Sharina (22) genas van kanker: 'Ik dacht dat ik jong doodging'

“Ik kan het mij nog zó goed herinneren, het was juni 2021, een mega warme dag. Ik had nog niks gegeten of gedronken omdat ik van mijn huisarts zo snel mogelijk naar de spoedeisende hulp moest om een scan van mij te laten maken. Hij zei namelijk dat mijn bloed uitslag niet goed eruitzag. Niets vermoedend ging ik naar het ziekenhuis.”

“Na de scan kwamen ze naar mij toe om te vertellen dat ze een gezwel gevonden hadden, maar nog niet wisten wat het was. ‘Ga het maar niet googlen als je straks thuis bent’, zei de verpleegster nog. Drie keer raden wat ik natuurlijk deed. Toen de eerste resultaten naar boven kwamen was het eerste dat ik dacht: ‘Sh***t’. Overal las ik over kanker. Ik dacht meteen ‘ik ben ziek en ik ga dood’. Toen ik een dag later naar het ziekenhuis ging en de oncoloog bevestigde dat het kanker was, brak ik in tranen uit. Mijn wereld stortte in.”

Behandelingen

Sharina begint een behandelingstraject van ruim negen maanden, waar van alles misgaat wat grote gevolgen heeft. “Ik had eerst een operatie om het gezwel te verwijderen, maar dat is niet goed gegaan. Ik heb daar verschillende littekens aan overgehouden. Direct daarna ben ik begonnen met chemokuren. Dat was echt vre-se-lijk. Je weet niet wat je van tevoren mee gaat maken, of hoe het gaat zijn. De chemokuren zijn verschillende zakjes spul en het is super rood. Doormiddel van een infuus voel je het door heel je lichaam heen gaan. Als ik eraan denk, kan ik nog steeds misselijk worden. Hoe vreselijk het ook was, op dat moment dacht ik: ik ga het gewoon doen, ik ga het killen. Ik moet er doorheen.”

Mijn motivatie

“Wat mij kracht gaf om door te zetten? Dat was 100% mijn zoontje. Zonder hem zou ik er heel anders in staan. Ik had dan meer stilgestaan bij hoe vervelend het eigenlijk was. Maar voor mijn gevoel had ik daar geen tijd voor, ik moest door. Het was mijn enige optie dus ik moest mij erbij neerleggen. Natuurlijk had ik ook momenten dat ik schreeuwde: ‘Ik stop er mee. Ik ben er helemaal klaar mee’. Maar dat meende ik niet want dan dacht ik weer aan hem. Ik was gemotiveerd om beter te worden en ik geloof dat als je zo’n instelling hebt, dat dat ook effect heeft op je lichaam.”

Door de behandelingen kan ze niet meer alleen voor haar zoontje zorgen. Opa’s en oma’s nemen dan de boel over. “Het moeilijkste in die periode was toch dat ik mijn zoontje niet alles kon geven. Ondanks dat hij goed werd opgevangen door opa’s en oma’s, wil hij toch bij zijn mama zijn. Ik schiet nu nog steeds vol als ik eraan denk. Het is gewoon rot, want je wilt met je kind gewoon leuke dingen doen zoals naar de speeltuin. Maar dat kon gewoon niet. Zo’n ziekte overkomt je en het bepaalt gelijk heel je leven.”

Kankervrij

Na ruim een jaar behandeld te worden, krijgt ze eindelijk het bevrijdende nieuws te horen: ze is kankervrij. “In mei moest ik een nieuwe scan maken van mijn lichaam, om te kijken of de behandelingen hebben geholpen. Ik ging naar het ziekenhuis met mijn vader en was mega zenuwachtig. Ik was bang dat het misschien toch nog niet weg was. Maar wonder boven wonder kreeg ik een week daarna het verlossende telefoontje van de oncoloog dat ik schoon was verklaard. Dat betekent dat er geen kanker meer te vinden is in mijn lichaam. Ik sprong een gat in de lucht en barstte wéér in tranen uit. Ik voelde mij voor de eerste keer niet meer bang maar veilig. De angst dat ik jong dood kon gaan was gewoon weg.”

En nu...?

Sharina stelde het kankervrije leven anders voor. Waar ze eerst elke dag van alle kanten hulp krijgt, laat iedereen haar nu los. Ze valt in een gat. “Ik heb voor mijn gevoel zoveel in te halen. Eerst word ik jong moeder en daarna word ik ziek. Ik wil weer van alles oppakken: beginnen met werken, met mijn zoontje dingen doen en met vriendinnen afspreken. Maar voornamelijk gewoon weer Sharina zijn in plaats van een kankerpatiënt. Maar na zo lang hulp te hebben gehad, is het heel raar om opeens losgelaten te worden door iedereen. Terwijl ik juist nu merk dat ik alle hulp nodig heb. Daardoor loop ik nu tegen angsten aan, heb ik paniekaanvallen op werk en gaat het mentaal even niet lekker.”

De toekomst

Tijdens deze donkere periode keek ze uit naar maar één moment: de toekomst. “Ik zeg het niet vaak, maar ik ben trots op mezelf. De afgelopen twee jaar heeft mijn leven op z’n kop gestaan. Zo’n donkere periode dwingt je anders naar het leven te kijken. Geluk zit voor mij niet meer in de grote maar in de kleine dingen, zoals familie, vrienden en een simpele lach. Ik kijk nu positief naar de toekomst en wil mezelf herpakken en gewoon weer leven.”