"Ik ben dun en dat is verschrikkelijk"
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik ben dun. Ik heb zelfs ondergewicht. Ook als jong meisje had ik al moeite met aankomen. Ik moest stoppen met sporten omdat ik te veel afviel en niet meer aan kon komen. Mijn botten zijn zichtbaar, mijn polsen zijn heel erg dun, mijn vingers lijken op de vingers van een skelet. Ik ben ‘plat.’ Al jaren ben ik op hetzelfde gewicht, hoeveel ik ook eet. Voor anderen klinkt dit misschien als een droom, maar voor mij is het dat allesbehalve.
Als iemand tegen een wat steviger persoon zeg ‘eet eens wat minder’ of ‘ik zou als ik jou was dit stukje taart maar overslaan’ dan reageren omstanders vaak heel fel, omdat dat onbeschoft is. En dat is natuurlijk ook zo. Maar als mensen tegen slanke mensen zeggen ‘eet eens wat meer’ of ‘neem nog een stukje taart, je hebt zo weinig vet op je botten’, wordt er nooit een probleem van gemaakt. Er zijn ook mensen die onbeschaamd vragen of ik anorexia heb. Nee, dat zijn geen pesters op school, maar mensen uit mijn vertrouwde omgeving. Ze staan er gewoon niet bij stil dat deze opmerkingen kwetsend zijn. Voor hen is slank-zijn het schoonheidsideaal terwijl ze er niet bij nadenken dat je ook onzeker over je lichaam kunt zijn als je slank bent.
Dagelijks zie ik quotes voorbij komen als: ‘Real men like curves, only dogs go for bones.’ ‘Real women have curves.’ ‘This is more attractive than this’ (met dan een plaatje van een stevige en een magere vrouw). Dunne paspoppen moeten vervangen worden, websites verbannen bepaalde woorden (zogenaamde body-shaming terms zoals ‘thin’ en ‘skinny’). Tegen meiden die willen afvallen wordt gezegd dat dit niet nodig is omdat ‘vormen veel mooier zijn.’ En vergeet het liedje van Meghan Trainor niet: ‘all about that bass.’ Het idee achter het nummer is goed, zoals blijkt uit de zin ‘Every inch of you is perfect from the bottom to the top’. Maar als je dan de rest van de lyrics leest, zie je dat ze dit alleen zegt tegen de vollere mensen. Slanke mensen staan namelijk in de ‘they’ vorm, en uit elke zin blijkt dat je maar beter niet dun kan zijn. (Verder vind ik het overigens een leuk nummer, al zing ik ‘Yeah it’s pretty clear, I AM A size two.’)
Natuurlijk is het goed dat het schoonheidsideaal verandert, dat er verschillende lichaamstypes op kledingwebsites te zien zijn, dat er verschillende maten paspoppen komen. Maar, waarom wordt er op zo’n negatieve manier over gepraat? Zijn magere mensen slecht? Waarom ontstaat er zoveel ophef als er een ‘onrealistisch dunne’ paspop in een warenhuis staat? Heb ik dan een onrealistisch lichaam? Waarom verbannen we nu magere paspoppen? Draaien we het hele gedoe nu niet om? We gaan van ‘fat shaming’ naar ‘skinny shaming.’ Beide is verkeerd! Mag ik niet meer dun zijn? Vinden mannen mij niet aantrekkelijk, omdat ik geen ‘curves’ heb? Ben ik ongezond dun, lelijk mager, lijk ik op een skelet?
Maar ja, ik mag niet onzeker zijn over mijn lichaam, ik mag niet klagen, want ik ben slank.
De schrijfster van dit stuk blijft graag anoniem en is niet het meisje op de foto.
Dit artikel is eerder al eens gepost.
Beeld: Flickr/CC/Gabi/Ben Seidelman/bijgesneden naar 16:9