Gerrit en Nicole zijn mission kids: 'Ik heb mij vaak eenzaam gevoeld’
Stel je voor, je ouders besluiten op een dag dat jullie naar het buitenland gaan verhuizen, omdat zij de roeping van God ervaren om daar mensen over Hem te vertellen. Gerrit (22) en Nicole (20) maakten het mee; ze zijn zogeheten mission kids. Hij groeide op Hongarije, zij in verschillende Afrikaanse landen. “Niemand heeft mij verteld dat het zo zou zijn.”
Nicole: “Al sinds ik mij kan herinneren, doen mijn ouders zendingswerk. Ik was 1 jaar oud, toen ze voor de eerste keer werden uitgezonden en naar Lesotho verhuisden. Hoe ouder ik werd, hoe beter ik begon te begrijpen wat mijn ouders deden. Maar ik was het leven in Zuid-Afrika gewend.”
Gerrit: “Bij mij is het iets anders gegaan. Mijn vader is meer dan tien jaar predikant geweest. Iedere zondag wist ik zeker waar wij als gezin ’s ochtends te vinden waren. Ik zat net in groep acht toen mijn ouders besloten om naar Hongarije te verhuizen om daar zendingswerk te doen. Dit hebben ze uiteraard met ons besproken. Ik vond de verhuizing vooral heel leuk en avontuurlijk. Ik stond er nog niet bij stil hoe het mij zou vormen.”
Nicole: “Ik ben geboren en getogen in Zuid-Afrika en mijn jeugd speelde zich af in Lesotho en Kenia. Zoals veel kinderen om mij heen ging ik naar een internationale school en had ik vrienden uit verschillende landen. Pas toen ik na achttien jaar in Nederland kwam, besefte ik dat ik wel heel anders leefde dan mijn leeftijdgenoten. Voor mij was het zendingswerk achttien jaar lang ‘gewoon’ de baan van mijn ouders.”
Gerrit: “Ik kan mij daar goed in vinden. Hoe ouder ik werd, hoe lastiger ik het vond om mij volledig over te geven aan het feit dat ik niet opgroeide in Nederland. Ik dacht aan vriendjes die ik had achtergelaten, hoe de middelbare school zou zijn, en aan de lekker nuchtere Nederlanders. Ik had steeds vaker heimwee.”
Nicole: “Opgroeien in een land dat niet je paspoortland is, is erg ingewikkeld. Ik heb hier ook lang mee geworsteld, want je voelt je nergens écht mee verbonden. Telkens als ik in Nederland was om familie te bezoeken, voelde ik mij niet thuis. Maar in Kenia wilde ik ook niet settelen, want voor ik het wist, konden we weer verhuizen en veranderde alles. Je zweeft tussen verschillende landen, waardoor je nergens kunt wortelen.”
Je zweeft tussen verschillende landen
Gerrit: “Dat vind ik ook een nadeel aan het zijn van een mission kid. Ik voelde mij daarnaast vaak eenzaam. In Hongarije kon ik niet altijd gemakkelijk aansluiting vinden met anderen. Ik moest bijvoorbeeld vaak uitleggen wat mijn ouders deden. Ik had daardoor regelmatig het gevoel dat ik alleen vrienden kon zijn met andere mission kids. Als ik er nu op terugkijk, had ik dit gedeelte stiekem toch niet willen missen, want het heeft mij gemaakt tot wie ik ben.”
Nicole: “Daar ben ik het mee eens, want ondanks de nadelen zijn er ook veel voordelen aan het zijn van een mission kid. Je begrijpt beter wat er zich allemaal in de wereld afspeelt. Daarnaast kun je – als het goed is – naast je moedertaal andere talen spreken en zo contact leggen met mensen uit verschillende hoeken van de wereld. Ten slotte heb ik door mijn jeugd geleerd om God in alles vertrouwen. Zendingswerk is namelijk niet altijd stabiel, maar zelfs op de onzekerste momenten heb ik gezien hoe God in alles heel dichtbij is.”
Gerrit: “Ik ben ruim vier jaar terug in Nederland. Ik wist altijd al dat ik hier wilde studeren. Toen ik 18 jaar werd, heb ik besloten om in mijn eentje terug te gaan. Mijn ouders wonen nog in Hongarije, samen met mijn drie zusjes. Ik moest wennen aan hoe snel alles hier gaat. Nederlanders hebben graag een volle agenda en zijn altijd maar druk, terwijl Hongaren veel meer de tijd voor alles nemen. Ondanks alles zou ik absoluut niet willen dat mijn leven anders was gelopen.”
Nicole: “Voor mij is het na twee jaar nog steeds gek om terug te zijn in Nederland. Ik moest dingen leren, die vanzelfsprekend waren voor leeftijdgenoten, zoals het gebruik van zelfscankassa’s. Bovendien moest ik wennen aan het individualisme. In de landen waar ik heb gewoond, deden we veel meer in een gemeenschap: we aten veel samen en vroegen elkaar hoe het met de hele familie ging. In Nederland waren mensen erg op zichzelf, daar schrok ik van. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, ben ik dankbaar dat mijn leven zo is gelopen. Het is cliché, maar ik zou niet de persoon zijn die ik nu ben, als mijn ouders geen zendeling zouden zijn.”
Ik heb geleerd God in alles te vertrouwen
Geschreven door
Merveille
