Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Benjamin vluchtte zonder zijn familie uit Afghanistan: “Met mijn lichaam ben ik hier, maar met mijn hoofd daar”

2 september 2021 · Leestijd 8 min

Zes jaar geleden moest Benjamin (nu 22 jaar) vluchten uit zijn thuisland Afghanistan. Nu het land opnieuw extra onrustig is, maakt hij zich zorgen om zijn ouders en zus, die daar nog zitten. BEAM-redacteur Marlieke zocht Benjamin op in Amsterdam om naar zijn verhaal te luisteren.

Tolk Farah verwelkomt me vriendelijk in haar winkel. Ik krijg iets te drinken aangeboden en mag in de hoek aan een tafeltje plaatsnemen. Benjamin komt een paar minuten later ook de winkel binnen. Petje op, spijkerbroek met gaten, sneakers. Omdat we elkaars taal niet spreken, begroeten we elkaar met een glimlach. Als Benjamin een kopje koffie heeft, starten we het gesprek. “De situatie nu in Afghanistan… Ik heb er geen woorden voor.” Benjamin slikt, zijn gezicht staat strak. “Het is afschuwelijk! Mijn vader, moeder en zus zijn daar nu. Ze krijgen geen inkomen, de banken zijn gesloten, de Taliban controleren alles. Niemand durft wat te doen, het is alsof de tijd er stilstaat. Ik kan af en toe met mijn familie bellen. Dan hoor ik de angst in hun stemmen, al laten ze dat liever niet aan mij blijken. Ze willen niet dat ik me zorgen maak. Maar ik weet dat ze het heel moeilijk hebben.”

Thuis

De radio draait ‘Cover me in sunshine’ van P!nk. Het contrast met Benjamins pijn en moeilijke verleden is groot. “Zelf kwam ik zes jaar geleden naar Nederland, in mijn eentje. Waarom ik moest vluchten, vertel ik liever niet. Het is te pijnlijk. Nu in Nederland heb ik het goed en fijn. Inmiddels ben ik best gewend geraakt aan de Nederlandse cultuur en de mensen hier. Maar het voelt als een steek in mijn hart dat ik nu niet bij mijn familie kan zijn. Ik probeer ze financieel te helpen. Als er een manier was waarop ik veilig terug zou kunnen, dan zou ik dat doen. Ook als het moeilijk zou zijn. Dan kon ik voor mijn familie zorgen. Maar dat gaat helaas niet. Met mijn lichaam ben ik hier, maar met mijn hoofd daar.”

Verhalen over Jezus

Via Jurjen ten Brinke – voorganger van de multiculturele kerk Hoop voor Noord – ben ik met Benjamin in contact gekomen. Jurjen vertelde mij dat Benjamin zich een paar jaar geleden in de kerk heeft laten dopen. Daarom vraag ik Benjamin naar zijn verhaal met God: hoe heeft hij Jezus leren kennen? “Toen ik 18 jaar was, woonde ik in een AZC. Ik mocht daar nog zo’n 18 of 19 dagen blijven: daarna zou ik op straat komen te staan. In die periode was ik ten einde raad. Ik had zoveel meegemaakt en wist niet meer wat ik moest doen."

“Ik heb geen woorden voor mijn pijn”

"In het AZC had ik wat vrienden gemaakt die uit Iran en Afghanistan kwamen. Een van hen begon me te vertellen over Jezus.” Er verschijnt een glimlach op het gezicht van Benjamin. “Hij was heel vriendelijk. Hij gaf me het juiste voorbeeld en dagelijks trokken we samen op om goede dingen te doen. Koken, schoonmaken… Ondertussen bleef hij maar over Jezus vertellen. Ik zat op dat moment in een enorm dal. De pijn was zo groot, dat ik zelf geen woord over mijn lippen kreeg. Bovendien vind ik het lastig om contact te leggen met andere mensen. Het enige wat ik kon doen, was luisteren.”

Onderdak

“Zo leerde ik steeds meer over Jezus. Die vriend vertelde hoe ook hij veel ellende in zijn leven had ervaren. Soms was de pijn zo groot, dat hij zichzelf beschadigde. Totdat vrienden over Jezus vertelden en hij op het goede pad werd geleid. Zijn verhaal raakte me. Maar toen kwam het moment dat ik het AZC moest verlaten. Gelukkig kon diezelfde vriend mij voor een paar weken aan een slaapplek helpen, zodat ik niet op straat hoefde te leven. Daar ontmoette ik een meisje dat vroeg of ik meewilde naar de kerk. Dat deed ik. Toen ik ook daar het huis moest verlaten, kwam ik via via in een kraakpand in Amsterdam terecht. Zo ben ik in contact gekomen met Jurjen en Hoop voor Noord. Een Iraanse vriend nodigde me uit om thee te drinken en over Jezus te praten. Ik zou uit mezelf niet zo snel de Bijbel bestuderen, dus dit hielp mij enorm. Hoe dichterbij ik bij God, het geloof en de kerk kwam, hoe meer het met me deed.”

'Waarom moet ik zoveel lijden?'

Benjamins gezicht verstart. Hij klemt zijn kaken op elkaar en kijkt indringend voor zich uit. “Mijn leven was als een wipwap: dan ging het een tijdje goed, daarna zat ik weer in een diep dal. Ik verloor hoop. Telkens opnieuw kwam ik er alleen voor te staan. Ik riep het uit naar God: ‘Waarom moet ik zoveel lijden? Als er zoveel problemen op de wereld zijn, waarom ben ik dan geboren?’ Alles voelde nutteloos. Ik had zelfs geen tranen meer om te huilen. Soms is het leven zo zwaar, dat je er geen woorden aan kan geven. Hoe hard ik ook probeerde om mijn mond en tong te laten bewegen, het lukte me niet. Het enige wat ik kon zeggen, was: ‘God, als u bestaat, geef me dan een teken van leven. Laat me zien dat u mij hoort, dat u mij ziet.’”

Overgave

“Een tijdje later zat ik aan het water en voerde ik de eendjes. Ineens kwamen al die woorden van mijn christelijke vriend terug. Alle hoogtepunten, alle dieptepunten. Hoe hij Jezus had leren kennen. Het gaf me een heel opgelucht, licht gevoel. Ik verplaatste me in die vriend. Onze pijn leek zoveel op elkaar en toch had hij weer hoop gevonden! Ik vroeg mezelf af: ‘Als er geen God is, hoe ben ik dan in Nederland beland? Hoe heb ik steeds opnieuw onderdak gevonden? Hoe heb ik nieuwe vrienden, de kerk en Jezus leren kennen?” Benjamin begint steeds meer met zijn handen te gebaren, om te benadrukken hoe groot de overtuiging ineens was. “Die avond kon ik tegen God zeggen: ‘Ik geef mezelf over aan u. Al mijn problemen, mijn verleden. Ik geef me als een klein kind. Pak mijn handen en stuur me de goede kant op.’”

Moslim

Stralend vertelt Benjamin verder: “Drie jaar geleden heb ik mij in de kerk in Amsterdam laten dopen. Ik vond het heel spannend. Maar ook bijzonder. Sindsdien leer ik steeds meer over Jezus. Zo zet ik mijn geloof niet meer aan de kant als het leven lastig wordt. Misschien snap ik niet altijd waarom iets gebeurt, maar uiteindelijk geloof ik dat het een reden heeft.” Ik vraag of Benjamin met zijn ouders over Jezus kan praten. “Niet echt. Ze zijn moslim. Niet per se in de praktijk, maar vooral in naam. Ze geloven in ieder geval niet in God en Jezus. Het geloof is weleens ter sprake gekomen, maar ik heb nog nooit kunnen uitleggen dat ik christen ben. Ze zouden me er voor afwijzen…”

Waarom zou ik bang zijn als ik in Jezus geloof?

Ik weet dat Afghanistan op plek twee staat van de Ranglijst Christenvervolging van Open Doors. Dat betekent dat de christenen in het land hun geloof niet in vrijheid kunnen uiten. Sterker nog, ze kunnen er flink voor worden gestraft. Als ik vraag of hij niet bang is om ooit terug te gaan naar Afghanistan, omdat hij nu christen is, haalt hij zijn schouders op. “Waarom zou je bang zijn als je in Jezus gelooft? Ik blijf op Hem vertrouwen en dan hoop ik dat alles goedkomt.”

Hoop voor Afghanistan

Diep onder de indruk van zijn grote geloof, rond ik mijn gesprek met Benjamin af. Ik dank hem voor zijn openheid en zeg dat ik zijn vertrouwen op God bewonder. Bescheiden glimlacht hij terug. Ik vraag wat zijn hoop is voor zijn thuisland. “Niet alleen Nederland, maar heel de wereld moet onderzoeken hoe mensen vrij en veilig in Afghanistan kunnen leven. En dat geldt voor iedereen: christenen, moslims en de rest. En hoe moeilijk ik de situatie daar nu ook vind, ik denk dat het met een reden gebeurt. Ook al begrijpen we het niet. Ik geloof dat Afghanistan beter zal worden dan het was en is.”­

*Vanwege zijn veiligheid hebben we de geïnterviewde 'Benjamin' genoemd. Hij heet dus eigenlijk anders.


Wil je iets betekenen voor Afghanen die nu naar Nederland vluchten? Bid voor ze! Of stuur een kaartje (geen spullen!) naar een van de onderstaande adressen om ze te verwelkomen en een hart onder de riem te steken.

  • Walaardt Sacré Kamp
    Hobbemalaan 5
    3712 AZ Huis ter Heide
  • Willem Lodewijk van Nassaukazerne
    Strandweg 21
    9974 SM Zoutkamp
  • Heumensoord
    Nertsstraat 1
    6581 EX Malden
  • Legerplaats De Harskamp
    Otterloseweg 5
    6732 BR Harskamp

Geschreven door

Marlieke

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡