Lizette (24) is trots op haar litteken: ‘Het is een reminder dat ik het heb overleefd’
Het ene moment ben je bezig met studeren, rijlessen en stagelopen, het volgende moment lig je met een spoedoperatie op de IC. Het overkwam Lizette (24) uit het niets. Het litteken dat ze aan de heftige gebeurtenis overhield, laat ze met trots zien: “Dit litteken maakt me juist mooi.”
Duivelse pijn
“Op een willekeurige avond kreeg ik plotseling een opgezwollen gezicht. De huisarts vertelde me dat het een keelontsteking was, en stuurde me met antibiotica naar huis. Maar na een paar dagen werd het steeds erger. Ik viel flauw en kon niks meer binnen houden. Ondertussen ontstond er een enorme pijn in mijn buik, achteraf omschrijf ik het alsof er een duiveltje van binnenuit zat te krabben. Mijn moeder belde de ambulance, maar nog voordat ze me pijnstilling konden geven, raakte ik in shock. Vanaf dat moment heb ik alles van horen zeggen, want zelf raakte ik buiten bewustzijn.”
Een medische rollercoaster
“Er werd een tweede ambulance opgetrommeld, en kreeg ik pijnstilling via het bot in mijn knie. Bij het ziekenhuis aangekomen maakten ze een echo, en bleek dat mijn buik vol met bloed zat. Ik was inwendig aan het doodbloeden, niemand wist waarom. Tijdens mijn operatie ontdekten ze dat mijn milt gescheurd was, die hebben ze verwijderd. Hierna lag ik 12 dagen in coma, maar er zat te veel vocht in mijn buik. Mijn nieren begonnen uit te vallen, wat altijd een slecht teken is. Opnieuw maakten ze mijn buik open, er werd een spons in mijn buik geplaatst die om de dag vervangen moest worden, zodat al het vocht werd opgenomen. Daar lag ik toen, met mijn buik open op bed. Ondertussen kreeg ik een longontsteking, en moest mijn buik zo snel mogelijk dichtgemaakt worden. Het was de ene heftige gebeurtenis op de andere, en mijn familie was doodsbang.”
Bijna te laat
“Zeventien dagen lag ik op de intensive care. De zenuwen in mijn voeten waren bekneld, dus ik kon niet meer lopen. Daarnaast was ik vijftien kilo afgevallen. Ik heb een half jaar moeten revalideren. Tijdens mijn coma probeerden de artsen te ontdekken wat er precies gebeurd was. Aan mijn ouders werd al snel verteld dat ik waarschijnlijk leukemie had. Die dag heeft mijn gezin gebeden of dit mocht worden omgedraaid.
Uiteindelijk vertelden de artsen ons dat ik een zeldzame vorm van pfeiffer heb gehad. 9% van mensen met pfeiffer krijgen complicaties, 1% daarvan krijgt wat ik had. In het ziekenhuis hadden ze dit nog nooit meegemaakt. De artsen vertelden me dat ik er niet meer was geweest, als ze vijf minuten later waren gekomen. Ik zie het als een wonder dat dit zo gegaan is, want inmiddels ben ik weer kerngezond en heb ik nergens last van.”
Schuldgevoel
“De eerste twee maanden na het ziekenhuis waren zwaar. Ik zat in een rolstoel en was vaak moe. Mensen bleven maar zeggen: ‘We zijn blij dat je er nog bent’. Ik voelde me schuldig dat ik dat niet altijd zo ervaarde. Natuurlijk was ik dankbaar, maar ik was ook verdrietig en boos omdat mijn leven ineens heel anders was. Gelukkig kreeg ik hier psychische hulp bij. ‘Je hoeft niet altijd dankbaar te zijn’, vertelde mijn psycholoog me, ‘niemand kan dat’.”
Een mooi litteken
“Tijdens de operatie hebben de artsen rekening gehouden met mijn leeftijd. Ik was nog maar 19 en een groot litteken zou veel impact hebben op mijn leven. Ze hebben daarom geprobeerd om het zo mooi mogelijk weg te werken, maar natuurlijk kun je het litteken alsnog goed zien.
‘Je kan het litteken met plastische chirurgie weg laten halen’, vertelden de dokters me. In het begin heb ik dit wel overwogen. Ik hou van een make-upje en mooie kleding, en was bang dat dit me minder aantrekkelijk zou maken. Toch besloot ik al snel om er niks aan te laten doen, het litteken maakt me júist mooi. Het is elke dag een reminder dat ik deze heftige gebeurtenis heb overleefd, en er sterker uit ben gekomen. God heeft mij dit lichaam gegeven, en dat mag ik vieren met mijn litteken.”
Nieuwe missie
“Als ik een kort topje of een bikini aan heb, vragen mensen vaak wat er is gebeurd. Ik begon het vertellen van mijn verhaal als een missie te zien: ‘God heeft mij gered, en dat moet ik aan iedereen vertellen!’. Ik was hier zo op gefocust, dat ik er stress van kreeg. Het is een heftige gebeurtenis, en het kostte veel energie om dat steeds weer naar boven te halen. Inmiddels weet ik dat ik er niet altijd over hoef te beginnen, het is oké als ik daar even geen zin in heb. En op de momenten dat het wel lukt, is het mooi dat ik op die manier mijn getuigenis kan uitdragen.”
Lees ook over:
Aya heeft littekens door haar borstoperaties: 'Ik voelde me lelijk'
Geschreven door
Anouk
