COLUMN: Ode aan de avondklok

Elke avond opnieuw mogen alle inwoners van Nederland even Assepoester spelen. Voor klokslag negen moet je thuis zijn. Terug naar het zolderkamertje waar ons haar in een knot gaat en de jurk wordt ingeruild voor een pyjama. Net op tijd om nog een Netflix film aan te knallen terwijl we geduldig wachten tot prins Rutte ons bevrijdt uit het web van coronamaatregelen. Ik vind het heerlijk.

Gaan we al?

Ik denk dat ik spreek namens alle huismussen, langslapers en introverten als ik zeg dat de avondklok soms een fijne stok achter de deur is. Ik heb altijd de zekerheid dat ik na 21.00 mijn sociale batterij weer kan opladen. We kunnen allemaal wel een situatie bedenken waarbij we dachten: ‘mag ik al naar huis?’ Mijn huisgenoten, bandleden en zelfs de kapster konden zo’n moment bedenken. “Ik had laatst zo’n ontzettend saai etentje”, vertelde ze me terwijl ze mijn haar waste. “Ik was blij dat ik om half negen zonder smoesje te bedenken gewoon naar huis kon.”

Een investering in jezelf is nooit zonde van je tijd

Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen wereldvreemde kluizenaar. Ik ben ook gewoon een student die feestjes mist en thuiswerkt. Ik heb met een vriendin maar een halve film gekeken omdat ze anders niet op tijd thuis was en zit regelmatig nagelbijtend in de trein waarvan de aankomsttijd 20.55 is.

Ik-tijd

Ik vind het alleen vreemd dat van alle maatregelen juist de avondklok ons zo boos maakt. We hebben hier twee opties: óf we gaan met z’n allen de Jumbo kapot maken, óf we maken het beste van de situatie. Ik zie het als een kans om meer tijd voor mezelf te nemen, op te laden en te reflecteren. Ik heb voor het eerst in tijden een boek uitgelezen, schrijf mijn gedachtes op en spendeer uren in een stomend bad. Een investering in jezelf is nooit zonde van je tijd.

Daniëlle schreef eerder een column over een parel zijn in Gods hand. Lees hem hier.