Thom (22) heeft een spraakbeperking: ‘Meezingen in de kerk is een ramp’
Van een pak melk openmaken tot meezingen in de kerk, het lijken vanzelfsprekende dingen die jij misschien doet zonder erbij stil te staan. Voor Thom (22) zijn ze niet zo vanzelfsprekend. Door zijn beperking loopt hij in het dagelijks leven tegen veel struggles aan. "Ik zit alleen in pauzes en wordt regelmatig uitgelachen."
Al sinds zijn geboorte heeft Thom een spraakbeperking. “Door hersenschade worden mijn mondspieren niet goed aangestuurd waardoor ik lastig kan praten. Naast een spraakbeperking heb ik ook te maken met een lichte vorm van epilepsie en heb ik een tragere verwerkingstijd. Het snijden van groentes of het opvouwen van kleren: het zijn voor veel mensen simpele dingen, maar voor mij een hele opgave.”
Ze denken dat ik niks kan of dat ik dom ben
Onterechte vooroordelen
Thom vertelt dat mensen vaak vooroordelen hebben. “Ze denken dat ik niks kan of dat ik dom ben. Ze vragen dan vaak ‘zal ik dit voor je doen?’ of ‘kan je wel autorijden?’ terwijl ik gewoon een rijbewijs en een auto heb. Zulke vragen vind ik dan heel vervelend omdat ik denk: ik ben eigenlijk net als jij, maar dan met een handleiding, meer niet.”
Speciaal onderwijs
Thom zit als kind op een speciale basisschool voor jongeren met een beperking. “Ik had er de leukste tijd van mijn leven”, vertelt hij. “Omdat iedereen wel wat had, was het voor mij echt een veilige plek. Ik voelde me eindelijk normaal.” Dit gevoel verandert als Thom naar een andere school gaat. “De sfeer was er heel anders. Ik zat opeens alleen in de pauzes en werd vaak nagekeken of uitgelachen.”
Ze riepen: 'Praat eens normaal!'
“Bij groepsopdrachten werd ik altijd als laatste gekozen” vertelt Thom. “Daarnaast hoorde ik regelmatig ‘ieeuw’ als ik kwijlde of riepen ze ‘praat eens normaal’.” Van alle opmerkingen en dingen die gebeuren wordt Thom onzeker. Als corona daar nog eens bijkomt, ziet hij alles somber in. “Doordat ik werd afgezonderd, begon ik nog negatiever over mezelf te denken.”
Zingen is een no-go
“Gelukkig was daar het geloof ”, vertelt Thom. “Het heeft mij echt door die moeilijke tijd heen gesleept.” Thom vertelt dat hij christelijk is opgevoed. “De combinatie van het geloof en mijn beperking is best wel lastig. Mijn zusje moest me vroeger vertalen bij de gesprekken in de jeugdvereniging en meezingen in de kerk is echt een no-go. Ik houd van muziek, maar als ik zing, is het echt een ramp. Uit schaamte houd ik daarom nog steeds vaak mijn mond dicht.”
Doorzetten is 🔑
Ondanks dat hij niet meezingt in de kerk, haalt hij wel veel kracht uit de christelijke muziek. “God voelt als een vader waar ik altijd op terug kan vallen. Hij kijkt als het ware over mijn schouder mee. Ik ervaar in de kerk veel acceptatie en voel me er thuis. Ik woon inmiddels op mezelf en heb sinds kort een vriendin. Zo probeer ik het geloof door positieve dingen heen vast te blijven houden, hoe slecht mijn omstandigheden ook zijn.”
Lees ook over:
Joël stottert: 'Ik sloot mezelf buiten, zodat ik niet hoefde te praten'
Geschreven door
Tirza
