We vroegen om liefde voor Hugo de Jonge en kregen afschuwelijke haat

Als je heel eerlijk bent: is dit dan gerichte woede, of pure onmacht? Onmacht die zich uit in het afreageren van je irritaties rondom je afgepakte ‘normale leven’ op een man met een hoge functie. Een gevoelsmatig onbereikbaar persoon - aardige man trouwens, sprak hem laatst nog - die toch niet ziet dat jij hem een cocaïne-snuivende gek noemt. Veel te druk met zijn zakken vullen, toch? Of nou ja, dat weet je niet zeker. Maar ach, moet wel. En doet de persoon ertoe? Had minister Bruins er nog gestaan, was hij dan nu de schietschijf geweest?

En ja, waarschijnlijk zit je al op het puntje van je stoel, strijdbijl paraat, met stapels argumenten om me ergens van te overtuigen. Maar nee, dit is niet het startschot voor een welles-nietesdiscussie over het functioneren van onze regering. Dit is mijn persoonlijke kreet van oprechte verbazing. Ik begrijp jullie wanhoop, sterker nog, ik voel hem zelf ook. We kunnen het woord ‘maatregelen’ niet meer horen, het duurt een eeuwigheid. En misschien heb jij daar wel veel meer last van dan ik. Ik beweer niet dat je moet stoppen met voelen wat je voelt. Maar welk christelijk, fatsoenlijk deel vraagt van je deze roep om liefde te beantwoorden met vijandigheid? Wat als de irritante buurvrouw voor de deur staat met een collectebus? Niets geven is jouw keus, maar je hoeft haar niet ook nog in elkaar te trappen.

Ik realiseer me ineens dat ik nu hetzelfde doe: ik zet mijn onmacht om in boosheid. Zal je net zien, ik ben geen haar beter. Maar ik hoop dat we ergens in ons dat laatste beetje sympathie kunnen opsporen, ook ik. Al is het alleen maar door een minister níet uit te schelden, als dat alles is wat je op kan brengen. Van haat (en cocaïne) wordt niemand beter.