Navin werkt bij 113: "De helft van de hulpvragers is jonger dan 30"
Navin is psycholoog en werkt ruim een jaar bij 113: de organisatie die zelfmoord en zelfbeschadigend gedrag wil voorkomen. Hoe is het om bij 113 te werken? En met wat voor vragen zoeken jongeren contact?
“Per dag zoeken zo’n 200 mensen contact met ons, volledig anoniem. Dat kan via de chat of door te bellen. De helft van deze mensen is jonger dan dertig. Enerzijds is het zorgwekkend dat zoveel jongeren rondlopen met zelfmoordgedachten. Anderzijds zijn we blij dat zij ons weten te vinden en erover willen praten. Met een groot team van psychologen, andere hulpverleners, stagiaires en vrijwilligers zijn we dag en nacht beschikbaar. Allemaal hebben we een training gevolgd, waarin geleerd wordt hoe je de gesprekken moet voeren. Zelf geef ik therapie en draai ik af en toe mee bij de crisislijn. Het is pittig, maar erg belangrijk werk!”
Hoe verloopt een gesprek?
“De meeste jongeren maken gebruik van onze chatfunctie. Dat voelt vaak veiliger dan bellen. Meestal zijn we een halfuurtje tot een uur in gesprek. Hoe dit gesprek verloopt, hangt erg af van de staat waarin de hulpvrager verkeert. Is hij of zij radeloos en zijn de zelfmoordgedachtes erg aanwezig? Dan probeer ik de hulpvrager eerst te kalmeren. Veiligheid is dan het belangrijkste. Daarna gaan we samen op zoek naar de oorzaak van de gevoelens. Het belangrijkste is om begrip en empathie te tonen. Ik luister zonder oordeel. Uiteindelijk ga ik samen met de hulpvrager op zoek naar wat hij of zij nodig heeft. We raden in eerste instantie aan om via de huisarts bij de psycholoog in behandeling te gaan. Als dit niet lukt, bieden wij zelf ook therapie aan. Maar de kern blijft: zoek hulp, ga praten! En contact met ons opnemen kan zo’n eerste stap zijn.”
Loop jij rond met gedachten over zelfmoord? Praat erover! Neem contact op met Stichting 113 Zelfmoordpreventie (0800 0113 en 113.nl).
Praten helpt
“Pesten, een stukgelopen relatie, de scheiding van ouders: dat zijn problemen die vooral bij jongeren spelen. Ze voelen zich onbegrepen en eenzaam. Ik zie vaak dat ze het lastig vinden om over hun worstelingen te praten. Het is niet iets wat je zomaar in je vriendengroep dropt. Soms delen ze het met een goede vriend of vriendin, maar zeggen er dan bij dat het aan niemand doorverteld mag worden. Beloof dat nooit! Door het geheim te houden, help je de ander uiteindelijk niet. Het belangrijkste voor jongeren is dat ze een volwassene in hun omgeving zoeken om mee te praten: een mentor, ouder of bijvoorbeeld iemand uit de kerk. Door erover te praten, wordt het iets minder zwaar. Ook kan het helpen om met iemand een veiligheidsplan op te stellen: wat doe je als de zelfmoordgedachten komen? Waar komen ze vandaan? En hoe kun je je gedachten ergens anders op richten?”
Hoe is het nu met ... ?
“Sommige verhalen komen dichtbij en raken me. Dan vind ik het erg belangrijk om dit na afloop met mijn collega’s te bespreken. Wij moeten ervoor waken dat we er niet in blijven hangen. Maar ook hierin zijn we getraind. Het helpt dat er een fijne werkomgeving is waar ook ruimte is voor luchtigheid. Meestal weten we niet wat er na het gesprek is gebeurd. Toch zijn er ook mensen die wel terugbellen en delen hoe onze gesprekken geholpen hebben. Dat maakt dankbaar!”
Onmisbaar werk
“Toch hoeft niet elk gesprek enorm zwaar en ingewikkeld te zijn. Zo begon er eens een jongen met mij te chatten die radeloos was en met zelfmoordgedachten rondliep. Maar dat was niet de hoofdreden dat hij contact zocht. Zijn vraag was: ‘Is het oké als ik deze gevoelens met mijn mentor op school bespreek?’ Dat leek me uiteraard een heel goed idee. Daarna was het gesprek snel over. ‘Oké, doei!’
Daarnaast voer ik ook gesprekken met mensen die zelf niet met zelfmoordgedachten worstelen, maar naast zo’n persoon staan of professionals. Zij kunnen veel vragen hebben: wat moet ik doen? Hoe kan ik het bespreekbaar maken? Ook dan helpen we graag. Ja, het is goed dat we er zijn.”
Tips om te praten:
Geschreven door
Marlieke
