Rafaël (18) vertrok zonder iets te zeggen naar Spanje: "Ik trok het thuis niet meer"
Word je weleens zó gek van je ouders dat je de neiging krijgt te emigreren? Dat is waarschijnlijk iets wat je in een opwelling denkt, maar Rafaël (18) voerde het echt uit. Hij kon de spanning thuis niet meer aan en besloot de deur voorgoed achter zich dicht te trekken.
Rafaël: “We hadden vroeger áltijd ruzie thuis. Omdat ik te laat thuis was, omdat ik begon met roken, omdat ik slechte cijfers haalde op school of omdat ik spijbelde… Er was altijd wel iets waarover mijn ouders en ik konden ruziën. Als dat gebeurde, ging ik meestal boos naar mijn kamer of liep ik weg. Ik ben een paar keer zonder iets te zeggen naar een vriend van me gegaan en daar een nacht blijven slapen. Mijn ouders waren dan super ongerust, maar dat kon me niet zoveel schelen. Ik dacht: zeik niet zo, en meestal zei ik dat dan ook tegen ze.”
Rafaël wist altijd de sfeer te verpesten thuis
Rafaëls broer Jaron (21) maakte het allemaal van dichtbij mee. Jaron: “Rafaël is nooit een makkelijke geweest. Zeker toen hij op de middelbare school kwam, werd hij superirritant. Hij kon ontzettend boos worden om de kleinste dingen en schopte echt overal tegenaan. Een heel contrast met mij. Ik kan het supergoed vinden met mijn ouders, maar Rafaël wist altijd de sfeer te verpesten thuis. Het was een wonder dat hij zijn eindexamen haalde. Met de hakken over de sloot natuurlijk, dat wel. Wat hij daarna deed, was echt niet oké.”
Het meesterplan
Rafaël: “Ik had al langer het idee om weg te gaan thuis, maar na mijn eindexamen bedacht ik het meesterplan. Mijn ouders hadden geen idee hoe het tegenwoordig werkt met inschrijven voor een opleiding . Mijn broer is gelijk na zijn middelbare school gaan werken bij het bedrijf van mijn vader, dus voor hen was het nieuw. Daar maakte ik gebruik van. Ik vertelde mijn ouders dat ik bedrijfskunde wilde gaan studeren en dat je alle studiejaren in een keer moest betalen. Ik vroeg of zij dat geld naar mij wilden overmaken, zodat ik me kon inschrijven. Dat het een leugen was, hadden ze niet door. Dat ik een vliegticket naar Spanje had geboekt ook niet. Duizenden euro’s rijker stond ik de volgende dag op Schiphol. Ergens wist ik wel dat het niet goed was wat ik deed, maar die gedachte negeerde ik compleet. Ik ging op avontuur en niemand kon mij tegenhouden.”
Ik dronk zoals ik nog nooit gedaan had en gebruikte regelmatig drugs
Eenmaal aangekomen bij de Spaanse kust gaat er een wereld voor Rafaël open. “Ik ontmoette gelijk de eerste dag al mensen. Samen met hen ging ik die avond naar een nachtclub, waar ik al hun drankjes betaalde. Daarmee had ik gelijk vrienden gemaakt natuurlijk. Ik ging meerdere keren per week met hen naar clubs en feestjes.” Inmiddels begonnen zijn ouders zich af te vragen waar hij was. “Na twee dagen heb ik gezegd dat het goed met me ging, dat ik even weg was. Toch bleven ze maar bellen en vragen waar ik was. Ik werd daar zo gek van dat ik een berichtje heb gestuurd dat ik in Spanje zat en niet meer terugkwam. Toen heb ik ze geblokkeerd. Ik ging een paar dagen in de week in de club werken en van dat geld huurde ik een appartementje. Ik maakte steeds meer vrienden, dronk zoals ik nog nooit gedaan had en gebruikte regelmatig drugs. Ik had alles achter me gelaten en het voelde heerlijk!”
Geld op
Voor ongeveer een jaar had Rafaël het enorm naar zijn zin in Spanje, tot daar plotseling een einde aan kwam. “De club waar ik werkte ging failliet, dus ik had geen inkomen meer. Het geld wat ik van mijn ouders had gekregen was ook bijna op; ik kon mijn huur niet eens meer betalen. In paniek belde ik een vriend op met de vraag of ik daar kon slapen, maar dat mocht niet. Ik belde er nog een paar op, maar zonder resultaat. De één na de ander had geen plek, geen tijd of een andere smoes. Omdat ik geen geld meer had, kwam ik ook niet meer op de feestjes en dat betekende dat ik mijn vrienden ook niet meer zag. Niet dat ik daar wat van hoorde, ze hadden me allemaal laten vallen. Ik wilde koste wat kost niet op straat wonen, dus ik zag nog maar een mogelijkheid: terug naar huis gaan.”
Slapen op straat
Weer naar Nederland vertrekken was makkelijker gezegd dan gedaan. “Mijn laatste centen waren aan de huur van mijn appartement opgegaan, ik had helemaal niks meer. Een vliegticket kopen zat er dus niet in. Uiteindelijk ben ik gaan liften. Eerst naar het noorden van Spanje, toen naar Frankrijk, steeds een stukje verder. Tussendoor sliep ik in trein- en tankstations. Ik had geen geld om eten te kopen. Eerst stal ik weleens iets, maar op een gegeven moment ben ik twee dagen bij een boer in Zuid-Frankrijk gaan werken. Het was naar werk, maar ik kreeg er genoeg geld om eten en een treinticket te kopen. Toen ik ’s nachts in het schuurtje van die boer sliep en de geur van de varkensstallen rook, dacht ik aan wat me te wachten stond. Zouden mijn ouders me nog wel als hun zoon zien? Ik bedacht dat ik maar moest voorstellen om in het bedrijf van mijn vader te gaan werken om zo mijn schuld af te lossen.”
Ik was doodsbang dat ik niet terug mocht komen
Uiteindelijk bereikte Rafaël het dorp van zijn ouders. “Ik had - geloof ik - wel twee weken over de reis gedaan, dus ik zag er niet uit. Daarnaast was ik ook doodsbang. Bang hoe ze zouden reageren, bang dat ik niet terug mocht komen. Trillend als een rietje liep ik de straat in en gelijk zag ik hem op de oprit staan: mijn vader. Ik stond aan de grond genageld toen onze blikken elkaar kruisten. Mijn vader schreeuwde iets, kwam op mij afrennen en omhelsde mij. Snikkend hield hij me vast, ik wist mezelf geen houding te geven.” Rafaëls vader: “Mijn zoon weer in de armen sluiten, dat was echt het mooiste moment van mijn leven. Hij zei nog iets over dat hij het niet waard was onze zoon te zijn en dat hij wilde werken, maar dat was natuurlijk niet nodig. Hij was er weer! Mijn vrouw en ik hebben gelijk alle onze familie en vrienden opgebeld en uitgenodigd. We hebben eten laten bezorgen van het beste restaurant in de buurt en er echt een feestje van gemaakt.”
Ondankbaar broertje
De broer van Rafaël was minder blij met de terugkeer van zijn jongere broer. Jaron: “Leuk hoor, dat hij inziet dat hij fout zit, maar van mij had hij niet terug hoeven komen. En dat mijn ouders opeens een heel feest gaan organiseren, belachelijk. Voor mijn verjaardag moest ik alles zelf betalen, maar dit ondankbare broertje van mij krijgt alles! Toen ik dat tegen mijn vader zei, vertelde hij mij dat alles wat van hem is ook van mij is. Alsof dat iets oplost. Ze hebben echt geen idee hoe dit voor mij voelt."
Na deze bijzondere avond kwam Rafaël weer in zijn oude slaapkamer. “Er was bijna niks veranderd, al mijn spullen stonden er nog. Toen ik in bed lag moest ik huilen, iets wat ik al jaren niet meer gedaan had. Ik was zó ondankbaar tegenover mijn ouders, maar toch hielden ze nog steeds van me. Zo stom dat ik nooit doorhad hoeveel geluk ik heb met hen als ouders.”
BEAM vertaalt in deze serie met een knipoog Bijbelverhalen die vandaag de dag zeker viral zouden zijn gegaan. Komt het je misschien bekend voor?
Lees ook over:
Fred (14) wordt gepest door zijn klasgenoten: "Misschien is het ook wel een beetje mijn eigen schuld..."
Geschreven door
Lotte
