"Als ze me gaan bekeren, ben ik weg"

“Ik ben Rooms-Katholiek opgevoed. Als baby-tje ben ik gedoopt en toen ik 7 was deed ik communie. Tot m’n tiende ging ik regelmatig naar de kerk, maar toen kwamen er allerlei schandalen uit de Rooms-Katholieke kerk naar buiten en waren mijn ouders er klaar mee. Ik vond dat niet erg, want ik vond de kerk maar saai. Het enige wat wij er thuis aan overhielden was dat we het Onze Vader baden voor het eten. Voor mijn gevoel meer en ritueel dan dat het echt religieuze waarde had.”

Bekeren of buitensluiten
Na mijn middelbare school wilde ik journalistiek studeren. Ik ging op zoek naar de beste hogeschool en kwam uit bij Christelijke Hogeschool in Ede (CHE). Die stond goed aangeschreven, in tegenstelling tot andere Journalistiek-opleidingen. Kwaliteit vond ik belangrijk. Dat het zo christelijk was, nam ik dan maar op de koop toe. Ik vond het geloof totaal niet interessant. Ik zei zelfs tegen ouders: ‘Ze moeten niet denken dat ze me kunnen bekeren. Als ze dat proberen, ben ik weg.’ Ik was bang dat ze dat wel zouden doen. Óf dat ik buitengesloten zou worden. Maar allebei gebeurde niet. Ik werd gewoon geaccepteerd.

De sfeer op de CHE was heel goed. Als ik mijn laptop of telefoon ergens had laten liggen, hoefde ik niet bang te zijn dat ‘ie weg was. Als ik een lekke band had, stonden er meteen vijf mensen om me heen om me te helpen. Het voelde als een veilige en warme omgeving. Eigenlijk zoals het zou moeten zijn – ook in een niet-christelijke omgeving."

Ik moest mijn dankbaarheid ergens kwijt, want ik werd er onrustig van

De God van mijn klasgenoten

“Om me heen zag ik wat God met mensen deed. Daarnaast gebeurden er in mijn eigen leven ook mooie dingen. Mijn studie sloot perfect bij mij aan, ik kon mezelf zijn. Voor het eerst waardeerden mijn klasgenoten het dat ik gedichten schreef. Ik had veel om dankbaar voor te zijn. Maar dankbaar ben je naar iets of iemand. Maar naar wat? Of naar wie? Niet naar mezelf, ik kon er niets aan doen dat het zo goed ging in m’n leven. Ook niet naar andere mensen, die kwam ook maar ‘toevallig’ voorbij. Ik moest mijn dankbaarheid ergens kwijt, want ik werd er onrustig van.

Uiteindelijk dacht ik: ik ga het maar aan die God van mijn klasgenoten vertellen. Terwijl ik op een ochtend zat te ontbijten, besloot ik om God te bedanken voor alle toffe dingen in m’n leven. Mijn onrust was meteen verdwenen. Er kwam rust voor in de plaats.”

Rust en warmte
“Ik vertelde mijn vrienden op school wat ik had gedaan. Ik werd nieuwsgierig en stelde ze vragen over God. In de negen maanden daarna verdiepte ik me in de Bijbel en praatte ik er veel over met andere mensen. In 2013 moest ik op Opwekking (christelijke conferentie, red.) filmpjes maken. Er stond daar een groot houten kruis. Ik ben daar onder gaan staan en heb hardop gezegd dat ik Jezus aanneem als verlosser. Naast de rust die ik al in me had, ervoer ik nu ook warmte. Beide zijn nooit meer weggegaan.

In de periode dat ik tot geloof kwam, ging alles heel goed. Daarna heb ik naast de ups ook wel downs gekend. Mijn relatie ging bijvoorbeeld uit. Maar God is nooit meer weggegaan. Ik ben wel eens boos, sommige dingen snap ik niet, maar ik kan God niet meer ontkennen. Hij is altijd bij mij. Ik kan altijd met hem praten. Ik zie hem in kleine dingen en mooie ontmoetingen. Sommige mensen noemen dat ‘het lot’, ik zie dat als ‘gestuurd door God’.”

Moeilijke situaties
“In moeilijke tijden vind ik het nog wel eens moeilijk om God bij mijn leven te betrekken. Ik vind het makkelijk om hem te danken voor de mooie dingen. Maar hem vragen of hij mij wil helpen in moeilijke situaties, vind ik nog wel eens lastig. Gelukkig lukt dat steeds beter. Ik ben heel blij met mijn achtergrond. Doordat ik ook de niet-christelijke wereld goed ken, voelt mijn keuze voor God echt als mijn eigen keus.”

Weet jij wanneer je voor Jezus koos? Wij zijn benieuwd naar je verhaal. Stuur een mailtje naar beamredactie@eo.nl en wie weet ben jij de volgende in deze rubriek.

Beeld: joylephotography.nl