Ik zie er niet christelijk uit
“Werk jíj bij de EO?! Maar je ziet er helemaal niet christelijk uit, of ben je dat ook niet?”. Ik scan mijn outfit nog eens in de spiegel, geen idee waarom dit wel of geen EO-outfit zou zijn.
Is het een gebrek aan een BEAM-trui of had ik voor de beeldvorming een lange rok aan moeten trekken in plaats van gescheurde jeans? De opmerking van de vage kennis blijft de rest van het feestje hangen. Moet ik dit zien als een belediging? Blijkbaar druipt het christen-zijn niet van me af. Sterker nog, mijn uiterlijk roept wat dat betreft verbazing op. Misschien moet ik de inhoud van mijn kledingkast nog eens onder de christelijke loep nemen.
Toch lijkt het me onwaarschijnlijk dat Jezus en zijn discipelen er christelijker bijliepen dan de rest van de dorpelingen. Natuurlijk is het mooi als er een bijbeltekst op je shirt staat, een kruisje om je nek hangt of je kast vol BEAM-truien ligt (zou ik zeker overwegen), wie weet rolt er een mooi gesprek uit. Maar God vindt je in ieder kloffie even waardevol. Gaat het niet juist om wat je doet, zegt, voelt, in plaats van wat je draagt? Voor buitenstaanders bestaat er blijkbaar een beeld van hoe een christen eruit zou moeten zien. Maar het maakt mij (en jou) niet minder christen als ik niet aan dat beeld voldoe.
Ik denk dat God prima door mijn #outfitoftheday heen kan kijken. En die kennis op het feestje mag me uitleggen hoe een christen er dan zogenaamd wél uitziet. Lange rok, afgetrapte sneakers, wel of geen hoed, modderige overall, een lijf vol tatoeages: ‘De mens kijkt naar het uiterlijk, maar de Heer kijkt naar het hart’, 1 Samuel 16:7.
