Amber (16) kreeg een eetstoornis: “Ik zag mijzelf als een foutje van God”

“Ik ben altijd al veel bezig met hoe ik eruitzie. Van jongs af aan werd ik door mijn vader gewezen op mijn gewicht. Dit was niet fijn, want hij vertelde mij altijd dat ik te dik was. Ik moest meer sporten. Dit hakte er als kind wel in, maar dat had ik toen niet in de gaten. Op de basisschool kwam ik al vaak bij de GGD. Ook daar vertelden ze mij altijd dat ik te dik was. Ik was inderdaad wat voller. Ik kan namelijk niet goed sporten, want ik ben erg slechtziend. Met een bril op zie ik maar twintig tot dertig procent."

Hé, blinde!

“Op straat waren altijd alle ogen op mij gericht. Wanneer ik met mijn blindengeleidestok liep, kreeg ik altijd rare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd, zoals: ‘Hé, blinde!’ Ik dacht op dat moment altijd dat iedereen mij zo aankeek, omdat ik te dik was. Later besefte ik pas dat ik die aandacht kreeg vanwege mijn handicap. Daarnaast had ik door mijn handicap ook weinig vrienden. Ik was namelijk anders dan de rest, maar ook hierbij dacht ik dat dit kwam doordat ik te dik was. Dit boeide me toen allemaal niet heel veel, want ik gaf toen nog weinig om mijn gewicht. Dat begon pas op mijn twaalfde.”

Ik at maar zeshonderd calorieën op een dag

“Ik werd mij steeds bewuster van hoe ik eruitzag. Ik was niet tevreden met mijzelf en wilde afvallen. Dit deed ik door steeds minder te eten. Eerst stopte ik met tussendoortjes, maar als snel at ik geen ontbijt en lunch meer. Alleen onder het avondeten kwam ik niet uit. Ik had soms wel een hongergevoel, maar ik dacht juist dat dat goed was. Ook weet ik nog dat ik voor een opdracht bij biologie mijn calorieën moest tellen. Vanaf dat moment werd mijn eetpatroon slechter, want ik werd mij nog bewuster van wat ik moest eten. Ik vond eten al snel te veel. In de heftigste periode at ik maar zeshonderd calorieën op een dag.”

Eetstoornis

“In de tweede klas kwam ik weer bij de GGD terecht. Op school moest iedereen een enquête invullen. Wanneer daar iets opvallends aan de hand was, moest je naar de GGD. Ik werd opgeroepen en er werd mij gevraagd waarom ik dacht dat ik er was. In het verleden was ik daar altijd omdat ik te dik was. Ook deze keer dacht ik dat dat de reden zou zijn. Mijn eigen beeld veranderde namelijk niet en ik had zelf niet door dat ik te dun was. Ik was er bijvoorbeeld trots op dat ik mijn ribben kon zien. Bij de GGD vertelden ze mij dat ik juist totaal geen overgewicht had, maar dat ik misschien anorexia had. Ze deden er verder niets aan, want er werd geen eetstoornis vastgesteld. Ik woog namelijk drie kilo boven de grens van ondergewicht. Dit was belachelijk, want ik had weldegelijk een eetstoornis. Ze konden het alleen niet zien, want het zat in mijn hoofd.”

Ik loog altijd tegen mijn moeder over wat ik had gegeten

“Na mijn bezoek bij de GGD veranderde er lange tijd niks. Ik was nog steeds bezig met afvallen. Dit veranderde tijdens een wandeling met mijn moeder. Mijn moeder en ik hebben een goede band en praten veel. Toch voelde ik me in die tijd enorm schuldig, want ik loog altijd over mijn eten. Ik dacht dat mijn moeder dit niet door had, maar dat had ze wel. Ik was namelijk enorm afgevallen, maar ik kon door mijn slechtziendheid niet sporten. Mijn moeder wist dat het dus door het eten moest komen. Toen heb ik alles aan mijn moeder verteld. Dit was fijn, want ik had het hiervoor met niemand gedeeld. Zelfs niet met mijn tweelingzus. Vanaf dit moment kreeg ik zelf ook door dat het niet goed was waar ik mee bezig was.”

Herstel

“Na het gesprek met mijn moeder ben ik wekelijks naar een therapeut gegaan. Zij heeft mij enorm geholpen. Sinds een jaar voel ik mij dan ook weer beter over mijzelf. Dit is wel heel geleidelijk gegaan. Ik ben nog niet helemaal beter. Soms vind ik mijzelf alsnog te dik. Gelukkig weet ik het dan wel te relativeren. Ik bedenk mij dan dat het normaal is en iedereen hetzelfde eet als ik.”

Foutje van God

“Mijn geloof heeft een grote rol gespeeld in mijn herstel. Ik ben katholiek opgevoed, maar ik deed daar niet veel mee. Sinds een jaar geleden ben ik weer meer met het geloof bezig. Dit kwam best wel uit het niets. Ik besefte mij opeens dat ik niet alleen was, maar dat God bij mij is. Tijdens mijn eetstoornis dacht ik altijd dat God een fout had gemaakt. Hij had mij per ongeluk een eetstoornis gegeven en ik moest het maar moest uitzoeken. Dit is natuurlijk niet zo, maar dat speelde in mijn hoofd. Nu zie ik dat God helemaal geen fouten maakt. Niemand behandelde mij beter toen ik dunner was. God heeft mij laten zien dat mijn gewicht niks zegt over hoeveel ik waard ben.”

Tips!

“Voor jongeren die hetzelfde meemaken als ik, wil ik zeggen: vertrouw in jezelf en Gods plan. God maakt geen foutjes, dus je hoeft ze ook niet proberen te fixen. Ook ben je nooit alleen, want God is bij je. Daarnaast raad ik jongeren aan niet te erg op social media te focussen. Op veel Instagram-accounts zie je alleen maar perfecte mensen, maar dat is niet de realiteit. Gelukkig zijn er ook body positive-accounts. Op deze Instagram-accounts wordt benadrukt dat iedereen onzekerheden heeft en dat ieder mens gelijk is. Dat is zeker een aanrader. Het gaat erom wie je bent en niet hoe je eruitziet.

Ook Rianne heeft te maken gehad met een eetstoornis. Zij schreef een indrukwekkende brief aan haar lichaam.