Lieke (18) vond een baby in het park: ‘Ik voelde me gelijk verantwoordelijk voor hem’

Lieke: “Het was zaterdagochtend een uur of zeven denk ik. Ik was vroeg wakker en besloot een rondje te gaan lopen. Podcastje in en gaan! Nietsvermoedend liep ik daar, toen ik opeens een geluid hoorde. Eerst dacht ik dat het een kat was, maar het begon toch verdacht veel op gehuil van een kind te lijken. Ik keek om me heen, maar zag niks; het was echt compleet verlaten daar. Ik ging op het geluid af, richting het water. Achter een boom zag ik het: een soort picknickmand waar wat dekens uitstaken. Ik rende erop af, deed de mand open en verstijfde van schrik. Er lag een baby in. Het leek alsof de baby net zo erg schrok als ik, want hij stopte even met huilen. Uit een soort instinct ging ik tegen hem praten en voelde ik aan zijn gezichtje. Die voelde koud aan, hij moest hier al een tijdje liggen. Toen hij weer ging huilen pakte ik hem op en hield hem strak tegen me aan, terwijl ik dacht: wie doet nou zoiets? Ik keek om me heen. Op een meisje helemaal aan de overkant van het water na zag ik niemand.”  

Gehecht

In paniek belde Lieke haar moeder. “Zij zei dat ik hem meteen mee naar huis moest nemen, zodat hij niet kouder zou worden. Ik ging op weg naar huis en intussen belde ik de politie. Die kwamen gelijk, samen met een ambulance, om het kindje mee te nemen naar het ziekenhuis. Ik had hem heel de tijd vastgehouden en wilde hem niet alleen achterlaten; dat kon ik gewoon niet. Dus ik ging met de ambulance mee naar het ziekenhuis. Er werd allerlei onderzoek op hem gedaan, dat duurde allemaal erg lang. Er kwam ook iemand van pleegzorg, maar bij haar ging hij steeds huilen. Het leek wel alsof ik de enige was bij wie hij zich op zijn gemak voelde, alsof hij aan mij gehecht was. Ik was dat inmiddels wel namelijk.”

Ik kon hem daar toch niet in zijn eentje achterlaten?

“Er werd onderzocht wie de ouders van de baby waren, maar zelfs een DNA-onderzoek wees niks uit. Behalve dat hij van Iraanse afkomst was en ongeveer drie maanden oud moest zijn. De baby – we hadden hem de tijdelijke naam ‘Lucas’ gegeven – was ziek geworden en moest daarom nog even in het ziekenhuis blijven. Elke dag ging ik bij hem op bezoek. Ik kon hem daar toch niet in zijn eentje achterlaten? Hij had helemaal niemand, ik voelde me gewoon verantwoordelijk voor hem. De mensen van pleegzorg vertelden mij dat de meest logische verklaring is dat Lucas’ ouders uitgeprocedeerde asielzoekers zijn. Waarschijnlijk moesten ze terug naar Iran en zagen ze dit als een manier om hem hier een toekomst te geven. Hoewel ik niet begrijp dat je je kind achter kan laten, voel ik ook veel medelijden. Je moet wel erg wanhopig zijn om je kind af te kunnen staan. Zo had ik nog nooit bij asielzoekers stil gestaan.”

Pleegouders

Lucas moest voor controle nog een tijdje in het ziekenhuis blijven. “In die tijd kreeg ik steeds meer liefde voor hem. Ik was natuurlijk nog maar 18, maar ik had het gevoel dat ik voor hem moest blijven zorgen. Om zelf pleegmoeder te worden, was ik alleen nog te jong. Ik heb een pleegzusje en mijn ouders hebben vroeger nog meer pleegkinderen gehad. Er ging dus een lichtje bij mij branden: misschien konden mijn ouders Lucas wel als pleegkind opnemen! Ze wilden het, als ik ook een deel van de zorg op me zou nemen. Omdat zij al geregistreerd stonden als pleegouders, was het heel snel rond. Lucas zou bij mij in huis komen wonen!”

Nieuwe vriendin

“Toen Lucas uit het ziekenhuis mocht, ging hij met ons mee naar huis. Het was echt geweldig! Wanneer ik niet naar school hoefde, nam ik veel van de zorg voor hem op me. Een keer was ik alleen met hem aan het wandelen en hij bleef maar huilen. Ik was echt een beetje in paniek. Een meisje van een jaar of 5 kwam langs en stopte. ‘Mijn moeder heeft ook pas een baby gekregen,’ zei ze, ‘ik kan haar wel even halen, misschien heeft zij tips.’ Een paar minuten later kwam ze terug met haar moeder, Jazmyn. Ze was jong, 25 nog maar, en komt net als Lucas uit Iran. Ze liep met me mee naar huis en hielp met Lucas stil krijgen. We raakten aan de praat en sindsdien zijn we een beetje vriendinnen geworden. Ze is ook helemaal verzot op Lucas, dus vaak ga ik samen met hem naar haar toe. Ze past ook weleens op hem. Dat is echt heel fijn!”

BEAM vertaalt in deze serie met een knipoog Bijbelverhalen die vandaag de dag zeker viral zouden zijn gegaan. Komt het je misschien bekend voor?

Jendrick (18) woont in een pleeggezin: ‘Diezelfde dag zat ik in een busje naar een andere familie’

Lees ook over:

Jendrick (18) woont in een pleeggezin: ‘Diezelfde dag zat ik in een busje naar een andere familie’