Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Tienermoeder Kim hield haar zwangerschap vijf maanden geheim: "Met een sjaal bedekte ik mijn zwangere buik"

18 december 2019 · Leestijd 6 min

Was Maria in deze tijd moeder van Jezus geworden, dan hadden we haar het etiket “tienermoeder” opgeplakt. Kim kent dit etiket maar al te goed. Ze werd op haar zestiende onverwacht zwanger en hield dit ruim vijf maanden voor iedereen verborgen. “Als ik er niet aan dacht, leek het soms net of het niet zo was. Ik wist niet hoe ik ermee om kon gaan.”

“Ik zou aan de pil beginnen, maar moest daarmee wachten totdat ik een volgende keer ongesteld zou worden. Mijn vriend en ik hadden in die tussentijd al wel seks. Het kan wel, ik ga heel snel aan de pil, dacht ik. Nu besef ik dat het echt dom was. Toen ik niet op het geplande moment ongesteld werd, wist ik dat er iets ‘mis’ was, maar durfde ik er niet over na te denken. Mijn buik begon te groeien, mijn ongesteldheid bleef weg en ik was vaak misselijk. Ik probeerde alles te negeren. Zolang ik in de ontkenningsfase zat, leek het alsof de baby niet bestond. Mijn vriend wist van niets, mijn familie wist van niets, mijn vriendinnen wisten van niets. Het was een zwaar geheim dat ik letterlijk en figuurlijk met me meedroeg. Maar liefst 22 weken duurde het voordat mijn moeder ontdekte dat ik nog steeds niet was gestart met het slikken van de pil, ze dwong me een zwangerschapstest te doen. We hebben samen gehuild: ik was 16 jaar oud en 22 weken zwanger. Dat betekende dat ik al over de helft was, hoe zou mijn vriend reageren?"

Niet mijn lichaam

'Lieverd, ik moet je iets vertellen. Er groeit een kindje in me, ik ben zwanger.’ Twee verschrikte ogen keken me aan: ‘Kim, serieus? Maar dit kunnen we helemaal niet!’ Het is voor ons beiden nooit een optie geweest om het kindje weg te laten halen, het mocht dan niet gepland zijn, toch is het een wonder van God. En nee, ik wist ook niet of we wel een baby konden opvoeden. Die buik bleef maar groeien, het voelde alsof het niet mijn lichaam was. 

Tijdens mijn eerstejaarsstage werkte ik veel met demente ouderen, het was inmiddels duidelijk zichtbaar dat ik zwanger was. Een oude vrouw met wie ik het goed kon vinden, nam me op een dag apart: ‘Je eerste kindje is ontzettend bijzonder, hoe moeilijk het ook is: geniet ervan!’ Vanaf dit moment begon ik het kindje dat in mijn buik groeide, stukje bij beetje te accepteren."

Leefhuis

"Twee maanden voor de bevalling kon ik in leef- en leerhuis De Regentes van de organisatie Siriz komen wonen met drie andere tienermoeders. Hier heb ik een begeleidster die er altijd voor me is. Familie en vriendinnen zijn ontzettend geschrokken van het nieuws, maar staan voor me klaar en veroordelen me niet. Mijn moeder en vriend zijn er altijd voor me en ook in de kerk wordt er goed gereageerd. Ik heb zo veel bemoedigende kaartjes gekregen dat ik ze niet kan tellen. 

Dat was trouwens anders toen ik tijdens de tweede helft van mijn zwangerschap door de stad liep of fietste. Ik ben niet zo groot en zie er jong uit, dus mijn gigantische buik viel ontzettend op ondanks mijn camoufleerpogingen met sjaals en jassen. Als ik thuiskwam, moest ik weleens huilen door de starende blikken en de dingen die ik ze hoorde zeggen: ‘Hoe oud zou ze zijn, 14? Dit zou echt niet moeten kunnen!’"

"Dit is mijn baby niet!"

"Ik ben niet boos geweest op God. Mijn vriend en ik hebben onbeschermd seks gehad, dat was niet Gods werk. Wel ben ik vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, gaan bidden voor de gezondheid van de baby en of zijn vader en ik samen mochten blijven. Deze gebeden zijn verhoord, al was de bevalling heel moeilijk. Na verschillende complicaties werd ik onder narcose gebracht om het kindje met een keizersnee te halen. Terwijl ik helemaal slap in het ziekenhuisbed lag, was ik opeens wél klaar om te gaan persen, maar dat kon niet door de narcose. Uiteindelijk is de baby met een pomp uit mijn buik gehaald. Ik ontwaakte en zag dat ik geen wond had van de keizersnee. Ik snapte dan ook niet waar de baby vandaan kwam, die me overhandigd werd. ‘Huh, dit is mijn baby niet, hoor!’ Na uitleg van de arts snapte ik het, keek ik het mensje aan dat in mijn armen lag, en kwam het besef: ik ben zijn moeder. Dit was het eerste moment dat ik trots was op mijn kindje, en dit gevoel is niet meer weggegaan."

Verbaasde blikken

"In juni ben ik bevallen en in september begon ik aan mijn tweede schooljaar met allemaal nieuwe klasgenoten. Ik moest lachen om de verbaasde blikken toen ik vertelde hoe ik mijn zomervakantie had besteed. Op dit moment kan ik fulltime stagelopen omdat de kinderopvang onder ons huis zit en mijn zoontje daar elke werkdag terecht kan. Als ik thuiskom, zou ik soms graag op de bank willen ploffen en televisie willen kijken, maar dat kan pas nadat ik mijn kindje heb opgehaald, geknuffeld en eten heb gegeven. Het is ontzettend hard werken voor mijn vriend en mij, maar het is het waard."

Christelijke opvoeding

"Als ik wakker word, lacht hij naar me en ik smelt als ik de brabbelgeluidjes hoor. Zijn vader komt bijna elke dag langs. We willen hem samen een christelijke opvoeding geven, de kinderbijbel ligt al klaar. Ik kan nog vier maanden in dit leef- en leerhuis wonen, daarna stroom ik samen met mijn begeleidster door naar de volgende fase, waar ik een stap zelfstandiger word. Als ik 18 ben, hoop ik mijn mbo-diploma te hebben en samen met mijn vriend ons kind op te voeden. Natuurlijk had ik liever pas een kind gekregen na mijn vijfentwintigste, maar dit is hoe het is. Ons kindje is een wonder van God en we zijn ontzettend gelukkig met hem.”

Wendy beviel op 15-jarige leeftijd van haar zoontje Levi. Lees haar verhaal hier!

Geschreven door

Inge

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡