Annemarieke is agnost: “Ook al weet ik niet of God bestaat, Hij geeft me soms wel een knipoog”

“Mijn ouders hebben mij met opzet naar een christelijke, protestantse basisschool gestuurd. Niet omdat ze zelf kerkelijk waren, maar omdat ze het belangrijk vonden voor mijn algemene ontwikkeling. De verhalen van het christelijk geloof hoorde ik als kind dus al. En omdat de juf mij leerde dat twee plus twee, vier is, geloofde ik ook dat de verhalen uit de Bijbel waarheid waren. Dat veranderde toen ik naar de middelbare school ging. Daar hoorde ik bij biologie over de evolutietheorie en de oerknal, en concludeerde: dat scheppingsverhaal uit de Bijbel kan niet kloppen. Ik was zo’n 15, 16 jaar toen ik mezelf atheïst noemde.”

Flauwekul

“Toch begon er na een paar jaar weer wat te veranderen. Ik leerde hoe het christendom veel invloed heeft gehad op de westerse geschiedenis en literatuur. Dat vind ik allebei erg interessant. Ik besloot de Bijbel erbij te pakken. Ik had de verhalen natuurlijk al gehoord op de basisschool, maar ik had er nog nooit zelf uit gelezen. Ik begon met Prediker, Spreuken en de vier evangeliën. Eerst las ik met een cynische houding, zo van: ‘Haha, het is toch allemaal niet waar. Ja, het is een belangrijk boek in de geschiedenis, maar voor deze tijd gewoon achterhaald.’ Verrassend genoeg vond ik het veel leuker en boeiender dan ik van tevoren dacht en werd ik stukje bij beetje door de evangeliën gegrepen. Ik ontdekte dat er veel mooie wijsheden in de Bijbel staan. Nu noem ik mijzelf agnost. Dat betekent dat je niet kan weten of God – of een hogere macht – wel of niet bestaat. Zijn bestaan is simpelweg nog niet wetenschappelijk bewezen en ik betwijfel hoe betrouwbaar de getuigenissen over God zijn. Maar ik wijs het geloof niet langer af. Op de middelbare school zag ik de Bijbel als een verzameling sprookjes uit het jaar nul, maar zo zie ik het nu dus niet meer.”

Heilig twitteren

“Ik ben een actieve Twitteraar en deel daar over mijn zoektocht. Eerst schreef ik bijna elke zondag iets over een Bijbelstuk dat ik gelezen had. Afgelopen mei kreeg ik ineens een ander idee. Ik dacht: als ik die Bijbelverhalen zó interessant vind – veel interessanter dan ik dacht, geen idee hoe dat komt – dan kan ik ook weleens een kerkdienst bekijken. Ik vroeg mijn Twittervolgers welke kerken ze me konden aanraden en van alle kanten kreeg ik suggesties toegestuurd. Van katholiek tot heel zwaar gereformeerd. Nu deel ik elke week mijn kerkdienst-ervaring in een column voor het CIP.”

Bekeren

“Christenen die mijn zoektocht volgen, zijn heel warme, open en vriendelijke mensen. Ze vinden het volgens mij heel leuk dat ik dit doe. Ik had me ook kunnen voorstellen dat ze mij een buitenstaander zouden vinden die geen mening over hun geloof mag uiten, maar ik voel me heel welkom. Sommigen zeggen dat mijn columns een soort spiegel voor ze zijn. Ik heb niet het gevoel dat deze mensen mij willen bekeren, al zouden ze het volgens mij wel érg mooi vinden als dat gebeurt. Maar daar kan ik geen beloftes over doen. Ik vind het heel bijzonder als ik berichtjes krijg als ‘God heeft zijn oog op jou’ of ‘Hij wil jou nooit meer loslaten.’ Ook al kan ik als agnost niet zeker weten of die God bestaat; ik krijg er wel kippenvel van.”

Een knipoog van God

“Ik ben niet echt jaloers op gelovigen. Maar soms lijkt het me wel heel prettig om te weten dat je na de dood in een hemel komt. Of dat je een God kent die jou altijd vasthoudt en je liefheeft. Het lastige aan geloven, vind ik de vraag waarom er zoveel lijden en kwaad in de wereld is. Als er een God zou bestaan die helemaal goed en volmaakt is, waarom laat Hij dan zulke nare dingen gebeuren? Ook vind ik sommigen conservatieve kerken ingewikkeld, als ze bijvoorbeeld homoseksualiteit afwijzen. Of vinden dat de man boven de vrouw staat. Maar ondanks mijn vragen, houd ik rekening met de mogelijkheid dat ik zelf ooit christen word. Nu ben ik daar nog niet en ik ga ook niet net doen alsof. Maar soms maak ik dingen mee, waarvan ik denk: dit is een knipoog van God. Eerder zei ik dat er een wonder nodig was voordat ik zou geloven. Water wordt niet meer in wijn veranderd, maar ik zou het wel nodig hebben om zo’n soort wonder met eigen ogen te zien. Maar in een van de preken die ik pas luisterde, zei de dominee dat het al een wonder op zich is dat God ons mensen opzoekt. Die gedachte houdt me nu bezig!”

Jezus de zoon van God?

“Veel van wat ik in de Bijbel lees vind ik mooi en interessant. Ik denk dat veel mensen – christen of niet – het erover eens zijn dat Jezus een vriendelijke, wijze man was. Ik vind Hem heel sympathiek. Hoe Hij naar de mensen toegaat die door de maatschappij worden uitgekotst en voor de zieken zorgt. Maar soms vind ik de Bijbel ook mega abstract, bijvoorbeeld als Jezus het heeft over het koninkrijk van God. Wat ís dat precies?! Dat vind ik vrij vaag en filosofisch. Maar ik weet niet of christenen het wel honderd procent begrijpen, haha! Ook de opstanding uit de dood, vind ik lastig. Ik heb moeite met dat soort bovennatuurlijke dingen. Maar stel dat het nou waar is, dat Jezus de zoon van God is, dan is zoiets natuurlijk niet raar. Maar om dat te geloven, moet ik eerst kunnen zeggen dat er überhaupt een God bestaat. En die stap vind ik als agnost lastig te zetten.”

Hoofd versus hart

“Een tijdje terug hoorde ik het citaat: ‘De vrede van God gaat alle verstand te boven.’ Dat vond ik heel boeiend! Ik heb de neiging om alles rationeel, met mijn verstand, te willen verklaren. Maar misschien moet je dat niet willen en draait het om een gevoel. Ik merk dat het geloof mij emotioneel wel begint te raken. Zo was ik een tijdje terug met mijn moeder in een antiekwinkeltje. Daar zag ik een houten beeldje van Jezus als de goede herder. Ik vond het zo prachtig dat ik het besloot te kopen. Toen dacht ik: hoe leuk zou het zijn als ze deze zondag tijdens de kerkdienst Psalm 23 zingen, over God als herder. Natuurlijk dacht ik niet dat dat echt zou gebeuren, maar vond ik het een grappig idee. Maar raad eens welk lied ze die zondag zongen? Psalm 23.”

Waarom ik?

“Mijn zoektocht gaat nog wel even door. Het Bijbellezen, de kerkdiensten kijken: ik vind het maar wát interessant! Soms vind ik het wel een gek idee… Als God echt bestaat, waarom laat Hij mij dan over een kerkdienst schrijven? Maar dan denk ik weer aan Jezus, die met tollenaars at. Ook dat was niet normaal of sociaal geaccepteerd. Dus dan kan een agnost in de kerk ook wel!”

Lees ook: “Ik was moslim, maar nu ben ik christen”