Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Hoe ongelovige Anouk God vond: "Mijn hart barstte uit elkaar"

15 september 2021 · Leestijd 7 min

Beginnen aan mijn opleiding Journalistiek, stagelopen bij een tijdschrift in Amsterdam, daar blijven hangen en dan afstuderen; dat was mijn grote plan. Hét plan waar ik mijn vrienden en familie al jaren op aan het voorbereiden was. Toch had God een ander plan met mij, al wist ik dat zelf nog niet. Ik wist niet eens wie God was...

Ergens in een klein gehucht in Oost-Groningen beviel mijn moeder drieëntwintig jaar geleden van mij. Ik was het derde en laatste kind dat ons gezin vormde. Mijn ouders, die de kerk ver achter zich hadden gelaten nadat ze gingen samenwonen, voedden ons vrij op. Over het geloof werd nauwelijks tot niet gepraat, maar als piepkleine baby werd ik wel gedoopt in de kerk waar zij waren opgegroeid, de kerk waar mijn moeder altijd wegsneakte met haar jeugdliefde. Ook gingen mijn zussen en ik naar een christelijke basisschool en hadden we een kinderbijbel. Maar een relatie met God? Die hadden we thuis niet. 

Ik was negen toen mijn oma, en daarmee het kleine stukje geloof in onze familie, overleed

Mijn oma, daarentegen, was veel met het geloof en de kerk bezig. Ze vertelde me weleens over de God waar zij in geloofde, maar ik was jong en ik had alleen maar oog voor de Pippi Langkous videobanden in haar tv-kast. Ik was net negen toen zij, en daarmee dat kleine stukje geloof in onze familie, overleed. Nooit meer verplicht op zondag mee naar de kerk, om de beurt een stuk voorlezen uit de Bijbel of eindeloos kijken en luisteren naar kerkkoren op tv. Ik miste mijn oma enorm, maar dat ‘geloofgedoe’ miste ik geen seconde. 

afbeelding

Op de middelbare school was ik een stuiterbal; ik vond alles leuk, grappig en interessant. In mijn derde jaar veranderde dat. Ik werd zo’n zware bal, zo’n bal die gewoon neerploft als je het op de grond laat vallen. Ik spendeerde de meeste middagen na school op mijn slaapkamer. Ik kon nog steeds dingen leuk, grappig of interessant vinden maar tegelijkertijd was ik ook doodongelukkig. Mijn beste vriendin, Jolet, vertelde me weleens over de God waar mijn oma me ook altijd over vertelde. Ik begon anders naar het geloof te kijken dan mijn ouders, maar ik wilde er ook niet te veel van weten. Ik had al genoeg aan mijn hoofd en dat paste er niet tussen, dacht ik. 

De ontmoeting met BEAM

Jaren later, in het derde jaar van mijn opleiding, waren mijn ongelukkige gedachtes een soort routine voor me geworden. Soms waren ze erger en dan weer minder. Vlak voordat ik aan mijn stage begon waren ze bijzonder slecht. Ik merkte dat het me dit keer misschien niet ging lukken om het onder controle te houden, dat ik er nu in zou blijven hangen. Maar via vrienden, een goede klik en natuurlijk God (weet ik nu) kwam ik bij BEAM terecht. Een stageplek waar ik in eerste instantie niet voor had gekozen, want het voldeed niet aan mijn twee belangrijkste eisen; een modetijdschrift én in Amsterdam. Toch voelde het zo goed dat die eisen, waar ik me al vanaf de middelbare school aan vasthield, achterbleven op de zolderkamer bij mijn ouders. 

Dat ik in mijn tweede stageweek al meteen om was van God had ik totaal niet verwacht 

En dan zit je met je goede, niet-gelovige, gedrag op een redactie waar 24/7 over het geloof wordt gepraat. Ik wist dat, ik had me er op voorbereid en de nodige grapjes over de kans op bekering al een miljoen keer gemaakt met mijn familie. Ik mocht vanaf dag één prachtige, bijzondere en inspirerende verhalen aanhoren van jongeren, maar ook van mijn collega’s. Ik hoorde elke dag wat God voor hun heeft gedaan en wat Hij voor hun betekent. Dat ik in mijn tweede week al meteen om was had ik totaal niet verwacht. Het begon vooral in mijn eigen hoofd en in mijn eigen studentenkamer. Ik had veel vragen en die stelde ik ook aan mijn christelijke vrienden en de mensen bij BEAM, maar niemand had door hoe snel mijn interesse in het geloof en in God groeide. Ik zelf ook niet. 

Hét moment van bekering

Dezelfde beste vriendin die me altijd over het geloof vertelde, die als het ware het stokje van mijn oma overnam, had me al meerdere keren gevraagd of ik met haar meewilde naar een jongerendienst. Ik zei altijd nee. Dit keer, een maand na het begin van mijn stage, vroeg ik aan haar of ik mee mocht. Een paar dagen later stond ik in de kerk te luisteren naar een preek die me zo erg raakte dat mijn hele lichaam begon te trillen. Het voelde alsof mijn hart ieder moment uit elkaar ging barsten en ik kreeg het ontzettend heet. Nadat de spreker vroeg je hand op te steken als je bij Jezus wilde komen en voor Hem wilde gaan, wist ik niet wat me overkwam. Mijn hand hing namelijk in de lucht en voor een paar seconden kreeg ik hem niet meer naar beneden. 

Nadat de spreker vroeg je hand op te steken wist ik niet wat me overkwam

Dit had zo’n groot effect op mijn traanspieren dat ik niet alleen de rest van die avond, maar ook de volgende dag op kantoor aan het huilen was. Ik voelde op dat moment zoveel dat ik bijna uit elkaar knapte. Ik was blij, in de war, maar vooral opgelucht; ik had eindelijk een lichtpuntje gevonden. Ik besloot al mijn gedachten op papier te zetten en hier kwam de serie Anouk zoekt God uit. Ik verliet BEAM met God in mijn hoofd, hart, ziel, vingertopjes, overal. Mijn verdriet had plaatsgemaakt voor Hem.

Hoe het nu gaat

Omdat het geloof op stage zo vanzelf ging en ik daarna ineens alleen op mijn studentenkamer van 16 vierkante meter zat, heb ik natuurlijk weleens getwijfeld. Toch voelde ik zo sterk dat ik Hem niet wilde wegduwen en kwijtraken. Hoe vaker en dieper ik hierover nadacht, hoe meer het verlangen kwam om me te laten dopen. Ongeveer een jaar nadat ik klaar was met mijn stage bij BEAM, op 26 januari 2020, liet ik me dopen in dezelfde kerk waar God me voor het eerst aanraakte. 

afbeelding

Nu zie ik hoeveel er is veranderd in mijn leven en hoe ver het afwijkt van mijn eigen, uitgestippelde plan. Ik woon niet in Amsterdam, maar in het dorp waarvan iedereen dacht dat ik er nooit zou blijven. Ik ben zo gezegend met de vrienden die ik via de kerk heb leren kennen dat ik me soms afvraag waar ik ze aan heb verdiend. Ik ben actief in mijn kerk, maar ook voor de jongerendiensten waar God mij voor het eerst heeft aangeraakt. Alles is weer oprecht leuk, grappig en interessant. Ik ben vooral gelukkig en voor iemand die het leven drie jaar geleden niet meer zo zag zitten is dat het mooiste wat God en dit geloof me ooit had kunnen brengen.

Dit artikel komt uit het nieuwste BEAM Magazine, dat volledig in het teken staat van je geloof delen. Ben je benieuwd naar meer verhalen? Vraag hier een gratis proefexemplaar aan!

Geschreven door

Anouk Timmer

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡