Rachel Rosier verloor op jonge leeftijd moeder en broertje: “Ik ben niet meer bang voor de dood”

Rachel legt uit dat haar broertje Efraïm leed aan een pijnziekte. Hierbij voelde het alsof zijn voeten in de fik stonden. Rachel: “Hij had ontzettende pijnaanvallen. Ik weet nog dat hij schreeuwend in bed lag en mijn ouders er weer aan kwamen rennen. Je kon niet veel doen, alleen pijnstilling. Hij ging ziekenhuis in en uit. Het was heel heftig. Ook al ervoer ik dat als kind niet zo. Ik was elf en wist niet beter.”

Uitzonderlijke ziekte

De pijnziekte van Efraïm is erg uitzonderlijk. Van ongeveer 150 mensen wereldwijd is bekend dat zij de ziekte hebben. Rachel: “Het is geen ziekte waar je aan doodgaat. Maar mijn broer had zo’n heftige variant, dat zijn lijf de pijn niet aankon.” Terwijl Rachel bij een familievriend logeert, belt haar moeder op met de volgende woorden: “Rachel, Efraïm is naar de hemel.” Haar broertje was overleden. “Van alles flitste op dat moment aan me voorbij. Ik dacht: huh, nu ben ik enig kind en enig kinderen worden verwend. Straks ligt Efraïm opgebaard in huis en moet ik naar hem kijken. Dat wil ik niet. En dan komt er een begrafenis. Dat was een heel aparte ervaring, al die gedachtes. Daarna heb ik heel hard gehuild.”

Ik heb niks met mensen die zeggen: ‘God has a plan'

Rachel besefte op haar elfde heel goed dat Efraïm er nooit meer zou zijn. Maar ze snapte pas op latere leeftijd welke impact de dood van haar broertje op haar ouders had. Hoe onrechtvaardig en belachelijk het is als een kind van veertien overlijdt. Rachel: “Dat besef komt pas op latere leeftijd. Dat je denkt: Wat ongelooflijk zonde. Ik heb ook niks met mensen die zeggen: 'God has a plan'. Nee.”

Tumor

Vier jaar later gebeurt er opnieuw iets heftigs. Wanneer Rachel vijftien is wordt bij haar moeder een tumor in de borst ontdekt. Een paar jaar later ook in haar andere borst. En weer een paar jaar later is de kanker uitgezaaid. Rachel weet genoeg: “Ik was zo ontzettend verdrietig. Ik werd ‘s ochtend wakker en dacht: ik kan niets ergers bedenken dat dat mijn moeder doodgaat.”

Jezus ontmoeten

Op haar 21e krijgt Rachel van haar vader te horen dat haar moeder het weekeinde waarschijnlijk niet gaat halen. Rachels moeder is dan vijftig jaar. “Ik liep de kamer van mijn moeder in, wat ik heel spannend vond, en zag haar liggen, als een verschrompeld rozijntje.” Een vriend van de familie vertelt Rachel daar dat het niet lang meer zal duren. Ze wil daar niet bij zijn en gaat een stuk wandelen met haar man en hond. Totdat haar vader belt. “Het eerste wat ik dacht was: ze gaat nu Jezus ontmoeten. Ik stelde me voor dat ik hier op aarde een hand van Jezus vasthield en zij daar aan die andere kant. Dat was een mooie, troostrijke gedachte. Dat je verbonden bent met elkaar. Niet omdat zij nog meekijkt of zich nog bezighoudt met mijn leven. Maar via Jezus. Zij aan die kant en ik aan deze kant.”

Ik heb niet genoeg gerouwd

De dood van Rachels moeder en broertje zijn erg bepalend geweest voor wie ze nu is. “De onschuld in het leven gaat er wel een beetje vanaf. Ik weet dat de dood onderdeel is van het leven en heb daardoor hele realistische verwachtingen. Ik kan me heel goed voorstellen dat mij iets naars overkomt, omdat ik het al twee keer heb meegemaakt.”

Traumatische gebeurtenis

Rachel realiseert zich wel dat zij niet op een gezonde manier is omgegaan met de dood van haar familieleden. “Het zijn best traumatische gebeurtenissen, waar je op een bepaalde leeftijd mee moet dealen. Ik heb dat niet op een goede manier aangepakt. Ik heb niet genoeg gerouwd. Ik probeerde weg te blijven van nare gevoelens. Uit zelfbescherming. Ik wilde ook niet dat mijn vader mee ging naar school om het aan mijn vriendinnen te vertellen. Ik wilde dat het er allemaal niet was.” Rachel realiseert zich nu dat deze houding haar juist heeft beschadigd. “Nu ik mezelf beter ken en wat ouder ben, zou ik eerder zeggen: Verdriet mag er zijn. Het is juist goed om te voelen.”

Geen angst voor de dood

Rachel is door alles wat zij heeft meegemaakt niet bang voor de dood. “Omdat ik zag hoe mijn moeder stierf. Niet letterlijk, maar wel dat ze omringd was door vrienden en muziek. Met God als een centraal middelpunt.” Rachel gelooft dan ook dat ze na haar dood naar de hemel gaat. Ze weet niet hoe het eruit zal zien, maar dat het iets met Jezus te maken heeft, weet ze zeker. "Nou ja, ik weet het natuurlijk ook niet zeker. Geloof is niet iets wat je zeker weet. Maar twijfel is niet het tegenovergestelde van geloof."

De dood is een onderwerp dat veel mensen bezighoudt. Ook oud-stagiair Rozemarijn: “De dood maakt mij gestrest.”