COLUMN: Mijn Bijbelschool-bubbel is geknapt

Drie jaar geleden stapte ik op het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland. Écht de andere kant van de wereld. Niet omdat ik zo nodig weg wilde van mijn vriend, niet omdat ik Nederland saai vond. Het enige wat ik zocht in mijn tussenjaar was verdieping in mijn geloof en mijn eigen identiteit. Dat vond ik bij de Inheriting the Nations School van Fatherheart Ministries. Drie maanden lang onderwijs te midden van prachtige natuur. Ik ontmoette er mensen die ik ‘vrienden’ en zelfs ‘familie’ noem. Zwom tussen de dolfijnen. Had inzichten van hier tot Tokio. Ervoer dat ik intens geliefd was door mijn Vader. Mijn hart werd getroost, geheeld, tot leven gewekt en ontmaskerd. Drie maanden lang hemel op aarde.

'Hoe was het?'

En toen was het einde van de school daar. We namen afscheid, zonder te weten of we elkaar ooit nog zouden zien. Ja, het was een bubbel, maar wel een o-zo fijne! Na nog twee weken rondreizen stond ik weer op Nederlandse bodem. Het was een feest om geliefden in real life te zien en spreken. En als snel kwamen de vragen. ‘Hoe was het?’ of ‘Wat is het mooiste dat je hebt geleerd?’. Oprechte, terechte vragen, maar zo lastig te beantwoorden! Want hoe vat je zo’n geweldige, levensveranderende, Godgevulde periode samen? Ik wist zelf amper wat er met mijn hart was gebeurd…! Een bewijsdrang stak de kop op, richting anderen en mezelf. Ik moest laten zien dat ik wel degelijk was veranderd. Dat drie maanden onderwijs en een flinke klap met geld niet voor niets waren geweest.

Eenzaamheid en heimwee

Een eenzame periode volgde. Niemand leek me echt te begrijpen. Ze vonden het gek dat ik de school, de mensen en zelfs het land intens miste. Dat ik regelmatig – en nog steeds! – in het Engels dacht en bad. Sommigen dachten dat ik de kerk overbodig vond en zonde achterhaald. Of Jezus vergeten was omdat ik het zo vaak over ‘Vader’ had. En dat terwijl ik absoluut geen zin had in discussie, maar op zoek was naar gelijkgestemden! Ik moest onder ogen komen dat die heerlijke, veilige Nieuw-Zeeland-bubbel geknapt was.

Gods bubbel

Het is drie jaar later en ja, ik denk nog steeds met een enorme glimlach terug aan die periode. Wil ik terug? Ja. Maar niet (meer) om de eenzaamheid en het onbegrip te ontvluchten. Wel omdat ik altijd kan blijven leren over wie God is en wat dat zegt over mijn identiteit. Ik moest leren dat God niet alleen in een school zit. Dat Zijn postadres niet in Nieuw-Zeeland is. Hij heeft een spoor van Zijn liefde achterlaten in alles en iedereen om mij heen. Soms herken ik het niet, maar dat betekent niet dat Hij afwezig is. God gaat met mij door, ook als mijn school (of de EO-Jongerendag of tienerkamp van de kerk) is gestopt. Dus gelukkig ben ik – of ik het nou door heb of niet – altijd in Gods bubbel.