · Leestijd 4 min

Amira (23) gaat iedere week naar haar werk, doet een studie, spreekt met vrienden af en tegelijkertijd helpt ze veel mee in de kerk, tot dusver niets geks. Maar wat als ik je nu vertel dat ze midden in een oorlogsgebied woont, iedere dag bommen hoort vallen, slachtoffers opvangt en continu in de angst leeft dat haar of iemand in haar omgeving iets vreselijks overkomt.

Amira woont in Libanon. Het is al een tijd onrustig in haar land. Door een economische crisis en spanningen in het hele Midden-Oosten probeerden jongeren het land massaal te verlaten. Ruim twee jaar geleden sprak ik Amira hier al over tijdens mijn reis naar Libanon. Afgelopen zomer begon Israël met hevige bombardementen in het land.

Het gaat oké

“Ik voel me een beetje schuldig om dit te zeggen: maar het gaat best oké met me. Het voelt gek om dat zeggen terwijl veel van mijn vrienden hun baan kwijt zijn geraakt en hun thuis is verwoest, maar aan het einde van de dag moeten wij jongeren ook oké zijn. We moeten sterk blijven, want Libanon heeft ons nodig. Tegelijkertijd voel ik me ook verlamd, alsof de tijd stil staat, soms voel ik me zelfs wanhopig, omdat ik niet weet wat er in de toekomst nog gaat komen.

Gewoon naar werk

Maar de volgende dag moet ik gewoon weer mijn kleren aantrekken, naar mijn werk gaan en kijken hoe ik zoveel mogelijk mensen die getroffen zijn kan helpen. Het leven gaat op een of andere manier gewoon door, ook in deze moeilijke tijd van oorlog. Ik blijf doen wat ik kan.

Ik voel hun pijn

Zelf ben ik in zuid-Libanon geboren, daar zijn de meeste bombardementen geweest, duizenden mensen hebben alles achtergelaten om te vluchten naar Beiroet, onze hoofdstad. Ik weet wat deze mensen achter hebben moeten laten, ik voel hun pijn. Met onze kerk proberen we zoveel mogelijk vluchtelingen te helpen en op te vangen.

Goed nieuws

Deze week was er eindelijk goed nieuws uit het Midden-Oosten, voor zestig dagen is een staakt-het-vuren afgesproken. Dit betekent dat beide landen tijdelijk stoppen met gevechten en bombardementen. Toen ik Amira interviewde was dit nieuws nog niet duidelijk.

Niet de eerste keer

Het is niet de eerste keer dat we dit meemaken. In 2006 was ons land ook al onderdeel van een oorlog, maar dit is de eerste keer dat ik het op zo’n grote en impactvolle manier meemaak. Ik hoor ieder uur bommen vallen. Continu horen we vliegtuigen. Op dit moment woon ik in een redelijk veilig gebied, maar ik moet steeds op de hoogte zijn van op welke plekken er eventueel bommen afgevuurd kunnen worden. Er is geen luchtalarm, we worden alleen gewaarschuwd door berichten op social-media en via appgroepen.

Evangeliseren

Het geloof geeft me gelukkig veel rust ondanks alles wat er gebeurt. God geeft mij de kracht om dapper te zijn. De kracht om op te staan, niet bang te zijn en naar mijn werk te gaan. Samen met andere christelijke jongeren evangeliseer ik iedere week op de universiteit. Juist tijdens deze moeilijke periode blijf ik dat doen. Omdat God mijn enige hoop is in deze uitzichtloze situatie. Ik hoop dat andere jongeren hier in Libanon Jezus ook leren kennen. “

Ik blijf

In 2022 vroeg ik Amira of ze er ooit aan dacht om Libanon te verlaten. Ze reageerde standvastig: “Nee, Libanon blijft mijn land.” Toen ik haar vroeg of haar mening nu veranderd is zei ze het volgende: “Nee ik ben er nu juist nog meer van overtuigd dat ik moet blijven, Libanon heeft mij en mijn leeftijdsgenoten nodig.”

Gerben in Libanon: Wat als 'geloven' niet zo makkelijk was?