Renske gaat niet meer naar de kerk: ‘Het voelde als een verplichting om met mijn geloof bezig te zijn’
Een grote zaal, kleine ruimte, een orgel of toch een band: iedere kerk doet het net even wat anders. Maar wat als de invulling van een kerkdienst totaal niet bij je past? Renske (17) moest elke zondag verplicht naar de kerk, maar beleefde er weinig plezier aan. “Het enige wat ik tijdens de preek opstak, was hoeveel ramen er in de kerkzaal zaten.”
“Vroeger moest ik elke zondag verplicht naar de kerk. De diensten duurden vaak anderhalf uur en daarna was er ook nog zondagschool waar ik naartoe moest”, vertelt Renske. Zo ging er vaak tweeënhalf uur voorbij voordat ze weer naar huis ging. “De kerkdiensten waren saai en langdradig, waardoor ik het totaal niet interessant vond. Na de eerste twee zinnen van de preek dwaalden mijn gedachten af en zat ik het aantal ramen in de kerkzaal te tellen.”
De online kerkdiensten tijdens de corona-periode kwamen voor Renske als een zegen. “Ik kon aan de keukentafel zitten en lekker mijn eigen gangetje gaan. Toen er na een tijdje weer wat groepjes naar de kerk mochten, had ik daar helemaal geen zin in. Ik kreeg ruzie met mijn ouders en we discussiëren er op los, want ze wilden dat ik mee ging naar de kerk.”
Ik was verbaasd dat mijn ouders me los lieten
“Op een gegeven moment zeiden mijn ouders: we laten het los en je mag zelf beslissen of je naar de kerk gaat of niet”, vertelt Renske. “Ik was verbaasd, maar ook blij. Het geloof voelde niet meer als moeten, maar als iets vrijwilligs. Daardoor kreeg ik ook meer plezier in ontdekken wat geloof voor mij betekent.”
In bed liggen met een schuldgevoel
“Als ik mijn ouders op zondagmorgen hoorde weggaan naar de kerk, en ik nog in bed lag, kreeg ik een soort schuldgevoel. Ik deed dit niet uit luiheid, maar omdat ik geen interesse had in de kerkdiensten”, zegt Renske. “Op die momenten kon ik op mijn eigen manier nadenken wie God voor mij was en hoe ik volgens Hem zou moeten leven.”
Soms weet ik zeker: dit komt van God
Renske krijgt steeds vaker het gevoel dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. “Als het soms tegenzit, praat ik met God. Ik krijg soms zinnen in mijn hoofd die ik niet kan plaatsen. Dan weet ik zeker: dit komt van God”, vertelt Renske enthousiast. “Ik geloof echt dat God ervoor gezorgd heeft dat mijn ouders het los hebben gelaten. Als ik in die negatieve sfeer was blijven hangen, was ik nooit zo bezig geweest met mijn persoonlijke relatie met God.”
Alles komt goed
Ze geeft een voorbeeld van zo'n zin die weleens omhoog popt in haar hoofd: “Als iemand hulp nodig heeft, vraag ik tegenwoordig best snel: kan ik je ergens mee helpen? Eerder deed ik dit nooit. Ik weet dat God mij op zo'n moment gebruikt om anderen te helpen”, zegt Renske. “Ik ben er steeds meer van overtuigd dat God in mijn leven aanwezig is en dat alles uiteindelijk goed komt. Dan luister ik ook vaak het nummer ‘Alles komt goed’ van Jaap Reesema die dat prachtig verwoord in zijn lied:
“Als het voelt of je alleen bent
Kom ik rennend naar je toe
Leg je hoofd maar op mijn schouder
Alles komt, alles komt, alles komt goed”
Ondanks dat Renske niet meer naar de kerk gaat, houdt ze nog wel contact met haar oude gemeente. “Ik help af en toe bij de zondagsschool en tijdens jeugddiensten kom ik nog wel in de kerk of drum ik mee in de band. Maar als mijn ouders vragen om mee te gaan tijdens een normale dienst, blijf ik liever thuis. Toch denk ik dat ze uiteindelijk wel blij zullen zijn dat ik ben gegroeid in mijn geloof.”
Iedereen gelooft op z'n eigen manier
“Ik hoop dat tieners meer vrijheid krijgen van hun ouders om zelf hun geloof te ontdekken”, vertelt Renske. “Geloof is niet gebonden aan één kerk, want iedereen gelooft op zijn eigen manier. Stel eens voor om bij een andere kerk te kijken die jij leuk vindt of ga zelf op je eigen manier op zoek naar God. Uiteindelijk heeft mij dat enorm geholpen om weer positief naar het geloof te kijken. En dan ben ik heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om dat op deze manier te doen”, sluit Renske af.
Lees ook over:
Liza (19): ‘Ik was compleet van God los, maar heb Hem weer teruggevonden’
Geschreven door
Christiaan
