Damiën zat gevangen in zijn eigen huis: "Het was een zwart gat"
Gevangenzitten … niet in een cel, maar in je eigen huis. Voor Damiën (17) was dit tien weken lang de realiteit. “Als ik naar buiten ging, moest ik écht naar de gevangenis.”
Extreem huisarrest
“Geen vrienden over de vloer, nooit naar buiten, klasgenoten ontwijken en niemand spreken: tien weken lang was ik verplicht compleet afgezonderd van alles en iedereen. Mijn periode in thuisdetentie was eenzaam. Simpel gezegd had ik een extreme vorm van huisarrest. Ik moest een half uur later naar school dan mijn klasgenoten en was een half uur later klaar. In de tussentijd zat ik in mijn eentje in een kamer. Ook mijn pauzes bracht ik daar door. Zo wisten ze zeker dat ik geen klasgenoten tegen zou komen. Mijn wifi werd afgesloten, zodat ik niet stiekem online met mensen kon praten. Buiten mijn broer, zusje en moeder sprak ik helemaal niemand meer. Iedere avond kwam er een agent langs om te kijken of ik thuis was. Was ik dat niet, dan zou ik echt naar de gevangenis moeten.”
Tekst loopt verder onder foto:
Gewapende straatroof
“Het had een ‘simpele’ straatroof moeten zijn, maar het escaleerde al snel tot iets groters. Ik zat plotseling in een situatie waar ik helemaal niet in wilde zitten. Degene met wie ik was, trok een mes, terwijl dit nergens voor nodig was. Dit, in combinatie met een ander delict, zorgde ervoor dat ik werd veroordeeld tot thuisdetentie. In ieder geval minder erg dan de echte gevangenis, dacht ik. Maar ik ontdekte al snel hoe zwaar het was.”
De rest van Damiëns verhaal lees je in het nieuwste BEAM Magazine. Word lid en ontvang 'm 4 keer per jaar of vraag een gratis proefnummer aan.
Fotografie: Marijn Fidder
Geschreven door
Anouk
