GASTCOLUMN: Mijn geloof onder een dikke laag stof
Op onze schoorsteenmantel staat een prachtige steen met de tekst: ‘Christ is the head of this house’. De steen staat er al zolang dat, als mijn moeder niet zo vaak zou stoffen, er een stoflaag van vele centimeters op zou liggen. Nu mijn blik bij de steen blijft hangen en ik de tijd neem om de woorden in mij op te nemen -in tegenstelling tot vele andere dagen-, dansen de woorden rond in mijn gedachten. De uitspraak vormt zich om tot een directe vraag: ‘Christ, is He the head of mý house?’
Iets soortgelijks is mij al eerder overkomen, toen ik op een van de Canadian Rockies stond. Ik was alleen op reis en zou een aantal dagen gaan lesgeven op een kleine, christelijke school. Toen ik vanaf de top van de berg het dal in keek, en even verderop omhoog naar de hogere bergen, kwam mijn favoriete bijbelvers in mijn hoofd: ‘I look up to the mountains, does my help come from the mountains? No, my help comes from God, who made heaven, and earth, and the mountains.’ Letterlijker dan dat heb ik dat vers nooit ervaren.
Ik ben nu anderhalf jaar terug uit Canada en nog steeds vraag ik mij af waar mijn hulp en kracht vandaan komen. Of beter gezegd: waar háál ik die vandaan? Toen ik daar op die berg stond, putte ik kracht uit de machtige verhevenheid van de bergtoppen om mij heen. Ik had heel lang naar dat moment uitgekeken en had altijd gedacht: als ik de bergen heb bereikt, dan heb ik weer kracht om verder te gaan. Maar toen ik daar stond en Gods woorden door mijn gedachten voelde rollen, vroeg ik mij ook direct af: is dit wel datgene waar ik mijn kracht uit móet halen?
Ik weet dat God mij kracht geeft, maar ik leef er niet altijd naar
Ik heb regelmatig een of meerdere doelen in mijn hoofd en denk dan: ‘Als ik dat nou bereik, dan ben ik blij. Dan heb ik weer kracht om door te gaan.’ Maar, zo besefte ik toen en ook nu, door alleen maar op die manier te denken, raak je nog eens uitgeput. Alles draait dan om doelen, om het ‘toeleven naar het verdergaan’. Maar wat je nú in handen hebt? Is dat dan niks waard? Af en toe eens stilstaan en genieten van wat we hebben, kan soms meer kracht geven dan al de dingen die we ooit hopen te bereiken…
Op de vraag of God het hoofd van mijn huis is, is mijn antwoord slechts een aarzelende ‘ja’, omdat ik mij heel goed bewust ben van het feit dat ik mijn kracht nog heel vaak ergens anders zoek. Ik weet dan wel dat God mij kracht geeft, maar ik leef er niet altijd naar. Betekent dat dan dat we onze ambities maar moeten opgeven, zodat we kunnen leren om ons meer op God te focussen? Ik denk niet dat dat is wat Hij vraagt. Hij maakte immers ook de bergen! Wel denk ik dat we niet moeten vergeten dat Gód de bron is waaruit alles kan ontstaan. Híj is degene die ons kracht geeft, door al ‘onze bergen’ heen.
God is het hoofd van mijn huis
Ondertussen ligt mijn Bijbel al wel weer enige tijd ongeopend naast mijn bed. En aangezien ik zelf niet zo consequent ben in stoffen als mijn moeder, ga ik hem weer eens openslaan, om de grijze stoflaag voor te zijn. Wellicht leer ik dan wel iets waar ik wat aan heb op een geheel ander moment, als ik bijvoorbeeld in de supermarkt sta en weer moet kiezen tussen alle soorten stofdoekjes. Het maakt niet uit wat ik leer, zolang ik maar weet dat God het absolute hoofd is van mijn ‘huis’, en dat ik zonder Hem helemaal nergens zou zijn. En dus oók niet in de bergen..
Meer columns? Lees hier 'ik geloofde niet toen ik voor BEAM schreef' van gastcolumnist Thom.
Geschreven door
Rozemarijn
