COLUMN: Sorry, mijn leven staat even stil
‘En wanneer gaan jullie trouwen?’ Een vraag die ik minstens vijf keer krijg als ik met mijn vriend een bruiloft bezoek. Ik hoef niet meer na te denken bij het antwoord. Het rolt zo over mijn lippen, als een ingestudeerd monoloog: ‘Nee, we zijn nu allebei gelukkig op onze eigen plek en doen het rustig aan.’ Het blijft dan altijd een paar seconden ijzig stil en ik denk iets van teleurstelling te bespeuren op hun gezichten. Ze bedoelen het goed hoor, de vraagstellers, maar mag ik ook gewoon blij zijn met mijn leven zoals het nu is? Of moet ik altijd naar een nieuw doel toewerken?
Vanaf je geboorte wil je al voldoen aan verwachtingen van je juf of meester, ouder/ verzorger en vrienden. Op de basisschool gaat het over welk niveau je op de middelbare gaat doen. Zit je op de middelbare, dan is het volgende gespreksonderwerp je keuzepakket of vervolgopleiding. Ben je net klaar met school, dan wil de hele wereld weten waar je gaat werken en wanneer je uit huis gaat. Heb je geen relatie, dan krijg je vragen over daten. Ben je aan het daten, is de vraag: wanneer wordt het een relatie? Heb je een relatie, moet je vragen beantwoorden over trouwen. En zo blijf je de rest van je leven toewerken naar doelen en verwachtingen die andere mensen hebben over jouw leven. Houdt dat ooit op?
Kies voor stilte
Dan denk ik aan die duizenden jongeren met een burn-out, een tussenjaar of een depressie. Laten we hen alsjeblieft de ruimte geven om stil te staan, in plaats van vragen te stellen die onbewust de benzine zijn van deze prestatiemaatschappij. Laten we naar elkaar omkijken door soms even GEEN vragen te stellen en simpelweg te zeggen: ‘Je hoeft het niet nu al te weten.’
Laat me
Ik wil trouwens niet zeggen dat het slecht is om een doel te hebben. Natuurlijk is dat goed en gezond. Doelen geven richting en motiveren om aan de slag te gaan, maar soms kan het me verstikken. Ik heb net een nieuw appartement, maar moet nu alweer vragen beantwoorden over waar en wanneer ik een koophuis zou willen. Dan wil ik eigenlijk schreeuwen: ‘IK WEET HET NIET. LAAT ME MET RUST.’ In plaats daarvan haal ik adem en verzin ik iets om er van af te zijn. Ooit wil ik wel trouwen, een koophuis of een kind, maar nu gewoon nog even niet. Het is mijn leven, dus ik leef het op mijn eigen tempo. Groetjes!
Lees ook over:
Het Tussenjaar: Wat kun je doen in één jaar?
Geschreven door
Daniëlle
