Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Rianne (26) filmt jaar lang haar dwangstoornis: “Mijn gedachten vertellen mij wat ik wel en niet mag doen”

28 mei 2021 · Leestijd 5 min

De 26-jarige Rianne heeft zichzelf voor de EO 3Doc ‘Dagboek van mijn dwang’ een jaar(!) lang gefilmd. Ze geeft een inkijkje in haar obsessieve leven dat wordt beïnvloed door een dwangstoornis. Rianne: “De camera werd een soort vriend tegen wie ik alles kon vertellen.”

“Ik heb zo lang ik mij kan herinneren last van een dwangstoornis. Hiermee leid ik twee levens. Een leven dat iedereen kan zien en waar niks aan de hand lijkt. En een leven in mijn hoofd. In mijn hoofd zijn er gedachten die mij opdrachten geven. Die zijn er eigenlijk altijd. Als ik met iemand praat of als ik een broodje smeer. Het gaat maar door. De gedachten zijn vaak negatief. Ze vertellen mij wat ik wel of niet mag doen. Als ik daar niet naar luister, ben ik bang dat er een negatieve consequentie aan zit. Bijvoorbeeld wanneer ik iets lekkers voor mezelf koop, mag ik dat van mijn gedachten niet eten. Of ik als ik op een stoel zit, moet ik van mijn gedachten anders zitten. Als ik daar niet naar luister, denk ik dat er iets ergs gebeurt met iemand. Dat is best wel uitputtend.”

Tekst gaat verder onder foto

afbeelding
Afgelopen jaar namen de gedachten mijn leven over

“Als kind wist ik lange tijd niet wat er aan de hand was. Mijn moeder merkte wel op dat ik veel piekerde en dat ik veel dingen controleerde. Ik wilde bijvoorbeeld checken of de achterdeur op slot was of dat er geen brand kon ontstaan in ons huis. Op een gegeven moment las ik in een tijdschrift over iemand met een dwangstoornis. Ik dacht: ‘Dit is precies wat ik ook heb’. Ik kwam erachter dat al het overmatige nadenken daar vandaan kwam. Doordat ik de dwangstoornis al mijn hele leven heb, voelt het normaal. Ik weet niet beter. Alleen als ik met anderen praat, weet ik dat het niet normaal is. Het is vervelend, maar ik kan me niet voorstellen wat het alternatief is.”

Dwanggedachten

“Tegenwoordig kan ik mijn gedachten beter negeren dan ik eerst deed. Wanneer ik bijvoorbeeld make-up op doe, luister ik niet meer naar de stem die zegt dat ik dat niet mag doen. Ook al voer ik dan wel een strijd. In de documentaire gaat het vooral over de gedachten waar ik wél aan toe blijf geven, omdat ik die anders niet kan verdragen. Als ik daar niet naar luister, kost het veel energie. En ja, het gehoorzamen van de gedachtes kost ook energie, maar dan heb ik daarna wel rust in mijn hoofd. Wanneer ik er tegenin ga, blijf ik onrustig. Dat kan ik soms volhouden, maar niet eindeloos.”

Wanneer ik veel om iemand geef, moet ik van mezelf alles voor diegene doen

“Ik slik nu zeven jaar antidepressiva. Als ik dat niet zou doen, zou mijn dwangstoornis nog veel erger zijn. Er zijn ook therapieën die ervoor zorgen dat je beter met een dwangstoornis om kunt gaan. In de documentaire is te zien dat ik in de wachtlijst sta voor dit soort hulp. Toch denk ik niet dat ik ooit helemaal van mijn dwanggedachten af kan komen. Wel probeer ik het een zo klein mogelijke rol in mijn leven te laten spelen. Helaas lukte dit afgelopen jaar niet goed. De gedachten namen mijn leven over. Dat was zwaar."

Verliefd

"Afgelopen jaar werd ik verliefd op een jongen. De verliefdheid was een grote verandering in mijn leven, wat ervoor zorgde dat ik mijn dwanggedachten minder goed aankon. Daarnaast is obsessie ook een onderdeel van de dwangstoornis en werd ik geobsedeerd met hem. Ik moest van mijzelf alles voor hem doen, omdat ik veel om hem gaf. Het afgelopen jaar gingen mijn dwanggedachten daardoor vooral op mijn verliefdheid zitten. Ik had niet meer onder controle wat ik voor hem deed. In de documentaire is te zien hoe ik hiermee omga.”

De camera werd een soort vriend aan wie ik alles kon vertellen

“Voor de documentaire heb ik mijzelf een jaar lang gefilmd. Dit was best raar. Ik nam de camera overal mee naartoe en filmde veel van mijn leven. Op een gegeven moment raakte ik er wel aan gewend. Het werd een gewoonte dat ik alles vastlegde. De camera werd een soort vriend aan wie ik alles kon vertellen. Het werd mijn uitlaatklep.”

Meer begrip

“Ik vind het belangrijk dat de documentaire gedeeld wordt. Daarmee hoop ik dat er meer begrip komt voor mensen met een dwangstoornis. De mensen in mijn omgeving accepteren mij zoals ik ben. Toch voelt het vaak eenzaam, omdat ik niet het gevoel heb dat mensen echt begrijpen wat er omgaat in mijn hoofd. Zelf vind ik het vaak moeilijk om uit te leggen wat ik denk. Met de documentaire hoef ik dit niet te doen, maar kan ik het laten zien. Daarom heb ik geprobeerd om tijdens het filmen geen filter te hebben. Ook de momenten waarop ik eigenlijk niet wilde filmen, deed ik toch de camera aan. Zo kan ik laten zien hoe het is om een dwangstoornis te hebben. Ik ben er dan ook erg aan toe dat de documentaire de wereld ingaat. Toch is het ook spannend. De kijkers krijgen een hele persoonlijke inkijk in mijn leven. Ik ben erg benieuwd.”

Hoe Rianne met haar dwangstoornis omgaat, was donderdag 27 mei om 20:55 te zien in de EO 3Doc ‘Dagboek van mijn dwang’:

Ook Anouk heeft last van een dwangstoornis: “Door mijn dwangstoornis werd mijn complete vrijheid van me afgenomen.”

Geschreven door

Else Marie

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡