Anne (19): "Ik ben gepest door mijn ouders."

“Het begon allemaal rond mijn 11^e. Op die leeftijd nam ik niet meer alles klakkeloos aan wat mijn ouders zeiden en vormde ik mijn eigen mening. Dat botste met mijn moeder, want wij hebben hetzelfde karakter: we zeggen alles wat we denken, zonder erbij na te denken. Mijn moeder hield niets van mij geheim, ook niet als ik haar daar om vroeg. Zo vond ik een keer een jongen van de kerk leuk en had ik haar dat in vertrouwen verteld. Een week later wist mijn familie en de hele kerk het. Ook die jongen. Ik kon wel door de grond zakken. Toen ik ongesteld was, kreeg ik een dag later een felicitatie van mijn oma. Ik vond het toen niet iets om trots op te zijn. Ik schaamde mij. Dat heb ik mijn moeder ook gezegd. Dat ik het écht niet leuk vond dat ze deze dingen direct aan iedereen vertelt. Haar antwoord was dat ik mij ‘niet aan moest stellen’. Vanaf dat moment besloot ik om niets meer tegen mijn ouders te zeggen…”

Ik kon mijn onzekerheid thuis niet delen. Volgens mijn moeder stelde ik mij aan.

Drank en drugs

“Het is toch fijn als je je ouders kan vertrouwen op die leeftijd. Je bent onzeker. En puber. Maar die onzekerheid kon ik thuis niet delen. Daardoor ging ik buitenshuis steeds gekkere dingen doen. Spijbelen, verkeerde vriendjes, alcohol, drugs. Alles kwam voorbij. Hoe slechter het thuis ging, hoe meer ik dat gedrag vertoonde. Bijna iedere vrijdagmiddag zat ik - samen met andere klasgenoten - dronken in de les. Ik werd er dan ook regelmatig uitgestuurd. Ondertussen werd mijn moeder steeds panischer. Ze noemde mij achterlijk, lui en zei dat ik gek in mijn hoofd ben. Hoe vaker ik dat hoorde, hoe meer ik mij verzette en hoe minder ik vertelde. Op een dag kneep ze mij zo hard, dat de dag erna blauwe plekken in mijn armen stonden. Achteraf heeft ze misschien gelijk, maar het is niet fijn om van je eigen moeder te horen. Ik had liefde nodig en die kreeg ik niet. Mijn vader bemoeide zich niet met ons. Die liet het allemaal begaan. Met hem sprak ik nauwelijks. Hij zong alleen liedjes over mijn flaporen:

"Tjonge tjonge,
wat een oren
wat zijn ze groot
je kan er mee naar Friesland varen
zonder zeilen op een boot."

Geloof

“Al die tijd ging ik zondags twee keer naar de kerk en schreef ik voor blogs voor Alpha over het geloof. Toch was God niet aanwezig in mijn leven. Ik ervoer Hem niet. Als Hij er wel zou zijn, had ik niet zo’n leven en geen flaporen gehad.

Door mijn eigen woorden vond ik God terug.

Tot ik vorig jaar tijdens biddag gedumpt werd door de liefde van mijn leven. Ik las die dag een blog van mezelf terug, die ik maanden daarvoor had geschreven. “Je kan altijd naar God gaan als je het moeilijk hebt en Hij staat altijd op je te wachten.” Dat kwam binnen. Door mijn eigen woorden vond ik God terug. Dag erna heb ik mij overgegeven aan Hem. Ik zei hardop: “Hier is mijn leven, kijk maar wat U ermee doet.” Gelijk kreeg ik een vredig gevoel dat nooit meer is weggegaan. Sindsdien ben ik nooit meer dronken geweest en zoen ik niet meer zomaar met jongens. Ik probeer Gods wil en weg te volgen. Mensen te vergeven. Natuurlijk gaat dat met vallen en opstaan, maar ik ben in ieder geval op de juiste weg. Ook heb ik besloten om eerlijker en opener met mijn ouders te communiceren. Te vertellen wat me dwars zit en als ik het gevoel heb dat het oneerlijk is. We hebben goede gesprekken gehad over mijn opvoeding. Ik denk niet dat ze mij expres zoveel pijn hebben willen doen. Natuurlijk ben ik niet blij met hoe mijn jeugd verlopen is, maar het verleden verander je niet meer. Het is beter om er nu wat van te maken!” De naam Anne en de foto is gefingeerd. Echte naam is bij redactie bekend.