Help, ik word ontgroend!
Ik loop geblinddoekt achter mijn lotgenoten aan. Luier om, bh over mijn T-shirt. In een steegje worden we op een rijtje tegen de muur gezet. Dikke klodders prut vliegen over mijn hoofd heen. Het ruikt naar ketchup. Vervolgens komt er een pak hagelslag overheen. Ondertussen worden we uitgejoeld. Welkom bij de ontgroening van de studentenvereniging.
Bovenstaand verhaal overkwam niet mij, maar een meisje dat lid wilde worden van de Leidse studentenvereniging Minerva. Er doen nog veel meer bizarre ontgroeningsverhalen de ronde: van vrouwen die op een rij worden gezet in volgorde van cupmaat tot studenten die poep in hun haar moeten smeren. Ook ik werd ontgroend, maar dan bij een christelijke studentenvereniging. Waar het allemaal wel meevalt.
Ik had van tevoren op mij laten inpraten: het is één grote grap. Neem niets serieus. Doe gewoon mee en val niet teveel op, dan pakken ze je niet. Hoewel mijn ontgroening er inderdaad een stuk minder bizar aan toe ging dan hierboven, weet ik nog goed: ik vond het vre-se-lijk.
Om te beginnen de kledingvoorschriften: rode broek, geel T-shirt, Aziatisch hoedje. We waren ‘Mandarijnen’ en zongen Chinese liedjes, terwijl we achter elkaar door een vreemde stad banjerden, richting de bunker waar we dat weekend sliepen. Nou ja, sliepen… Waren we nét in ons slaapzakje gerold (zonder onze tanden te hebben gepoetst, want al onze persoonlijke spullen waren afgenomen), ging het licht weer aan en mochten we naar buiten voor bootcamp-achtige taferelen. Een stukkie hardlopen. Tijgeren. Opdrukken. Love it.
Na een korte nacht kregen we ‘college’ over alle (on)zin die maar te leren valt over de studentenvereniging waar we bij wilden horen. Dat betekent: schrijven als een malle, want zonder deze informatie zou je nooit lid kunnen worden van ‘de club’. Ondertussen af en toe afgeblaft worden omdat je net niet helemaal leuk meedeed met een ‘grappig’ dansje. En dan een rauw ei onder je hoede krijgen die je de rest van de ontgroening niet mocht laten breken.
Het ontbijt: droge rijst. Lunch: droge rijst. Diner: droge rijst. Terwijl de commissie voor je ogen helemaal los ging met geurig gebakken eitjes en complete Chinese rijsttafels. Gelukkig wisten we op een ochtend te ontsnappen en vonden we - het was een uur of zes - een bakkertje dat al open was, die we vervolgens helemaal leeg kochten met het geld dat we in onze bh’s hadden verstopt (gratis tip!). Toen de commissie een paar uur later boos werd omdat niemand wilde eten, was het groepsgevoel compleet.
En dat is natuurlijk precies wat de bedoeling is van zo’n week(end) afzien. Een groep worden. Dat gaat het snelst als een ‘gezamenlijke vijand’ hebt. Maar toen ik de laatste nacht met twintig man in één partytent met mijn tenen in mijn nek zat, een keihard irritant fluitmuziekje op repeat, en even later afging voor het bestuur, omdat ik geen enkele naam van oud-bestuursleden had onthouden, kon dat groepsvormingsproces me gestolen worden. Ik kon wel janken.
Maar ja, toen ik eenmaal alles had overleefd, hoorde ik er wel bij.
Achteraf kan ik er heel hard om lachen en stiekem vond ik het nog best grappig ook. Ik heb volgens mij zelfs een keer geroepen dat het de leukste herinnering van mijn studententijd is. Maar nog een keer een ontgroening meemaken? Nee, bedankt. Zelfs niet als ik aan de andere kant van de commissietafel zou zitten.
Tekst: Charlotte van Egmond
Afbeelding: Geenstijl.nl
Wil jij ook vertellen over je ontgroening (kan anoniem)? Stuur een mailtje naar beam@eo.nl!
