Tienervader Dennie: "In een jaar tijd werd ik christen, vader en ging ik trouwen"

We werkten allebei bij de Jumbo. Op een personeelsfeest viel Danique mij meteen op. Toen we gingen daten, voelde ik een soort innerlijke rust. Dit klopte. We waren anderhalf jaar samen toen we erachter kwamen dat Danique zwanger was. Zij was 17, ik 18 jaar. Ik voelde mijn hart op de grond vallen en wist dat ons leven er totaal anders uit zou gaan zien.

Daar gaat je jeugd

Toen ik het aan mijn ouders vertelde, werden ze eerst heel boos. Maar al snel veranderde hun houding en zeiden ze: ‘We doen dit samen.’ Ook de stiefmoeder van Danique was steunend, maar haar vader was totaal overrompeld. De spanning was om te snijden. Haar vader ging er niet vanuit dat Danique en ik al seks hadden. Na een week zei hij: ‘Oké, wat is het plan?’ Mijn oma zei direct: ‘Daar gaat je jeugd’. Dat stak er wel in.

Van huis uit ben ik niet christelijk opgevoed, maar al vrij snel in onze relatie ging ik met Danique mee naar de kerk. Ik was welkom zoals ik was en voelde totaal geen druk om iets te moeten gaan geloven. Dat maakte dat ik in vrijheid kon kiezen voor God. Ik heb me samen met Danique laten dopen. Toen bekend werd dat Danique zwanger was, werden we wel nagekeken, maar ik voelde me geen roddelonderwerp. De kerk adviseerde ons om te trouwen. Dat wilden we zelf al ook graag. Het voelde als een vastere bodem en stabielere basis voor ons gezin.

Voor mijn vrienden was het wel even slikken. In een jaar tijd was ik christen geworden, werd ik vader en ging ik trouwen. Ze vonden het gek, maar boden ook een luisterend oor en dachten mee over oplossingen. Ik was gestopt met mijn studie en werkte bij de Jumbo, Danique zat nog op school. Ze deed eindexamen met een dikke buik. Ze was toen 35 weken zwanger. We volgden samen een zwangerschapscurus, omdat ik er tijdens de bevalling echt voor haar wilde zijn.

Zolderkamertje

We zouden pas gaan samenwonen na onze trouwdag, maar omdat het bij Danique thuis niet goed ging, trok ze al eerder bij mijn ouders in. We wilden het huis wel uit, maar de wachttijd voor huurhuizen was gemiddeld vijf jaar. We hadden een zolderkamertje als woonkamer en een zolderkamertje als gezamenlijke slaapkamer. We trouwden een maand voor de uitgerekende datum. De bruiloft was heel klein. De receptie vond plaats bij mijn opa en oma en een dag later kregen we de kerkelijke zegen mee.

Omdat Danique veel bekkenpijn had en er mentaal helemaal doorheen zat, werd ze ingeleid. Ik pufte mee, want dit doe je samen. De bevalling duurde maar zes uur. Onze zoon werd geboren en we noemden hem Tyler. Omdat hij niet aan de borst wilde, mocht ik hem een flesje geven. Het was heel onwerkelijk en het voelde totaal niet als ons kind.

Zombiemodus

Al snel mochten we naar huis. We kozen er bewust voor om Tyler de eerste week niet uit handen te geven. Pas na de kraamweek lieten we visite toe. Zo konden wij zelf even wennen en kon Tyler zich goed aan ons hechten. Hij huilde nauwelijks en sliep al snel door. Het voelde alsof we oppasten op andermans kind. Ik stond in de overlevingsstand. Ik deed wat ik moest doen, maar was er niet helemaal bij. Mijn hoofd stond in zombiemodus. Ik kreeg depressieve klachten en voelde helemaal niks: geen blijdschap, geen angst, geen verdriet. Ik voelde niet eens de wind of zon in mijn gezicht.

Na de bevalling woonden we nog een jaar bij mijn ouders op zolder. Het was een nare periode. Als je tienervader wordt, denkt iedereen dat je niks kan. Ik werd gek van de ongevraagde adviezen. Naarmate de tijd verstreek, voelde ik weer de zon en wind op mijn gezicht. Langzaam kwam het besef: ik ben gewoon vader geworden, ik ben getrouwd, ik heb een eigen gezin. Een tijd later hoorden we dat een stel uit onze kerk voor 3,5 jaar naar het buitenland vertrok. Wij mochten het huren voor 700 euro, als ik dan ook wat onderhoud zou doen. Het bleek een bak van een huis met vijf slaapkamers! Ik voelde me bijna bezwaard. Het was voor mij een knipoogje van God.

Veel overgeslagen

Tyler is nu ruim 2,5 jaar. Hij groeit heel hard en is superslim. Ik geniet ervan om hem dingen te leren. Ik heb een heel ander leven dan mijn vrienden. Zij wonen nog bij hun ouders, waar ’s avonds het eten klaarstaat. Ik ben weleens jaloers op hen. Was het nog maar zo makkelijk. Ik heb best veel overgeslagen. Mijn zus heeft haar studie zonder schuld afgerond en kan straks een huis kopen. Zo kan het dus ook. Wij studeren allebei nog en moeten geld bijlenen om rond te komen. Van huis uit leerde ik dat je je zaakjes op orde moet hebben. Dat idee heb ik moeten loslaten. In plaats van vier jaar, mag ik zes jaar over mijn opleiding doen, zodat ik mijn tijd beter kan verdelen en ernaast kan werken. Het is heel druk, maar net te doen.

Sommige mensen keken ons dom aan: ‘Je weet toch wel beter?’ of ‘Dat is niet de juiste volgorde.’ Je wordt als tienervader ineens in een bepaald hoekje van de maatschappij geplaatst. Inslikken en doorlopen: dat werkte voor mij het best. Er waren gelukkig ook mensen die het beste met ons voor hadden en durfden door te vragen. Laat je niet overrompelen door meningen van anderen, maar praat met elkaar over hoe je dingen aan wil pakken en maak op basis daarvan beslissingen. Dat we dit avontuur samen hebben overwonnen, geeft vertrouwen in elkaar. De dingen die nog op ons pad komen, kunnen we samen wel aan.”

Dit artikel verscheen in het laatste Eva Magazine, waarin ze meer tienervaders spraken

Beeld: Jeannine Rijsdijk
Styling: Joselien Hoogendam