"Als het slechter met me ging, werd de zelfbeschadiging erger"

Tessa (22) begon zichzelf te snijden toen ze 15 jaar oud was: ‘‘Het startte met een lucifer, ik wilde mezelf bewust maken van een fout die ik had gemaakt. Als ik een teken op mezelf zou zetten, zou ik zo’n domme fout niet nog een keer maken. Dit ging langzamerhand steeds een stapje verder. Ik merkte de eerste keer al dat het niet goed zat: Hoe slechter het met mij ging, hoe erger de zelfbeschadiging werd. Eerst waren het lucifers, ik ging mezelf steeds meer branden en uiteindelijk werd het snijden. Ik raakte eraan gewend en ik maakte het voor mezelf steeds een stapje erger.’’

Het voelde soms alsof ik explodeerde

Emoties
‘’Mezelf pijn doen was de enige manier waarop ik met mijn emoties om kon gaan. Als de emoties hoog opliepen, omdat ik er niet over sprak en ik het gevoel had dat ik bij niemand terecht kon, stapelde dit zich vanbinnen op. Op een gegeven moment voelde het alsof ik explodeerde. Zelfbeschadiging zorgde voor een stukje ontlading. Het was een uitlaatklep waardoor dat gevoel weer wegtrok.’’

‘’Ik overzag de gevolgen niet, het was elke keer alsof ik een black-out had. Ik had niet altijd in de gaten wat ik aan het doen was. Daardoor werd het makkelijk om zulke gekke dingen te doen bij mezelf. Op momenten dat ik helder was, vond ik het raar om mezelf te snijden. Als de emoties weer opliepen, was het net alsof ik verblind was: Ik kon niet meer helder nadenken. In de periodes dat het slechter met me ging, gebeurde het snijden vaker. Als het goed ging, kon ik het ook een paar weken niet doen.’’

Getekend voor het leven
‘’In het begin hield ik mijn littekens verborgen, later kwam mijn moeder erachter omdat ze de littekens op mijn arm zag. Ik heb het ook een keer aan haar verteld omdat ik dacht dat het daardoor zou stoppen, maar een paar weken later sneed ik mezelf weer. Mijn moeder probeerde het echt te begrijpen en voor me te zorgen. Ik heb veel geluk met zo’n gevoelige moeder die mij heel goed kan begrijpen. Op een gegeven moment heb ik ervoor gekozen om het juist aan de wereld te laten zien. Niet dat ik rondliep: “Kijk mijn arm!” Maar ik droeg bijvoorbeeld wel korte mouwen. Ik merkte dat het mensen choqueerde. Ik zag dat ze het moeilijk vonden om er iets over te vragen terwijl ik het graag wilde uitleggen. Ik weet dat er meerdere mensen zijn die zichzelf snijden en het wel verstoppen. Het lijkt mij erg moeilijk als je al zo’n zware periode hebt gehad ook nog je littekens te moeten verstoppen. Jezelf snijden is iets wat niet echt begrepen wordt’’

Ik kwam er niet meer uit en raakte in de knoop met mezelf

Mijn vrienden tekenden op mijn arm
‘’Ik ben vorig jaar het project ‘getekend’ gestart. Ik wilde mijn vrienden er op een fijne manier bij betrekken. Ik vroeg mijn vrienden om iets nieuws te tekenen op de littekens op mijn arm. Ik heb ze uitgelegd dat het een tijd wat slechter met mij ging en ik daaraan littekens heb overgehouden. Mijn vrienden hebben met een stift iets nieuws op mijn arm getekend wat voor verbintenis met mijn vrienden staat. Dit project heb ik gedeeld op Facebook zodat meer mensen het konden zien."

Foto's van het project 'Getekend'

"Ik ben nu bijna een half jaar gestopt met zelfbeschadiging. Ik ben aan mezelf gaan werken. Soms wist ik niet hoe ik me voelde omdat alle gevoelens zo door elkaar liepen. Ik kwam er niet meer uit en raakte in de knoop met mezelf. Ik heb in de afgelopen jaren verschillende soorten hulp gezocht. Ik heb mezelf beter leren kennen en accepteer nu dat ik ook weleens boos of verdrietig kan zijn.

Deze periode heeft mij sterker gemaakt omdat ik heb geleerd verbinding te maken met vrienden en familie. Ik heb geleerd om mijn gevoelens te delen en open te durven staan voor echte vriendschap. Dit houdt in dat ik ook de vervelende en verdrietige kanten deel. Daar kan ik nu ook van genieten, waardoor ik daarna nog closer ben met iemand. Ik moet erover praten. Ik moet leren mensen toe te laten die er voor me willen zijn, ook al voelt het alsof ik de ander alleen maar tot last ben, want dat is nooit zo.’’ 

Zelfbeschadiging is een uiting van psychische pijn, boosheid of verdriet en komt het meeste voor onder jongeren tussen de 15 en 24 jaar oud. Wil jij hier verder over praten? Je kunt chatten met Stichting Chris.

TEKST: JADE SMITH