Giga-gezin: "Mensen denken altijd dat we streng christelijk zijn"

Het is een gezellige Teams-meeting waar vrij veel door elkaar wordt gekakeld door de zussen en ik, redacteur Wilke, doe vrolijk mee. Ik ben dit gezin tegengekomen in een boek en wil ze graag interviewen, maar op het moment dat ik dit vertel breekt er chaos uit. Sophie (17): “Staan we in een in boek?” Fabienne (15): “O nee, ik heb dat hele boek nooit gezien!” Als ik vertel welke foto er in het boek bij staat, herinneren ze het opeens allemaal wel. Sophie (17): “O ja, die kleren die ik toen aan had...” Na een discussie van twee minuten wie welke kleding droeg tijdens de fotoshoot, kan ik er als interviewer tussen komen en beginnen aan de echte vragen.

Jullie zijn met zes kinderen thuis, wat zijn typische dingen die mensen daarover zeggen?

Fabienne (15): “Mensen zeggen altijd dat het dan vast héél gezellig is bij ons thuis. Iedereen denkt dat we elke dag spelletjes met elkaar spelen. Maar we hebben niet elke dag een feest thuis, we zitten net als hele normale kinderen vaak op onze eigen kamer. O ja, en mensen nemen vaak aan dat we vast streng christelijk zijn aangezien we met zoveel zijn, maar dat klopt ook niet: we zijn Joods."

Yael (20): “In Nederland is een gezin met zes kinderen veel, dat klopt. Na mijn middelbare school ben ik in Israël gaan wonen, ik woon nu al twee jaar in Jeruzalem in een joodse gemeenschap en daar is zes kinderen helemaal niet veel. Het is dus ook maar net wat je uitgangspunt is!’”

Word je soms niet helemaal gestoord van je broers en zussen?

Fabienne (15): “Ik denk nooit: was mijn gezin maar met twee mensen minder, maar ik denk natuurlijk soms wel: was deze ene specifieke persoon maar weg waar ik ruzie mee heb...” De andere twee zussen beginnen te gieren van het lachen en herkennen zich helemaal in deze opmerking. Als ze uitgelachen zijn, noemt Sophie (17) nog wat nadelen op: “Soms wil ik leren en is het een lawaai in huis, dat is irritant, ook is er zaterdagochtend al vroeg drukte beneden. En elke avond weer gedoe over de afwas...” Na deze opmerking van Sophie ontstaat er een discussie over de ongeschreven afwasregels en vliegen er beschuldigingen heen en weer over bepaalde gezinsleden die altijd weer onder de afwas uit proberen te komen. 

Fabienne (15): “Ja, de grootste bronnen van ruzie zijn de afwas en geluidsoverlast. Toch zou ik voor geen goud minder broers en zussen willen hebben. We willen later zelf ook bijna allemaal een groot gezin: liever twee kinderen meer dan twee kinderen minder!”

Sophie (17): “Voordelen van een groot gezin is dat er altijd iemand is om wat mee te doen. Als ik naar de stad wil, is er altijd iemand om mee te gaan.” Yael (20): “Ja, je hebt een vriendengroep in je eigen huis. Ideaal. Toch is het soms ook een drempel om nieuwe vrienden te maken, want je hebt al genoeg mensen thuis. Als enigst kind is dat natuurlijk heel anders, dan moet je echt je best doen om vrienden te maken, anders moet je alles alleen doen.”

En praktisch? Hadden jullie bijvoorbeeld allemaal een eigen slaapkamer?

Fabienne (15): “Ik heb denk ik met bijna alle gezinsleden wel een keer een slaapkamer gedeeld. Het is zelfs een poosje zo geweest dat mijn bureau in de ene kamer stond, mijn bed in een tweede slaapkamer en mijn kledingkast in kamer drie.” Yael (20): “Ik verhuisde twee jaar geleden naar Jeruzalem en nog voordat ik op het vliegtuig stapte was mijn kamer al ingepikt door die mevrouw daar.” Ze wijst speels naar haar zusje Sophie aan de andere kant van haar laptopscherm die hard begint te lachen. Sophie (17): “Ja, je had de mooiste kamer van het huis, die wilde ik gewoon.”

Yael (20): “Het enige wat ik echt moeilijk vond aan leven in een groot gezin is dat ik niet altijd een eigen kamer heb gehad. Dit vond ik vooral lastig, omdat al mijn vriendinnen om me heen wel gewoon een eigen slaapkamer hadden. Ik ben de oudste van zes kinderen, dus ik denk dat ik ook als eerste behoefte kreeg aan een eigen plekje. Tot mijn zestiende heb ik mijn kamer altijd gedeeld.” Fabienne (15): “Ja, omdat ik jonger ben, kreeg ik op mijn tiende al een eigen kamer, daar heb ik wel geluk mee gehad denk ik.”

Een grote groene auto met een extra achterbank!

Als ik vraag naar hoe ze vroeger van de ene naar de andere plek kwamen met z’n achten, draaien Fabienne en Sophie die samen achter een schermpje zitten hun laptop om zodat ik naar de oprit van hun huis kan kijken. Sophie (17): “Zie je hem? Dat is onze grote groene auto met een extra achterbank. Voorin kunnen twee mensen en daarna op allebei de achterbanken drie: passen we dus prima in met het hele gezin!”

Lijken jullie een beetje op elkaar?

Als ik vraag of alle kinderen een beetje op elkaar lijken, breekt er weer totale chaos uit. Yael (20) vindt dat ze best op elkaar lijken: “We hebben dezelfde normen en waarden, we vinden leren belangrijk, alle meiden zijn bezig met make-up, sieraden en kleding, ik denk dat we best op elkaar lijken. We zijn niet totaal verschillende types.” Hierna volgt een voor mij niet te volgen gesprek over ‘meisjes meisjes’, ‘standaard meisjes’ en ‘extreme barbiepoppen’. Ook wordt het beginnende make-up gebruik van het jongste zusje geëvalueerd. Ik gniffel en besluit het interview af te ronden voordat ik mijn controle over dit gesprek verlies.

Yael (20) neemt als oudste zus het laatste woord: “Ik ben ontzettend dankbaar. Mijn ouders hadden me niet meer kunnen geven dan dit gezin. Ik voel me altijd thuis, ik zal in mijn leven nooit alleen zijn. Ze zullen er altijd zijn.” De jongere zusjes knikken instemmend. Sophie (17) sluit af: “Ik heb er nooit zo over nagedacht, want een groot gezin is voor mij heel normaal, maar dit gesprek maakt me dankbaar.” Fabiënne (15): “En ik ben vooral blij met al het kledingadvies en dat er voor elk vak in mijn vakkenpakket een broer of zus is om me te helpen.”

Bovenstaande foto's zijn gemaakt door Claudia Kamergorodski, ook is dit gezin terug te vinden in het boek Heel Veel Liefde van Alice ten Napel.